Begripvoorautisme

Lukas is een van mijn kleinkinderen, ze zijn allemaal speciallekes, maar Lukas is bijzonder. Lukas was nog heel klein toen mijn dochter en ik aanvoelden dat hij toch niet was als zijn zus en broer. Eerste signaal, moeilijk eten, vervorming van zijn hoofd. (Dit was op zijn 6mnd) De behandeling bij de osteopaat was heel doeltreffend. De man gaf ook aan dat Lukas uitzonderlijk kwaad (agressief) kon zijn.

Wat kleur geeft aan mijn leven zijn de mensen om mij heen, onlangs is het nog duidelijker geworden hoeveel ze voor mij betekenen. En hoe belangrijk het is om dat aan hen te laten zien.
Vaak krijg ik te maken met het gevoel van onbegrip. Het is natuurlijk moeilijk te begrijpen wat ik doormaak aangezien niemand een deurtje naar mijn hoofd kan open doen en precies kan ervaren wat ik voel. Er is een verschil tussen begrijpen en begrip tonen, soms is dat laatste al moeilijk voor mijn omgeving. Ik vind het belangrijk om mensen om mij heen te hebben waar ik op kan vertrouwen en dat zij weten dat ze ook kunnen vertrouwen op mij. Dankzij hen heb ik de laatste jaren dingen gedaan waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou kunnen.  Ze zijn onmisbaar voor mij geworden en ik beteken ook veel voor hen.

Wij moeten de dag van vandaag al goed opletten met hoe wij ons profileren in onze maatschappij. Het is namelijk zo dat velen onder ons nog niet 100% zichzelf kunnen en mogen zijn in onze hedendaagse samenleving, zonder nagekeken te worden. Je zou maar eens “anders” moeten zijn!
Ik heb dit persoonlijk ondervonden enerzijds door mijn homoseksualiteit en anderzijds door mijn autisme. Ik stel die twee termen graag eens in vergelijking want beiden hebben ze het volgende gemeen: het zijn twee onbegrepen begrippen.

Onze kleinkinderen, onze rijkdom, allemaal apart en uniek. Wat sluit jij dat rijtje perfect af J., onze jongste, ons specialleke, uitgesproken vandaag 2 april vier jaar geworden.
De gedachte alleen al aan hem vertedert me altijd opnieuw. Hoe dat komt? Omdat hij ànders is, zo authentiek, zo mysterieus vooral. Wat schuilt er achter die uitdagende blik van die kleine deugniet? Wat willen die aanlokkelijke pretoogjes mij vertellen? Ik bespeur wijsheid, vastberadenheid, deugnieterij...

Hallo, ik ben Mauro Dehaene en ik ben 15 jaar en binnen een grote 2 maanden 16 jaar. Ik wil met mijn verhaal vertellen dat mensen met autisme ook een normaal leven kunnen hebben en we leren van mensen uit onze omgeving. In het eerste middelbaar in Ter Sterre in Moorslede heb ik geleerd hoe ik met negatieve commentaar kon omgaan. Hieronder twee voorbeelden van hoe ik iets negatiefs leerde omzetten in iets positiefs.  

Voor mij is autisme de normaalste zaak ter wereld. Ik ken Mauro niet anders. Hij zegt het zelf altijd: ‘Zonder autisme zou ik mezelf niet zijn.’ Dat is ook zo. Mauro is zeer zorgvuldig en behulpzaam, ook al ziet hij er niet zo uit. Mauro’s autisme heeft mij niet veranderd, maar voor veel mensen zou dit een heel grote aanpassing zijn.