Welzijn

Voor veel mensen is lockdown een periode van onthaasting. Voor mij is het een periode van inzien dat ik iemand ben die onder normale omstandigheden al zeer veel moet inzetten op deze onthaasting. Dat prikkelarme momenten voor mij standaard 50% van de tijd nodig zijn.
Voor de lockdown leerde ik dat ik het meeste werk verzet krijg als ik dagelijks prikkelarme momenten inlas. Dit wil zeggen dagelijks in de ochtend een half uur en ’s avonds nog eens een uur. Verder ook gedurende de dag twee uur plannen waarin ik echt tot rust kan komen. Tijd die ik volledig zelf kan invullen naargelang de nood. Tijd waarin ik lekker egoïstisch mag zijn en niet onderbroken wordt door rondrennende kids, telefoontjes, begeleidingen, …

De corona-crisis (eigenlijk COVID-19-crisis, maar dat klinkt niet zo goed) heeft het dagelijkse leven over bijna heel de wereld ernstig veranderd. Het valt me vooral op hoe de rollen plots zijn omgekeerd. Nu zijn het de NT'ers die moeite moeten doen om te voldoen aan de maatschappelijke eisen, terwijl ik vanuit mijn autisme nu juist minder moeite heb. Als je het zo bekijkt, dan lijkt deze hele crisis wel een enorme inleefsessie.