We wisten al op heel jonge leeftijd dat mijn zoon autisme heeft. Hij is namelijk prematuur (te vroeg geboren) en dismatuur (met een lager gewicht dan zou moeten) geboren. Hierdoor werd hij als baby elk jaar en nadien om de twee jaar opgevolgd door het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen (COS) van het UZGent. Zij stelden al gauw de diagnose autisme en een licht vertraagde motoriek. We werden doorverwezen naar de thuis-begeleidingsdienst autisme ‘Tanderuis’.
Toen begon het pas. De duizenden vragen, de vele onduidelijkheden en de zoektocht naar een mooie toekomst voor mijn zoon… Ik wist ook niet hoe of wat. Ik kende autisme niet. Ik kan gerust zeggen dat ik hierin enorm gegroeid ben.
Toen mijn zoon heel klein was, bleef hij bij mij thuis en kregen we thuisbegeleiding. De toenmalige thuisbegeleidster, Agnes, zal ik nooit vergeten. Zij heeft mij ontzettend geholpen om mijn zoon naar school te laten gaan. Dit was niet eenvoudig. Mijn zoon was gewoon dat ik er altijd was en dat ik hem beschermde. Hij had weinig behoefte aan ander contact. Daarom raadde Agnes mij aan om hem eerst geleidelijk aan te laten wennen aan anderen en aan het idee dat hij ook op iemand anders dan mama, oma of opa kon vertrouwen in een kinderdagverblijf. Dit was een serieuze aanpassing, zowel voor mijn zoon als voor mezelf. Maar ik ben nog steeds heel blij met deze beslissing. Hij leerde met andere kinderen contact leggen, maar dan wel op zijn manier natuurlijk. Samen spelletjes spelen verliep op zijn manier en wanneer hij in groep speelde stond hij vooraan om de spelregels te bepalen. Hij kon het toen en nu nog altijd heel goed uitleggen. Dankzij zijn vroege diagnose, waren we al snel op de hoogte over autisme en zochten we naar oplossingen en aanpassingen.
Toen mijn zoon naar het lager ging, raadde het COS ons ten stelligste aan om te starten in het bijzonder onderwijs. Zij raadden toen de school Windekind te Lokeren aan. Na een school- en klasbezoek waren we volledig overtuigd van de school. Dit leek ons echt een hele leuke klas. Het eerste leerjaar verliep uitstekend. Het tweede jaar begon mijn zoon zich echter 'anders' te gedragen: rare gezichten trekken, anders bewegen, enz.… Tijdens een nieuw klasbezoek, bleek hij in een klas te zitten met overwegend kinderen met het Syndroom van Down en mijn zoon kopieerde hen. Dankzij het klasbezoek hadden we dus de verklaring voor zijn verandering in gedrag gevonden.
We zagen dat onze zoon in het afgelopen leerjaar enorm vooruit gegaan was en lieten hem opnieuw onderzoeken door het COS. Conclusie van het onderzoek: hij had inderdaad een sprong gemaakt en mocht naar een type 8 school.
We veranderden van school naar PSBLO Meetjesland Zelzate. Hier legde hij de rest van zijn lagere school traject af. We leerden prachtige leerkrachten kennen, die zowel met mijn zoon, met ons als met elkaar samenwerkten om mijn zoon op een goeie manier te ondersteunen. Juf Wendy was er één van. Ze had extra opleidingen gevolgd rond autisme en voelde mijn zoon enorm goed aan. Zij heeft mij bijgestaan in moeilijke momenten, ze nam de tijd om samen met mij naar oplossingen te zoeken en heeft mijn zoon zo vooruitgeholpen.
Hij keek echt op naar haar en dat was ons geluk. Mijn zoon, die het heel goed kan uitleggen en veel interesse heeft in wat er in de wereld gebeurt, maakte heel graag voordrachten over allerlei dingen, vergezeld van powerpoint-presentaties. Juf Wendy organiseerde dat hij voor een aantal klassen een spreekbeurt over de Gold Rush kon geven. Hij genoot en werd hierdoor zelfzekerder. Bovendien kwamen de mensen naar hem toe om te praten over de voordracht en moest hij niet zelf deze stap zetten.
Voor de overstap naar het middelbaar onderwijs werd de type 9 school Campus Impuls te Oostakker aangeraden. Na een bezoek aan de school waren we overtuigd van deze keuze... en zijn we dan maar ineens gaan kamperen om hem in te kunnen schrijven. Hij was bij de gelukkigen en mocht beginnen. Het eerste jaar verliep super. In het tweede jaar wou hij de richting 'elektriciteit' volgen, wat niet zo eenvoudig is met zijn motoriek… maar hij startte toch. Halverwege het jaar werd er echter beslist door het ministerie van onderwijs dat zijn richting weg zou vallen wegens besparingen. Mijn zoon ontspoorde volledig. Er was geen duidelijkheid meer. “Ik wil niks anders doen. Wat gaat er nu met mij gebeuren? Waarom moet ik mij nu nog inzetten…” Duizenden vragen spookten door zijn hoofd._
Op hetzelfde moment werd het M-decreet ingevoerd, hetgeen een uitweg kon bieden. Want er waren verschillende leerlingen op school die de richting elektriciteit wilden blijven volgen, desnoods op een andere school. Ik heb dus verschillende scholen gewoon onderwijs in mijn regio bezocht en nagevraagd: Wat hun doel en motto was? Hoe zij tegenover kinderen met autisme stonden? Of zij bereid waren om redelijke aanpassingen toe te passen? Mijn keuze viel op de school Sint-Laurens te Zelzate.
Maar wat nu? Kan mijn zoon dit aan? Kan hij terugkeren naar type 9 als het niet lukt? Zal hij het leuk vinden? Hoe vraag ik begeleiding aan? Dit waren een paar van de vele vragen die door mijn hoofd spookten.
Ik regelde uiteindelijk een soort van stage / trialperiode voor de volledige klas van mijn zoon. In deze periode konden de leerlingen kijken of het hun beviel. Hierdoor was mijn zoon ook niet alleen en was de drempel minder groot voor hem om de stap te nemen.
Op vele vragen vond ik niet direct een antwoord. Welke ondersteuning kan ik aanvragen? In welke mate kan ik aanpassingen vragen? Soms moet je echter een sprong in het diepe wagen om te kunnen evolueren. Mijn zoon zit nu samen met twee andere vrienden van Campus Impuls in het gewoon onderwijs op Sint-Laurens te Zelzate. Campus Impuls deed direct de aanvraag voor GON-begeleiding, zodat hij op zijn nieuwe school daarmee kon starten. Ondertussen werd mijn zoon op 25 oktober 17 jaar en zit hij nu in het 5de middelbaar elektriciteit, zijn 3de jaar op Sint-Laurens. Zijn GON-begeleiding staat nu op een laag pitje door weeral nieuwe regels en wetten, maar hij krijgt wel extra begeleiding van de school zelf.
En onze ondersteuning thuis? Het is super belangrijk voor mijn zoon dat hij af en toe kan ontladen, daarom ben ik op zoek gegaan naar hobby’s waar hij niet moet presteren, maar gewoon zijn ding kan doen. Hij voetbalt in een autiploeg, want hij is een voetbalfanaat zowel in kijken als zelf spelen. Verder drumt hij al 8 jaar. Hij is een metal fan en ontlaadt als hij eens goed kan drummen. We hebben samen ook onze vaste momenten om te praten. Zo weet hij dat hij er niet alleen voor staat en dat we samen steeds naar oplossingen kunnen zoeken._
Welke ondersteuning de juiste is kan ik niet zeggen, maar ik weet wel dat deze ondersteuning soms in een klein hoekje zit, wachtend tot het gevonden wordt. Dit kan bvb. muziek, wandelen, praten, een bepaalde juf, toneel, therapeut, auticoach, thuisbegeleiding of soms gewoon een vertrouwenspersoon in het gezin of in de familie zijn. Het hoeven niet altijd professionelen te zijn om dit te bereiken. Elk kind is anders en uniek en vraagt om een andere aanpak.
Rebecca
