Vandaag neem ik jullie mee in een sessie over hoe angst mijn leven als persoon met autisme beinvloed. Op mijn 13e kreeg ik na lang zoeken wat anders was met mij de diagnose autisme. Voor mijn ouders was dit een opluchting. Helaas was de diagnose autisme niet het enige wat de kinder & jeugdpsychiatrie aan mij gaf. Ze gaven mijn een extra 'cadeautje', een trauma aan psychiatrie. Sinds dan is alles anders. Ben ik vaker bang dan anderen.
Vaak zijn personen met autisme angstiger dan de neurotypicals. Van mij is het nog anders, ik heb een effectieve angst stoornis als comorbiditeit op mijn ASS. Vanaf dit moment hadden mijn omgeving en ikzelf de uitdaging om met zowel met mijn angststoornis als mijn autisme (met de aan beide gekoppelde behoeftes) rekening te houden.
Met trial en error, vertrouwen en angst. Durf, moed en teleurstelling gaan ik en mijn netwerk samen op weg. Vandaag geef ik jullie een inkijkje hoe we dit aanpakken. Welke autisme en angst behoeften zijn hetzelfde? Zijn er angst en autisme behoeftes die haaks op elkaar staan? Hoe lossen we het op? Is er hoop?
Als kleine sneak preview geef ik een antwoord op de laatste vraag: "Ja, er is altijd hoop. En we zijn op dit moment goed op weg (*denken mijn netwerk én ikzelf)."
