Hallo, mijn naam is Tinne. Ik ben een volwassen vrouw met een autisme en vind het wel eens tof om naar een massa-evenement te gaan. Tenminste, toch als het onderwerp mij interesseert. De boekenbeurs, die intussen helaas niet meer bestaat in de vorm waarin ik ze kende, was/is 1 van mijn favorieten en meteen ook het onderwerp van dit relaas.
Een persoon met autisme die naar een massa-evenement gaat, het lijkt niet meteen de meest logische combinatie. En toch doe ik het, weliswaar met mondjesmaat en ben ik erin geslaagd om er voor mezelf een fijne ervaring van te maken. Graag deel ik met jullie hoe ik een bezoek aan de boekenbeurs ervaarde en wat ik deed om het voor mij plezant te houden.
Nabij de ingang van de boekenbeurs bestuderen we het plan en starten, met de stroom mee wandelend, in de hal met de meest interessante boeken om vervolgens ook een kijkje te nemen in de andere hallen. Aangezien het drukbezocht was, beweeg ik mezelf in een massa. De mensen die daarbij door elkaar krioelen doen me denken aan de bedrijvigheid van mieren.
Het gaat dus niet alleen over wat ik allemaal zie, maar ook wat mijn brein ermee doet.
Vanaf mijn binnenkomst in een hal word ik gebombardeerd met heel veel visuele informatie: enorm veel boeken die gestouwd zijn in verschillende opstellingen, aanduidingen van genres, kleuren, rijen voor signeersessies… Visueel komt er dus enorm veel info binnen, het lezen van interessante achterkanten van fictieboeken levert nog extra beelden op. Het bladeren door non-fictieboeken levert dan weer inspiratie op om een probleem anders te gaan benaderen. Het gaat dus niet alleen over wat ik allemaal zie, maar ook wat mijn brein ermee doet.
Bijkomend zijn er ook de geluiden die de mensenmassa waarin ik me beweeg maken, een continu ruisend achtergrondgeluid. Tezamen zijn al deze prikkels heel erg vermoeiend voor mij. Gelukkig heb ik voor mezelf een manier gevonden om bij te tanken op het evenement zelf, zodat wat anders een blitzbezoek zou zijn toch langer kan duren.
Nog even meegeven dat ik zo’n evenement meestal met z’n tweetjes onderneem, met iemand waar ik heel erg op mijn gemak bij ben. Op het moment dat wij beslissen om even een pauze in te lassen, zoeken we een rustige plek op als die er is en/of ga ik gericht met mijn rug staan/zitten naar de kant met de meeste info/prikkels. Dus bijvoorbeeld de richting met de meeste passage van mensen.
Tijdens zo’n pauze is er tijd voor een fijn 1-op-1 gesprek met mijn gezelschap. Ik focus me tijdens zo’n gesprekje geheel op mijn gesprekspartner, een bijkomend aangenaam effect hiervan is dat ook achtergrondgeluid me zoveel mogelijk bespaard blijft. Op deze manier kan mijn brein toch even rusten. Toch even substantieel minder visuele en auditieve prikkels.
Voldaan vertrek ik na mijn bezoek naar huis. Een overwinning op zich, samen met een mooie herinnering voor de toekomst.
Tinne
