Op 1 augustus wandel ik het Groot Begijnhof in Gent binnen. De zomerzon, de rust en de schoonheid van deze plek, zorgen voor een ontspannen gevoel: “Ik heb er zin in”. Wanneer ik de bel van de VVA laat rinkelen, nemen hoop, nieuwsgierigheid en gezonde spanning het over van de ontspanning. “Ik heb er nog steeds zin in”.
In de weken die volgen ga ik samen met mijn collega-directeur op verkenning. Ik wil alles en iedereen leren kennen en dat ‘alles’ blijkt heel veel te zijn. VVA is een grote organisatie met een lange geschiedenis. Onze organisatie is een belangrijke gerespecteerde vaste waarde in het autisme landschap. Het inspireert en motiveert me om verder op zoek te gaan. Stap voor stap ontdek ik de historiek, de verhalen, de mensen achter de verhalen. Ik zie groei, evolutie en verandering, maar ook twijfels en bezorgdheden. “Ik weet nog niet alles”. “Ik blijf leergierig”.
Een boeiende stap zijn de kennismakingsgesprekken met de teamleden in augustus en september. Ik ben onder de indruk van zoveel inzet en betrokkenheid. Het voorbije jaar deed het team alles wat mogelijk was om VVA - zonder leidinggevenden – recht te houden. Er werd hard en met ‘het hart’ op de juiste plaats gewerkt, ook al was dat niet altijd gemakkelijk. “Ik ben trots op dit team” “Ik heb nog meer zin om een betekenisvolle rol te spelen”.
Hoe mooi en rustgevend mijn werkplek ook is, ik ga graag op pad in het Vlaamse land om zelf te zien en te voelen wat VVA doet om mensen met autisme en hun netwerk te ondersteunen. Op dat pad ontmoet ik gedreven ervaringsdeskundige vrijwilligers. Ook zij hebben waardevolle verhalen, wensen en onzekerheden. “Ik ga zeker verder op pad om te luisteren en om erkenning te tonen”.
In oktober volgt jammer genoeg een korte woelige periode. De samenwerking met mijn collega-directeur komt onder druk te staan, waarna besloten wordt dat ik de rol van directeur verder alleen opneem. Onrust maakt gelukkig opnieuw plaats voor rust. “Ik wil mijn taak met evenveel gedrevenheid verder opnemen”.
Op 30 oktober word ik ondergedompeld in de wereld van de ‘Hartrijders’. Als apotheose van de 30ste herfstrit mag ik in naam van VVA een gulle cheque in ontvangst nemen. Ik heb respect en bewondering voor zoveel vrijwillig engagement. “Deze ervaring geeft me een positieve boost”.
November en december staan in het teken van: ‘VVA op weg naar verandering’. Met de nodige zorg worden alle indrukken, ideeën en bedenkingen van de voorbije maanden onder de loep gehouden. Naast het vernieuwen van de organisatiestructuur worden heldere communicatie, participatie van vrijwilligers en een duidelijke visie de doelen van het veranderingsproces.
“Ik wil iedereen die mijn VVA pad kruist of mee aan mijn zijde loopt, oprecht danken. Ik doe dit samen met jullie”. “Ik heb er steeds meer zin in, dankzij jullie!”
Kristl
Ik ben Kristl Habils, 50 jaar en mama van twee prachtige zonen. Toon (25 jaar) is een zorgzame en enthousiaste creatieveling. Robin (20 jaar) is een rustige, hulpvaardige en loyale kerel met autisme. Mezelf zou ik omschrijven als een positieve en geëngageerde levensgenieter. In mijn vrije tijd ben ik actief in een toneelgezelschap, als actrice, bestuurder en jeugdbegeleider.
Ik hou ervan mensen te helpen, te inspireren en te motiveren om samen te groeien. Ik kijk er naar uit om binnen de VVA – samen met jullie allemaal - mee te schrijven aan een mooi verhaal, waarin ouders en mensen met autisme in onze maatschappij elke dag een beetje beter begrepen en gewaardeerd worden.
De voorbije twee schooljaren werkte ik als ondersteuner in het onderwijs. Ik begeleidde kinderen met ASS, hun ouders en leerkrachten. Samen hebben we kleine – maar vooral heel waardevolle – stappen gezet in inclusie. Voordien was ik leidinggevende bij Leefsleutels vzw en School Zonder Pesten vzw. Beide vzw’s ontwikkelden een preventieaanbod voor scholen. Ik neem mijn expertise op vlak van sociale vaardigheden en pesten heel graag mee in mijn nieuwe VVA-rugzak, die klaar staat om er vanaf 1 augustus in te vliegen samen met Jarno.
