Er was al een hele tijd vanalles op het nieuws in verband met het coronavirus, maar het was maar pas in de krokusvakantie dat alles veel dichterbij leek te komen. Er werd overal veel meer aandacht besteed aan het handen wassen / ontsmetten, maar voor de rest leek voor mij alles nog redelijk normaal te verlopen. Ik wist eigenlijk ook niet zo goed wat er echt aan het gebeuren was, want doordat ik veel extra stress krijg door naar het nieuws te kijken, volg ik dat normaal ook niet zo veel.
Doordat ik in de vakantie en de eerste week erna toch regelmatig dingen hoorde van andere mensen die erover bezig waren, begon de onrust erger te worden in mijn hoofd. Maar voorlopig liet ik het nog niet merken aan anderen en probeerde ik zelf alles een beetje op orde te krijgen in mijn hoofd. Vragen stellen durfde / kon ik niet. Ik denk vooral omdat ik bang was om dingen te horen te krijgen die mij nog meer onrust zouden bezorgen. Voorlopig probeerde ik mij dus gewoon zoveel mogelijk af te sluiten van al het nieuws.
Knuffels helpen om een beetje tot rust te komen, maar dat mocht niet meer door de maatregelen.
In de tweede week na de vakantie lukte dat afsluiten niet meer goed. Het werd onmogelijk om het nieuws te negeren. Vooral in school was dat een moeilijke opdracht, aangezien er daar uiteraard ook maatregelen werden genomen en alles leek te veranderen.
Die week blokkeerde ik verschillende keren ( zowel in school, als thuis,.. ). De chaos in mijn hoofd werd te groot en er leek geen einde aan te komen. Heel mijn lichaam verkrampte volledig en het leek alsof mijn voeten aan de grond vastgenageld stonden. Praten was geen optie meer en om mijn tranen tegen te houden, moest ik ook heel veel moeite doen.
Normaal vraag of krijg ik knuffels van juffen en vriendinnen om dan een beetje tot rust te komen, maar dat mocht niet meer door de maatregelen. Doordat ik die knuffels niet kan krijgen, blijft de onrust veel langer dan normaal in mijn hoofd zitten.
Heel mijn structuur viel weg na die week. Ik mocht niet meer gaan werken en mocht ook niet meer (veel) afspreken met vriendinnen. Hoe moet ik nu verder?
Vroeger zou dat niet zo erg geweest zijn, aangezien ik mij dan altijd vanzelf af probeerde sluiten van iedereen. Ondertussen heb ik al zoveel bijgeleerd en gaat alles zo goed, dat ik sociaal contact ook echt nodig heb om mij goed te kunnen voelen.
Ik probeerde na te denken over mogelijke oplossingen, want gewoon blijven zitten stressen zou mij niet vooruit helpen. Integendeel, het zou mij alleen maar slechter doen voelen.
Ik dacht na over wat ik echt nodig zou hebben en ik kwam uit op structuur. Een dagschema dus. Gelukkig had ik nog een heleboel picto’s en kaartjes met woorden van vroeger. Tijd dus om dat nog eens uit de kast te halen en omhoog te hangen. Het moment dat het aan de muur hing, bracht mij dit onmiddellijk rust.
Ik doe leuke dingen als afleiding, zodat ik niet veel tijd over heb om te piekeren.
Ik probeer mijn dagelijkse structuur toch een beetje aan te houden, dus zelfde uur opstaan, werken van thuis uit,... Dat lukt redelijk goed.
Ik ga zeker 4 dagen in de week naar mijn paard , minstens 2 dagen doe ik mijn werk voor school en voor de rest probeer ik elke dag of toch zeker om de 2 dagen een wandeling te doen, zodat ik toch ook een beetje extra energie krijg.
Enkel naar de winkel gaan lukt mij niet. Ik ben bang om daar naartoe te gaan. Hoe is het nu in de winkel? Ga ik alles nog vinden? Hoe zijn mensen nu in de omgang? … Alles maakt mij bang om dat nog te kunnen doen.
Als ik eerlijk ben, heeft de voorbije week mij al heel veel energie gekost ondanks mijn schema dat ik redelijk goed kan volgen. Door de stress die er in mijn hoofd blijft, kan ik amper slapen en ben ik dus ook heel moe. Ik geraak ook precies niet door die vermoeidheid heen.
Dat ik zo moe ben, zorgt ook weer voor extra stress en vragen. Ga ik de volgende weken aankunnen op deze manier? Hoe lang gaat dit nog duren? …
Ondertussen heb ik een to-do lijstje gemaakt en heb ik nog wel wat opdrachtjes/uitdagingen die ik kan doen de komende weken. Hetgeen soms ontbreekt is wat motivatie, maar daarvoor zijn er leerkrachten en vriendinnen die mij af en toe wel wat helpen om weer extra moed te krijgen.
Ik probeer mij nu wel zoveel mogelijk te focussen op leuke dingen doen als afleiding, zodat ik niet te veel tijd over heb om te piekeren. Zoals bijvoorbeeld donderdag, dan ben ik beginnen nadenken over hoe ik spreekwoorden/uitdrukkingen letterlijk kon uitbeelden of tekenen. Heel leuk om te doen en ik kreeg er ook heel veel positieve commentaar op. En misschien ook ineens leerrijk voor anderen om te weten hoe ik dingen zie als ze spreekwoorden gebruiken?
Andere opdrachtjes zijn bijvoorbeeld foto’s (of een filmpje) maken van dingen die ik leuk vind en daar dan een collage of boekje van maken, mijn cursus verder studeren, muziek spelen en luisteren, iets bedenken om anderen te bedanken,verder schrijven aan mijn verhaal…
Als het maar voor afleiding zorgt. :)
Evi Danssaert
Chaos
Veranderingen en onduidelijkheid
Moe
Want slapen lukt niet meer
Onrust
Bang voor wat nog komen zal
Onvoorspelbaar
MAAR…
Dankbaar
Voor alle steun en berichtjes
Hulp
Die ik krijg van juffen en vriendinnen
Zo staan we samen sterk
om dit te overwinnen
