Dagelijks leven

Mijn diagnose liet lang op zich wachten. Als kind leerde ik al vroeg onderdrukken en maskeren. Tijdens mijn opleiding orthopedagogie kwam ik wel met autisme in aanraking, maar het kwartje viel niet, omdat ik mezelf niet herkende in de omschrijving. Dat bewijst hoe divers autisme eruit kan zien.
Voor mij zijn de kenmerken van autisme vooral kwaliteiten die zowel positief als negatief kunnen bijdragen tot ons functioneren en in relatie tot de wereld. Of ze tot uiting mogen komen hangt voor een groot deel af van de omgeving.

Ik ben mama van een zoon van 19 jaar met autisme en bijna 14 jaar getrouwd met mijn partner die autisme en ADHD heeft.
Vroeger, voordat ik mijn man leerde kennen, hechtte ik veel belang aan wat andere mensen dachten, ik lette niet op de kleine dingen in het leven en ik had niet veel zelfvertrouwen. Ik stond ook niet stil bij bepaalde gebeurtenissen of hoe ik mij voelde bij bepaalde situaties. Het was meer vanzelfsprekend. Dankzij mijn partner en zoon met autisme ben ik alles anders gaan bekijken, ik geniet meer van de kleine dingen, zie details waar ik normaal niet op zou letten en ik heb geleerd om mij niks aan te trekken van wat anderen denken en om gewoon mezelf te zijn.

Jullie oproep wil ik graag beantwoorden, want sedert meer dan twintig jaar ben ik bevriend met Wim.
Met enkele vrienden had ik een muziekgroepje opgericht in de jaren ’90. We waren met 4, maar wegens gebrek aan tijd viel plots de toetsenist weg. Hij had zijn afscheid aangekondigd en gelukkig zélf stappen ondernomen om een nieuwe toetsenist aan mij voor te stellen. ’t Zou “ne goeie zijn, maar nen specialen…”

Ik ben Laura en 25 jaar en woon samen met mijn ouders in Zonhoven. Ik heb vanaf mijn 9 jaar de diagnose autisme gekregen.
Ik wou graag aan dit positieve concept mee doen omdat ik vind dat autisme ook positief in de kijker mag komen. Hoe ik dit zelf doe vond ik een moeilijke vraag voor mezelf.
Maar toen moest ik denken aan 8 jaar terug. Dat was een periode waarin ik volop bezig was om mijn autisme te kunnen aanvaarden, wie ik innerlijk was. Mijn psychiater had me toen het idee gegeven dat ik mijn verhaal eens moest opschrijven voor mezelf. Een manier van het leren los laten en omarmen.

Sinds 9 jaar ben ik moeder van een zoon. Op dat moment wist ik natuurlijk nog niet hoe bijzonder hij zou zijn.
We hebben samen een lange weg afgelegd van onderzoeken, therapie en overleggen met school. Een ramp in eerste instantie, want iedereen leek tegen te werken. Men begreep er de ernst niet van. Tot we op een dag in het UZ zijn beland en zijn manier van denken in kaart werd gebracht.
Autisme zei de dokter in het begin, met enige twijfel. We zullen het over een langere termijn opvolgen. En zo was het. Hij was toen 4 jaar ongeveer.

Ik ben Joris en ben 35 jaar. Ik werk bij de Vlaamse belastingdienst als dossierbehandelaar “taxatie erfbelasting”. Mijn passies zijn piano spelen, wandelen en fietsen. Ik heb ook al enkele grote solofietsreizen gemaakt. Daarnaast ben ik mede – verantwoordelijke van “PASS Mortsel”. Een zelfhulpgroep voor en door mensen met autisme. Ik ben ook bij de VVA actief als vrijwilliger. Zo heb ik al enkele lezingen gegeven en artikels geschreven.

Ik ben Seppe, en ik ben een autist. Of een autistisch persoon, of een individu met ASS, of iemand met autisme. Ik weet dat er veel mensen zijn die iets tegen een of meerdere van deze termen hebben, maar ik niet. Eerlijk gezegd snap ik ook niet goed waarom mensen een naam voor iets kunnen haten. Laat ons toch gewoon een kat een kat noemen.

Ik meen te denken dat ik zo waarlijk de kracht put uit mijn talenten, waarvan de een al redelijk vroeg zichtbaar was en de ander pas veel later tot uiting kwam.
Al op jonge leeftijd haalde ik de verkleedkleren uit de koffer van oma en gaf op die manier misschien wel kleur aan mijn bestaan. Eigenlijk probeerde ik mij toen al te camoufleren voor de werkelijke situaties rondom mijn autisme die zich voordeden. Natuurlijk lukte dit niet echt… Maar ik was ook nog te jong om er al dan niet bewust of onbewust vat op te hebben.

Of ik iets kon schrijven over hoe ik kleur geef aan mijn leven of aan dat van anderen? Wat maakt mij authentiek en kan bovendien inspirerend werken voor anderen?
ls ik over of van iets af val, dan is mijn eerste reflex van rechtop te krabbelen. Gewoon om er zeker van te zijn dat ik dat nog kan, want blijven liggen, dat is werkelijk het allerlaatste. Evenzo bij een mentale klap zal ik meteen gaan zoeken hoe ik hier een positieve twist kan aan geven.