23 april 2019: Dit is de dag dat we een diagnose kregen, en dat onze Georges door het leven zou gaan als een kind met autisme, weliswaar lichte vorm en nog niet echt geheel omschreven. Hij was 5 jaar toen, dus het zou nog een groot leerproces worden. We hadden er nooit een probleem van gemaakt en gingen onmiddellijk op zoek naar aangepast onderwijs en dat vonden we bij BEMOK in Kortrijk…
Een jaar later nog steeds in volle ontwikkeling en nog een lange weg te gaan om onze zoon te leren kennen was Corona daar.
We maakten samen een tijdlijn op, een dagschema, ieder uur van de dag aangeduid, en elke activiteit en taak in een andere kleur.
Ooh weee, hoe gaan we dit aanpakken?
Ook mijn winkel moest sluiten, dus we waren iedere dag met ons 2, gelukkig kon papa nog perfect zonder problemen zijn beroep uitoefenen. We begonnen met goeie moed. We maakten samen een tijdlijn op: een dagschema, ieder uur van de dag aangeduid, en elke activiteit en taak in een ander kleur. Maar in de praktijk liep dat al minder vlot. Na enkele dagen sliep je al tot na 8 uur, dus om 9 uur beginnen aan taal was al bijna onmogelijk. We begonnen dan maar met wiskunde. “Ah neen ik heb geen zin Mama!” of “Ik kan het niet mama, dat is veel te moeilijk,…” Voor dat ene blaadje wiskunde waren we dan al lang een uur bezig. 12 uur, oei ik moet nog aan het middag eten beginnen! Dus i.p.v. om 12 uur te eten was het dan al bijna kwart voor 1…. Dan maar eerst een uurtje knutselen als ontspanning.. “Ah neen hé mama, er staat dat ik taal moet doen! Maar ja taal vind ik niet zo leuk. Ik moet dat niet leren,…” Zo was het telkens wel iets. “Jij bent mijn juf niet mama!” of “Ik moet niet slim worden!” werden dan ook standaard zinnetjes...
Georges is wel heel leergierig, dus had ik een nieuw projectje: samen een moestuin maken. Wat was dat een succes!
Ok, weg tijdlijn. Georges is wel heel leergierig, dus had ik een nieuw projectje: samen een moestuin maken. Wat was dat een succes! Zelf de bak in elkaar schroeven vond hij super. Maar hij was al bezig met het idee dat die plantjes water zouden krijgen dus kon ik ze niet vlug genoeg inplanten. De drang om de gieter te gebruiken was onweerstaanbaar dus verzopen onze plantjes vlug. Maar het resultaat mag er wel zijn, na 2 maanden: 6 kroppen sla, radijsjes, de aardbeitjes staan er al aan en Georges geniet ook van het groeiproces hiervan. Missie geslaagd.
De Paasvakantie kwam dichterbij en het enthousiasme was niet meer zo groot! De thuis taakjes verliepen echt niet vlot, het was een helse taak om hem aan het werk te zetten. Splitsoefeningen voor wiskunde deden we met steentjes maar die vlogen al vlug in het rond. Toen koos ik voor snoepjes, en dat liep wel vlot. Als alle oefeningen klaar waren dan kreeg Georges ook de 10 snoepjes! Yes Mama-Georges : 1-0
Toch waren er veel oude gewoontes die weer boven kwamen. De structuur was volledig weg en ook ik deed op een dag eigenlijk niets meer, alleen maar achter hem aanlopen en ervoor zorgen dat hij niets verkeerd deed. De verveling was zo groot dat hij alles deed om maar mijn aandacht te trekken. Dus besloot ik (misschien wel heel egoïstisch) om hem terug enkele dagen naar de opvang te doen op school. Ik had ook schrik dat het geleverde werk van de opvoeders en therapeuten allemaal voor niets ging zijn en we terug van nul mochten beginnen. Daarnaast kon ik overdag ook heel weinig werken voor mijn eigen zaak (een kinderschoenwinkel). Ik kreeg veel aanvragen voor thuisleveringen als ook veel opmeet werk van schoenen, maar met Georges thuis ging dit totaal niet om hier geconcentreerd mee om te gaan. Zelf heb ik ook ADHD dus besefte ik nu meer dan ooit dat in stilte werken voor mij echt een must was.
Al vlug ging Georges van 2 naar 3 dagen in de week, tegen begin mei ging hij dagelijks naar de opvang. Daar was de structuur weer Joepie!! Ik ga hem nu wel vroeger ophalen dan voor de ‘ Lockdown’, dan hebben we nog tijd voor elkaar. We maken samen brood, werken in onze moestuin of verzorgen onze dieren hier. Het mooie weer maakte alles nog beter. Normaal ben ik pas om 19 uur thuis en ik merkte al in september dat dit niet de juiste manier was om een kind met autisme de gewenste aandacht en structuur te bieden. Door nu toch wel 3 van de 5 werkdagen om 17 uur aan de schoolpoort te staan is ons avondritueel minder stresserend, en dat wil ik zo houden.
We hebben nog een lange weg te gaan om Georges de gepaste begeleiding te geven, maar ook voor onszelf is dit nog maar het begin. De quarantaine deed mezelf wel goed, om zo eens stil te staan bij de vele kleine punten die ik anders wou aanpakken en nu ook doe. Sinds 11 mei is mijn winkel terug open en is ons leven weer zo goed als normaal. Georges zijn driftbuien zijn dan ook weer minder want er is minder verveling. Op Zaterdag en Zondag proberen we thuis veel buiten te werken, anders neemt netflix de bovenhand, en laat Georges nu gelukkig een echt buitenmens zijn…
Bedankt Corona voor deze buitengewone maanden, veel geleerd over mezelf, ons gezin en onze zoon, en vertrek nu maar weer vlug, net zoals je gekomen bent…
Delphine Vermaut
