Dagelijks leven

Ik kreeg mijn diagnose autisme toen ik 35 jaar was.  Nadien had ik de behoefte om met een onderzoekende, maar vooral milde blik op mijn jeugd en jongvolwassenheid terug te kijken.  De voorbije hoofdstukken in mijn leven te vertalen, te verhelderen en vooral een plaats te geven.

In hetgeen volgt zal ik proberen uit te leggen, waarom het openbaar vervoer een centrale rol in mijn leven inneemt, en ik absoluut niet meer zonder zou kunnen, ook al lijkt het openbaar vervoer, om tal van redenen, absoluut niet autismevriendelijk.
Het openbaar vervoer brengt voor mij weinig of geen problemen met zich mee.

Het ligt als introvert in mijn aard om sociaal contact – in eender welke gedaante – uit de weg te gaan. Zonder voorbereiding voel ik me als een acteur met plankenkoorts die het script nooit gekregen heeft en bijgevolg niet begrijpt wat er aan de hand is of wat er van mij als personage wordt verwacht. Als ik kan kiezen blijf ik het liefst zwijgzaam op de achtergrond.
Toch is sociaal contact noodzakelijk. Ik kan er niet aan ontsnappen wanneer ik zelfredzaam wil zijn en mijn eigen zaken wil regelen.

Autisme en overprikkeling... een bekend fenomeen, ook voor mij. Wanneer ik extreem overprikkeld ben, heb ik vaak een 'radiohoofd'. Zo omschrijf ik het, alsof er een radio in mijn hoofd zit, maar de zender is niet juist afgesteld. Het duurde lang voor ik wist dat dit door overprikkeling komt. Dat radiohoofd heb ik niet altijd gehad, dit is iets wat er de laatste maanden bovenop is gekomen. Dan hoor ik stemmen, muziek en andere geluiden, heel lastig om te ervaren en ook heel vermoeiend.