Ik was zo opgelucht toen de overheid i.v.m. de coronadreiging duidelijke ver- en geboden stuurde! Tot dan moest ik voor alles zelf afwegen wat er best wel of niet moest gebeuren. En daarbij stootte mijn hoofd vaak op een muur: wat voor mij logisch leek moest ik heel vaak gaan verdedigen tegenover anderen. Ik werd meewarig bekeken. Ik was nu toch wel ferm aan het overdrijven.
Voor mij leek het nochtans erg logisch: als het virus overgaat door fysiek contact, langs handen en door (besmette) speekseldruppeltjes die te dicht je richting uitkomen, dan moet dat allemaal vermeden worden! Simpel! Dus uit de buurt blijven van anderen. Geen openbaar vervoer. Geen vergaderingen. Geen toneelvoorstellingen. Geen feestjes. Geen dingen aanraken die anderen al hebben aangeraakt.
Ik aarzel als ik de pianotoetsen moet aanraken: die zijn door zoveel anderen al aangeraakt.
Ik ben me altijd al hyperbewust van wat ik doe en laat, maar deze coronadreiging verscherpt dat nog. ‘Ik mag mijn gezicht niet aanraken’, maar ik ben een wriemelende stimmer en zit constant aan mijn hoofd te prutsen. Het kost me heel veel moeite om mijn kin, mijn oren, mijn lippen, mijn neus NIET aan te raken, en evenveel moeite om ermee om te gaan als ik het TOCH gedaan heb (o neen, dit mocht niet!).
Ga ik wel of niet naar de les muziekgeschiedenis? Mag ik zo ver mogelijk van de anderen gaan zitten, kom ik dan niet nog vreemder dan anders over? En wat als men mij daarover aanspreekt? Hoe ga ik dan reageren? Ga ik dan mijn zelfbeheersing kunnen bewaren en toch datgene doen wat ik het enige verstandige vind? Of ga ik zwichten voor de groepsdruk en in conflict gaan met mezelf?...
Ga ik naar de pianoles? Ik aarzel als ik de pianotoetsen moet aanraken: die zijn door zoveel anderen al aangeraakt. Ik voel de coronavirusjes bijna op mijn handen kruipen als ik voorzichtig het ingestudeerde stukje speel. Ik doe heel hard mijn best om mijn gezicht nu niet aan te raken, minstens tot ik na de les mijn handen uitgebreid heb gewassen.
Ik ben er me heel scherp van bewust dat ik zonder het zelf te weten besmet kan zijn en die griezelige ziektekiemen kan doorgeven. Aan mijn hoogbejaarde ouders in het rusthuis bijvoorbeeld. Aan al wie me lief is. Aan al wie ik kruis in de winkel, bij de apotheek enz. Verschrikkelijke gedachte. Stel je voor dat door mijn toedoen iemand van hen ziek wordt.
Liefst zou ik me helemaal terugtrekken in mijn eigen veilige huis, tot dit weer overgaat.
Kortom: ik vind het niet minder dan mijn plicht om er ALLES aan te doen om niet besmet te raken, en niets door te geven. Nog voor de overheid stappen zet, beslis ik van overal weg te blijven waar ik niet moet komen. Ik krijg het in mijn hoofd niet anders meer gerijmd. Liefst zou ik me helemaal terugtrekken in mijn eigen veilige huis, tot dit weer overgaat.
Groot dus mijn opluchting als de overheid gebiedt van rusthuizen af te sluiten voor bezoek. Ik hoef zelf de aartsmoeilijke keuze niet meer te maken, tussen het risico mijn ouders misschien iets over te brengen, en hen mijn bezoek te ontzeggen. Het mag nu een tijdlang niet meer, punt. Duidelijk!
Groot mijn opluchting als lessen opgeschort worden. Ik kan zonder kritiek en zonder innerlijk en uiterlijk conflict thuisblijven. Simpel!
Rondom mij zie en hoor ik voorbeelden van hoe het écht niet moet. Mensen die over de grens met buurlanden wippen, om daar waar het nog kan te shoppen of op café te gaan (alsof corona stopt aan de landsgrens!). Mensen die lockdownparty’s geven. Hebben er niks van begrepen! Mensen die massaal op warenhuizen afstevenen om te hamsteren en desnoods op de vuist gaan voor een pak pasta. Dicht opeen gedrumd aan de kassa voor minstens een halfuur.
Lang niet iedereen handelt met burgerzin…
Toch zijn er ook lichtpuntjes!
Je terugtrekken thuis en daar bezig zijn met binnenshuisactiviteiten wordt niet langer bestempeld als asociaal. Je hoeft niet langer uitleg te geven bij je weigering om aan feestjes deel te nemen, knuffels af te weren enz. Meer zelfs: dit wordt de norm, haha.
Blijf zelf allemaal zo gezond mogelijk, ik probeer dat ook te doen.
Alma
