Mijn naam is Ken, ik ben 36 jaar. Sinds mijn 33ste heb ik officieel autisme. 
Als kind had ik verschillende symptomen en ziektebeelden die pas op latere leeftijd als puzzelstukjes in elkaar vielen. 
Ik had al een aanzienlijk medisch dossier op mijn 16 jaar. Ik had last van spiersamentrekkingen door koorts, de vallende ziekte en allergische reacties. Ik kon mijn vingergewrichten plooien en mijn schouders konden gedeeltelijk uit hun positie geraken wat spierverrekkingen en spierscheuren veroorzaakte. Mijn huid was rekbaar aan handen en knieën. In de voorbije jaren zijn er nog symptomen bijgekomen. Ik wil dit verhaal graag met jullie delen, want gezondheid en daarover kunnen praten vind ik belangrijk. 

Ik ben Nesrine en ik leef met autismespectrumstoornis. Hoe ik die eerste zin schreef, lijkt het alsof ik spreek over een huisgenoot waarmee ik mijn appartement deel. Dat is niet het geval. Hoewel ik mijn appartement deel met enkele wezens, waaronder mijn echtgenoot en twee katjes, is mijn autisme gewoon deel van mezelf. Nee nee nee, dit is geen situatie zoals in “Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde”: ik ben autistisch. Ik wist niet dat ik dat was tot ik een diagnose kreeg twee jaar geleden nadat ik kampte met een depressie en een burn-out. De meeste mensen hebben niet door dat ik leef met autisme omdat ik nogal vrolijk en extravert overkom.

“Waarom heb je gesolliciteerd voor een job als GON-begeleidster?” vraagt ze. Mijn hart slaat een slag over. Dit is het moment. Even twijfel ik. Dan begin ik te praten.
“Euh… Ik heb zelf enkele jaren geleden de diagnose ASS gekregen,” antwoord ik. “En tijdens mijn stage als muziekleerkracht in een school voor kinderen met autisme ontdekte ik hoe waardevol het is dat ik zelf autisme heb. Het hielp me om de leerlingen beter te begrijpen, echt met hen in verbinding te staan. Daarom wil ik nu graag meer leerlingen met autisme begeleiden.”