Dagelijks leven

Ik ben Naomi, 26 jaar oud en woon samen met mijn man Joshua in Amersfoort, Nederland. In januari 2022 werd ik officieel gediagnosticeerd met autisme, maar eigenlijk gaat dit wel iets langer terug. Ik ben altijd al wel een bijzonder meisje geweest.

Mijn naam is Marieke. Ik ben (pleeg-)moeder van drie kinderen met autisme en ik ben zorgprofessional.

Eten is nooit echt evident geweest bij ons thuis. Toen ons pleegkind klein was speelde haar hechtingsproblematiek naast haar autisme een grote rol bij haar eetproblemen. Samen eten aan tafel lukte nooit. We plaatsten haar eetstoel bij de tafel, maar gericht met de rug naar ons. Zo was het evidenter voor haar om samen te eten.

Ik kreeg mijn diagnose autisme toen ik 35 jaar was.  Nadien had ik de behoefte om met een onderzoekende, maar vooral milde blik op mijn jeugd en jongvolwassenheid terug te kijken.  De voorbije hoofdstukken in mijn leven te vertalen, te verhelderen en vooral een plaats te geven.

In hetgeen volgt zal ik proberen uit te leggen, waarom het openbaar vervoer een centrale rol in mijn leven inneemt, en ik absoluut niet meer zonder zou kunnen, ook al lijkt het openbaar vervoer, om tal van redenen, absoluut niet autismevriendelijk.
Het openbaar vervoer brengt voor mij weinig of geen problemen met zich mee.

Het ligt als introvert in mijn aard om sociaal contact – in eender welke gedaante – uit de weg te gaan. Zonder voorbereiding voel ik me als een acteur met plankenkoorts die het script nooit gekregen heeft en bijgevolg niet begrijpt wat er aan de hand is of wat er van mij als personage wordt verwacht. Als ik kan kiezen blijf ik het liefst zwijgzaam op de achtergrond.
Toch is sociaal contact noodzakelijk. Ik kan er niet aan ontsnappen wanneer ik zelfredzaam wil zijn en mijn eigen zaken wil regelen.