Ik ben een volwassene die zich op het autismespectrum bevindt en er al lang van droomde om naar een festival te gaan. En deze zomer is deze droom eindelijk vervuld!
De zomerperiode is al een aantal jaar de periode waarin ik reportages bekijk over de highlights van festivals, zoals Rock Werchter, Pukkelpop en Tomorrowland. Hoewel dit steeds genieten is en het moment bij uitstek om nieuwe artiesten te ontdekken, vond ik het ook jammer dat ik er zelf niet bij was. Een gemis dat met de jaren sterker werd.

Ik ben altijd anders geweest, speciaal, wat op afstand. Vroeger kroop ik in mijn schulp en kon weinig delen met mijn omgeving. Hoewel ik er steeds bij wilde horen, lukte dat doorgaans voor geen meter. Ik voelde me onbegrepen en had geen vriendjes om mee te spelen. Op school werd ik vaak gepest en uit groepjes gesloten: ik hoorde er niet bij omdat ik afweek van de norm. In het beste geval werd ik getolereerd. Dat overheerste mijn jeugd: ik was 14 en het puberen moest nog beginnen. Ik ben altijd een laatbloeier geweest en ben dat gebleven. ‘Snellen Eddy’ is meer dan eens mijn bijnaam geweest.