Dagelijks leven

Mijn wereld is een spiegeltent
Vol kleurenstukjes glas
Waarin ik voel
     En zing
          En dans
Alsof er verder niemand was.

Het is nu 5 jaar geleden dat ik de diagnose autisme kreeg. Op mijn 40ste... Tijdens die 5 jaar is er een hele omslag gebeurd in mijn leven in de goede zin.
Na jarenlange angstig leven, met episodes van depressie, kan ik nu zeggen dat ik me gelukkig voel. Ik heb mezelf leren kennen met alles erop en eraan: Mijn gevoeligheden die ook een schat van prachtige sensitiviteit in zich dragen... Muzikaliteit, verwondering om kleine dingen, speelsheid die ik kan ervaren in het alleen zijn, creativiteit, de natuur die tot me spreekt, enz...

Lieve jij,
Ik weet dat de wereld je soms bang maakt
Omdat je hem overweldigend vindt.
Omdat hij voor jou net iets luider, net iets feller
Is dan voor ons.

Ik ben een mama van een prachtige meid van 18 met ASS die in het 7de jaar zit en kinderzorg volgt. We weten nog maar van maart 2019 dat onze dochter ASS, separatie en sociale angststoornis heeft.
Ten tijde van Corona merken we hoe zij nood heeft aan de structuur van school. Ze begrijpt het allemaal niet goed, voor haar komen de schoolopdrachten binnen en we merken dat ze daar niet goed weet hoe ze hier moet mee omgaan.

Mijn diagnose liet lang op zich wachten. Als kind leerde ik al vroeg onderdrukken en maskeren. Tijdens mijn opleiding orthopedagogie kwam ik wel met autisme in aanraking, maar het kwartje viel niet, omdat ik mezelf niet herkende in de omschrijving. Dat bewijst hoe divers autisme eruit kan zien.
Voor mij zijn de kenmerken van autisme vooral kwaliteiten die zowel positief als negatief kunnen bijdragen tot ons functioneren en in relatie tot de wereld. Of ze tot uiting mogen komen hangt voor een groot deel af van de omgeving.

Ik ben mama van een zoon van 19 jaar met autisme en bijna 14 jaar getrouwd met mijn partner die autisme en ADHD heeft.
Vroeger, voordat ik mijn man leerde kennen, hechtte ik veel belang aan wat andere mensen dachten, ik lette niet op de kleine dingen in het leven en ik had niet veel zelfvertrouwen. Ik stond ook niet stil bij bepaalde gebeurtenissen of hoe ik mij voelde bij bepaalde situaties. Het was meer vanzelfsprekend. Dankzij mijn partner en zoon met autisme ben ik alles anders gaan bekijken, ik geniet meer van de kleine dingen, zie details waar ik normaal niet op zou letten en ik heb geleerd om mij niks aan te trekken van wat anderen denken en om gewoon mezelf te zijn.

Jullie oproep wil ik graag beantwoorden, want sedert meer dan twintig jaar ben ik bevriend met Wim.
Met enkele vrienden had ik een muziekgroepje opgericht in de jaren ’90. We waren met 4, maar wegens gebrek aan tijd viel plots de toetsenist weg. Hij had zijn afscheid aangekondigd en gelukkig zélf stappen ondernomen om een nieuwe toetsenist aan mij voor te stellen. ’t Zou “ne goeie zijn, maar nen specialen…”

Ik ben Laura en 25 jaar en woon samen met mijn ouders in Zonhoven. Ik heb vanaf mijn 9 jaar de diagnose autisme gekregen.
Ik wou graag aan dit positieve concept mee doen omdat ik vind dat autisme ook positief in de kijker mag komen. Hoe ik dit zelf doe vond ik een moeilijke vraag voor mezelf.
Maar toen moest ik denken aan 8 jaar terug. Dat was een periode waarin ik volop bezig was om mijn autisme te kunnen aanvaarden, wie ik innerlijk was. Mijn psychiater had me toen het idee gegeven dat ik mijn verhaal eens moest opschrijven voor mezelf. Een manier van het leren los laten en omarmen.