Communicatie

In hetgeen volgt zal ik proberen uit te leggen, waarom het openbaar vervoer een centrale rol in mijn leven inneemt, en ik absoluut niet meer zonder zou kunnen, ook al lijkt het openbaar vervoer, om tal van redenen, absoluut niet autismevriendelijk.
Het openbaar vervoer brengt voor mij weinig of geen problemen met zich mee.

Het ligt als introvert in mijn aard om sociaal contact – in eender welke gedaante – uit de weg te gaan. Zonder voorbereiding voel ik me als een acteur met plankenkoorts die het script nooit gekregen heeft en bijgevolg niet begrijpt wat er aan de hand is of wat er van mij als personage wordt verwacht. Als ik kan kiezen blijf ik het liefst zwijgzaam op de achtergrond.
Toch is sociaal contact noodzakelijk. Ik kan er niet aan ontsnappen wanneer ik zelfredzaam wil zijn en mijn eigen zaken wil regelen.

Autisme is iets dat ik enkel kende door er over te horen vertellen, en daaruit volgt dikwijls een verkeerde inschatting. Je (of ik toch) hoort over autisten enkel dat het in zichzelf gekeerde personen zijn, dat ze bijna niet reageren en het moeilijk is om tot hen door te dringen. Die jongedame was wel zeer aangenaam om mee om te gaan als je zelf ook de moeite deed om haar te benaderen vanuit het standpunt dat ze autisme had.