Autisme is steeds minder een taboe. Toch vinden velen het moeilijk om te praten over hun autisme. Met wie deel je deze informatie en wat zijn de consequenties ervan? Johan is 50 jaar en heeft twee studerende kinderen. Hij werkt als systeemingenieur bij Sogeti en woont met zijn drie katten in Eppegem. In zijn vrije tijd begeleidt hij mensen met autisme en is hij een mensenrechtenactivist voor Amnesty International. Karin is 57 jaar, arts klinisch bioloog, en werkt fulltime in een ziekenhuislaboratorium in Gent. Ze is getrouwd en mama van een dochter van 25 jaar met autisme en een zoon van 22 jaar. Zelf heeft Karin sinds 2007 de diagnose van autisme, na een vermoeden van 5 jaar na de diagnose van haar dochter. Karin is vrijwilliger bij VVA omdat zij het beeld van autisme wil bijstellen, omdat ook mensen met autisme die makkelijk lijken te functioneren in onze maatschappij, specifieke noden hebben. Op het gebied van zeggen of zwijgen heeft Karen een evolutie doorgemaakt: in eerste instantie sprak zij over haar diagnose, maar kreeg ze hierop negatieve feedback, waardoor ze meer ging zwijgen. Ondertussen praat Karin er opnieuw met mondjesmaat over. Na de getuigenissen van Johan en Karin is er ruim tijd voor vragen en ervaringsuitwisseling.

Voor het eerst naar school, op kamp, het openbaar vervoer nemen, naar de middelbare school, een fuif, het eerste liefje, op kot, alleen gaan wonen ... Je kind loslaten is niet eenvoudig! Hoe pak je dit aan als je kind autisme heeft? Karin en Lut zijn ervaringsdeskundige mama's voor wie de autismewereld een heel vertrouwde wereld is. Zij vertellen over hun ervaringen. Na de getuigenis van Karin en Lut is er ruim tijd voorzien voor vragen en ervaringsuitwisseling.