Ik heb ASS, onze 11-jarige dochter ook.
Bij het begin van de corona-maatregelen vroeg mijn psychiater hoe ik omga met de gewijzigde situatie? Ik hoor mezelf nog antwoorden: ”Voor mij is er niets veranderd. Thuiswerken ben ik al gewoon, veel sociale contacten heb ik niet en ik kan in mijn vaste structuur blijven.”
Onze dochter was aanvankelijk enthousiast, geen school, eindelijk rust!
Voor haar is er een strikte scheiding tussen school en thuis. Opdrachten voor school kunnen thuis niet uitgevoerd worden.
Haar volledige structuur stortte in, van dag op dag, zonder voorbereiding. Ze was ontredderd en hield zich amper staande.
Mama en papa werken ineens allebei van thuis uit en zij kreeg schooltaken. We beslisten meteen om haar de eerste week wat rust te gunnen en haar te laten wennen aan de nieuwe realiteit. Geen schooltaken op haar programma. Voor ons was het voldoende als ze het minimale deed, opstaan, eten, zich wassen en aankleden, spelen, met de hond gaan wandelen en slapen. Dit lijkt miniem maar het was voor haar al een inspanning. Als mama voel ik me telkens een drilsergeant die de dagelijkse routine moet herhalen. Elke dag dezelfde strijd voeren is vermoeiend maar noodzakelijk. Ouders worden gestimuleerd om de dag van de kinderen te plannen, te structureren en te visualiseren maar ik heb zelf ASS en kan het amper voor mezelf.
Na een week introduceerden we schoolopdrachten, 2 blaadjes in de voormiddag en 2 in de namiddag. Het is een uitputtingsslag. Voor haar is er een strikte scheiding tussen school en thuis. Opdrachten voor school kunnen thuis niet uitgevoerd worden. Het is nooit gelukt om haar huiswerk te laten maken of thuis te laten studeren.
Het zijn uitzonderlijke omstandigheden dus we voelden ons verplicht om het te proberen. Er werd afgesproken dat ze bij mama werkt, ze mag hulp vragen maar probeert wel zo zelfstandig mogelijk te werken. Het werd duidelijk een tantaluskwelling. “Ik wil niet mama, ik kan het niet, ik ben bang”, roepen, tieren, paniekaanvallen. Na een week zijn we uitgeput en concluderen we dat het de stress niet waard is en we zetten de schooltaken stop. Haar school steunt de beslissing.
Onze dochter probeert nu haar dagen te vullen met haar gsm. De hele dag door bellen met de vriendinnen. Ze is rusteloos en overprikkeld. Wij proberen haar te ondersteunen en denken mee wat ze kan doen maar ze neemt het niet op. Ze huilt want ze mist haar vriendinnen, ze wil terug naar school. Het is haar laatste jaar in het buitengewoon basisonderwijs, ze wil een schoolverlatersfeest, ze wil contact met haar klasgenoten, ze wil mooie herinneringen maken, ze mist de warmte van haar lieve juf, ze is bang dat ze nu een grote leerachterstand oploopt want volgend schooljaar gaat ze naar het secundair onderwijs. Ze wil haar jaar op een mooie manier afsluiten. Ik begrijp haar en erken haar gevoel maar ik kan haar geen duidelijk perspectief bieden. Ik zeg haar dat niemand weet wanneer ze terug naar school kan en hoe dit precies georganiseerd zal worden. Ik weet wel dat het niet meer exact zal zijn zoals voor de coronamaatregelen. Misschien verder uit elkaar zitten, geen knuffels meer van juf, enz. Ze zegt: ” ik weet het mama maar ik wil terug naar school, ik wil dat het weer is zoals ik het kende, voor dat stomme corona-virus.” Ze is ook kwaad op de mensen die de maatregelen niet naleven want door hen zal het langer duren, ze is vooral bang.
Ik ben overbelast en heb te veel stress door de sterk gewijzigde levensomstandigheden omwille van de corona-maatregelen.
Ineens kan ik niet meer functioneren, ik kan niet meer koken, niet meer lezen, niet meer nadenken, alles is me te veel en ik verdraag geen prikkels meer. Ik slaap niet en voel onrust en chaos in mijn hoofd. Mijn hoofd voelt als een flipperkast. Ik ben doodsbang en durf niet naar buiten. Ik ben ervan overtuigd dat er rondom mij mutanten zijn die mijn lichaam willen overnemen en ik zie overal voortekenen. Ik voel me constant omringd door onheil. Ik deel mijn realiteit met mijn man en dochter. Mijn realiteit is blijkbaar niet de hunne.
Volgens mijn psychiater heb ik een psychotische reactie. Ik ben overbelast en heb te veel stress door de sterk gewijzigde levensomstandigheden omwille van de corona-maatregelen. Ik moet rusten en mijn dagelijkse handelingen beperken tot slapen, eten en minimaal 2 keer per dag wandelen met de hond. Ik moet onmiddellijk stoppen met werken.
Nu zijn we enkele weken verder en het gaat beter. Ik herstel langzaam en bevind me weer in de realiteit.
Na de paasvakantie heeft onze dochter een nieuwe start genomen. Ze kan haar gsm niet gebruiken tot 16 u. Ze maakt 2 blaadjes opdrachten in de voormiddag en 2 in de namiddag. Tussen 16 u en 20u30 krijgt ze haar gsm en heeft ze weer contact met de vriendinnen. Ze voelt zich rustiger en minder overprikkeld nu ze minder met haar gsm bezig is zegt ze. Voorlopig gaat het goed, we zien wel dag per dag.
Volgens mijn psychiater komt het goed met mij. Volgens hem hebben “normale” mensen het ook niet gemakkelijk maar is de corona- situatie voor mensen met autisme nog moeilijker. Ik ben kwaad en gefrustreerd, niet omwille van de maatregelen want die vind ik logisch en noodzakelijk maar omwille van de impact op mezelf. Mijn gekende structuur en voorspelbaarheid zijn weggevallen, mijn hulpverlening is anders georganiseerd, ik kan niet meer zwemmen om te ontspannen en mijn lichaam sterk te houden. Dat is ingrijpend maar rationeel gezien is het nu ook niet zo erg. Ik denk dat ik me voel falen, dat ik zwakker ben en minder aankan dan mensen zonder autisme. Ik heb mijn autisme een plek gegeven en ik overleef er elke dag mee maar autisme hebben is lastig en zeker nu.
Sandra
