Ik ben Manuella, mama van een dochter Stien (12) met autisme. In de zomervakantie na haar zesde verjaardag vraagt Stien mij of ze op ponykamp mag. “Op ponykamp? Maar lieve schat, je hebt nog nooit op een paard gezeten! (op een uitzonderlijke keer op de kermis na). Zou je dan niet eerst leren paardrijden, voor je op kamp gaat?” “Ja mama, dat wil ik graag!”
Via een klasgenootje van haar broer mag ze een keer gaan proberen op de manege. Het ziet er allemaal heel stuntelig uit en op een bepaald moment gaat het paard ervandoor terwijl Stien ondersteboven hangt in de beugel! Mijn moederhart staat stil… En Stien? Die staat recht en zegt: “Kan je me er terug opzetten?” Toen wist ik dat dit geen bevlieging was, dat paardrijden. Sindsdien gaat ze elke week op maandagavond naar de manege voor rijles.
Wanneer ze wat ouder werd, kwam daar de woensdagnamiddag bij. Niet om te rijden, maar om te helpen met de verzorging: slobber maken, borstelen, voederen, longeren, de stal uitmesten,... Ze vindt het allemaal even leuk. Nog een tijd later komt ook de zaterdag erbij. Eerst een uur les en daarna de hele namiddag helpen, bezig zijn met de paarden. Ik moet haar zoeken als ik haar ga halen. Ze verstopt zich want ik kom altijd te vroeg.
Vanaf haar zevende gaat ze op paardenkamp, een hele week in de grote vakantie. De kinderen slapen dan in de manege, tussen de paarden. Ze krijgen twee keer per dag rijles, maar ook theorielessen over verzorging en onderhoud van de paarden, de zadelkamer opruimen, de zadels invetten, spelletjes in de bak. Na het eerste jaar: “Mag ik volgend jaar twee keer gaan, alsjeblieft?”
Ondertussen worden er in de korte vakanties ook dagkampen aangeboden. Daar wil ze natuurlijk naartoe. Ze heeft daar ook haar vriendinnetjes. De schoolvriendinnetjes komen steeds minder vaak spelen thuis. De ‘paardenmeisjes’ des te vaker! Het paardrijden neemt ondertussen een flinke hap uit het budget. Ik krijg er een ontspannen en gelukkig kind voor in de plaats. Dat is me veel waard.
Ook buiten de manege nemen paarden veel ruimte in
Ook als Stien niet op de manege is nemen paarden veel ruimte in. Elke avond voor ze gaat slapen lees ik voor. Uit een reeks over paarden uiteraard! In de gang staat een houten pony, levensgroot. Ze heeft er een volledige uitrustig voor verzameld: zadel, dekjes, hoofdstellen, longeerlijnen, … In de agenda op mijn telefoon (die met de hare verbonden is) zie ik op geregelde tijdstippen ‘wedstijd houten paard’ verschijnen. Wanneer er vriendinnetjes komen spelen, wordt er les gegeven met de houten pony. Kleine volte, grote volte, slangenvolte… ik ken ondertussen ook alle figuren. Uiteraard wordt alles gefilmd en gepost op Tiktok, Snapchat en Instagram.
Met poppen heeft ze nooit gespeeld. Ze heeft wel drie speelgoedmaneges: twee thuis en één bij moeke en opa. Ze knutselt ook zelf stallen met verhuisdozen van de Action. Alle hokken worden gevuld met stro, hooi en … konijnenvoer ? Helemaal ingericht dus. Er zijn een vijftigtal paardjes die een plekje nodig hebben.
Met dun ijzerdraad maakt ze zelf kleine hoofdstellen, van t-shirts die te klein zijn worden dekjes gemaakt. Ze vraagt zelfs een kleine naaimachine om netjes te kunnen afwerken.
Heerlijk om met het paard de natuur in te trekken, galopperen over de velden, springen over omgewaaide boomtakken. Daar wordt Stien helemaal gelukkig van!
Twee jaar geleden kwam er een hond in ons gezin. Een grote hond, Spikkels. Stien wilde graag een agility-set om met de hond te spelen in de tuin. Al gauw zag ik mijn kind door de tuin springen en lopen als een paard, met de bijpassende geluiden erbij. In mijn tuin ontstond een echte ‘hoefslag’. De hond zelf laat ze geregeld rondjes lopen aan een hele lange lijn (longeren). Hij springt ondertussen ook vlot over de hoogste hindernis. Gelukkig is de hond net niet groot genoeg om op te kunnen rijden. Ze heeft het wel geprobeerd!
Kleine meisjes worden groot. De tv-series over paarden (wekenlang dezelfde filmpjes, opnieuw en opnieuw) worden vervangen door paardenfilmpjes op TikTok. Op één van die filmpjes was er een wedstrijd met stokpaardjes. De paardencollectie breidde zich opnieuw uit, met stokpaardjes. Waarvoor ze ook weer hoofdstellen knutselt. En patronen opzoekt op internet om ze zelf te kunnen maken. “Heb je nog een oude fleece trui, mama? En watten?” Dan weet ik genoeg.
Elke zaterdag naar de ‘therapiehoeve’
De eigenaars van de manege zijn ondertussen naar Frankrijk verhuisd. Bij de nieuwe eigenaars is de mogelijkheid er niet meer om buiten de lessen nog te gaan helpen. We moesten dus op zoek naar andere mogelijkheden, want met één uur in de week is de paardenhonger niet gestild. We kwamen uit bij een ‘therapiehoeve’. Elke zaterdag gaat ze vier uur. Het is een combinatie van rijden, verzorgen, ruitertocht, groepstherapie. Helemaal haar ding! Sinds kort is er ook elke maand een uur individuele paardentherapie bij gekomen. Af en toe kopen we ook een ruitertocht van 3,5 uur. Heerlijk met het paard de natuur in trekken, galopperen over de velden, springen over omgewaaide boomtakken. Daar wordt Stien helemaal gelukkig van!
In september gaat ze naar de middelbare school. Ze wil heel graag naar de paardenschool. Voor mij is dat geen optie. De paardenwereld is een kleine wereld, weinig kansen om van de paardensport je beroep te maken. Want dat is haar droom: amazone worden en een eigen manege opstarten. Ik probeer haar te laten inzien dat dat niet realistisch is, dat er maar een kleine kans is dat het zal lukken. We hebben nu de afspraak dat ze na de middenschool mag overstappen naar een richting waar ze iets met dieren kan doen, niet specifiek met paarden, maar algemener (ze houdt van alle dieren).
Vijf jaar lang heeft Stien elke dag (ELKE DAG) gevraagd: “Wanneer koop je een paard voor mezelf? Alsjeblieft, mama?” “Waar moet dat paard dan staan, Stien?” “In de tuin natuurlijk!” “En ’s nachts dan?” “In de garage, hé!”
Het laatste halfjaar beseft ze stilaan dat er geen eigen paard komt (ze vraagt er wel nog geregeld naar). Ze zegt nu dat - als ze oud genoeg is - ze een vakantiejob zal doen om een eigen paard te kopen en dat dan op de manege te stallen. Die droom gun ik haar van harte!
Manuela
Verhaal uit het VVA magazine • Autisme en bijzondere interesses • zomer 2023
Wil je graag het magazine ontvangen?
Abonneer je via https://autismevlaanderen.be/vva-magazine
