Diagnose
Enkele dagen vóór mijn 55ste verjaardag kreeg ik de diagnose ASS. Het was tegelijk confronterend en een opluchting. Confronterend omdat blijkt dat ik mijn hele leven verkeerde keuzes maakte, onbewust maskeerde en deed alsof ik ‘normaal’ was. Opgelucht want eindelijk heb ik iets, iets dat een naam heeft. Een reden waarom ik me zo vaak ‘anders’ voelde.
Al in mijn jeugd voelde ik dat ik anders in elkaar zat. Ik was steeds hypernerveus en kon niet blijven stilzitten, tot ergernis van mijn omgeving. Ik werd daarom vaak op de vingers getikt maar begreep niet wat ik verkeerd deed. Mijn nerveuze tics waren onbewust en tot op vandaag heb ik moeite om stil te zitten.
De grote wereld maakte me bang. Op school speelde ik mee met de andere kinderen, maar ik voelde dat er iets niet klopte. Ik hoorde er niet echt bij en begreep vaak de gevoeligheden van anderen niet. Dat je medelijden moest hebben met een kindje dat zich bezeerde begreep ik niet. Ik heb het wel aangeleerd en ben intussen zelfs over-empathisch geworden.
Ik was goed in sport en ook mijn schoolresultaten waren niet slecht. Dat maakte dat niemand zich zorgen om mij maakte, mezelf incluis.
Thuis speelde ik graag spelletjes met het gezin en kon me moeilijk alleen bezighouden. Ik vroeg veel aandacht, maar spelen met andere kinderen maakte me bang. Ik had telkens één vriendinnetje, op de lagere school, op de middelbare school, op vakantie (we gingen ieder jaar naar dezelfde plek), …
Angsten
Toen ik ouder werd had ik het steeds moeilijker om contact met anderen te leggen. Tijdens de pubertijd ontwikkelde ik een groot minderwaardigheidscomplex en door de bijhorende bloosangst durfde ik amper iemand aan te spreken.
In die periode ontwikkelde ik tal van andere sociale angsten waaronder belangst en spreekangst, maar ook faalangst en zo meer…
Toen ik ouder werd had ik het steeds moeilijker om contact met anderen te leggen.
Ik overwon meerdere angsten, weliswaar pas op latere leeftijd, enerzijds door erover te lezen en schrijven en anderzijds door de confrontatie aan te (moeten) gaan. Op het werk moest ik steeds vaker vergaderen en toen ik projectleider werd was vergaderen één van mijn hoofdtaken. Toen, en ook later als diensthoofd was ik verplicht om meetings te houden en ze zelf te leiden. Ik ervaarde veel angst en was telkens heel ongerust als ik naar een vergadering moest. Ongelofelijk hoeveel vergaderingen starten met een rondje “stel jezelf even voor”. Telkens met hart in de keel. Maar al doende leert men. Tot op vandaag bereid ik wel elke vergadering goed voor, zodat ik niet voor onaangename verrassingen kom te staan. Het vergaderen met bekenden ben ik intussen gewoon, al zal het nooit mijn favoriete bezigheid worden. Met het bellen ging het evenzo. Spreken op een podium voor een publiek is nog steeds te ver buiten mijn comfortzone. Dat sla ik resoluut af.
Toen ik als prille twintiger verliefd werd, bleek ik ook relatiefobie te hebben. Zeer overweldigend was dat, maar ook hier bleek confrontatie de enige uitweg. Al kostte het me wel twee relaties en was ik al dertigplusser toen ik mijn derde relatie stap voor stap (na 10 jaar LAT-relatie eindelijk kunnen samenwonen) heb kunnen stabiliseren. Gelukkig heb ik een begrijpende man gevonden!
Al die tijd had ik ook gendertwijfels. Als kind was ik er van overtuigd een jongen te zijn, maar later werd ik verliefd op mannen. Ik voelde me dan ook noch vrouw noch man. Wist ik veel dat er nog andere gendertypes bestaan… zo verwarrend!
Burn-out
Tijdens mijn hogere studies voelde ik me altijd moe en uitgeput. Ik studeerde rechten, een richting die me helemaal niet lag. Maar ik wist niet beter en falen was geen optie. Ik studeerde als gek en dat tastte mijn gezondheid aan.
Ik had nog nooit van ‘burn-out’ gehoord en studeerde alsmaar harder. De vermoeidheid was een ernstige hinderpaal, maar ik behaalde mijn diploma. Ik was echter veel te diep gegaan en ben toen gecrasht. Maar fysiek was alles normaal en ik werd niet geloofd. Ik belandde vervolgens in een diepe depressie en raakte daar maar zeer langzaam uit.
Diagnosetraject: de verlossing
Ik reken al mijn hele leven af met tal van angsten, maar van autisme was nooit sprake. Het is pas door de diagnose van de kleinzoon van mijn man, zowat tien jaar geleden, dat ik me vragen ben beginnen stellen. Ik zag vele parallellen in zijn gedragingen en de mijne uit mijn kindertijd. En TV-programma’s als taboe wakkerden mijn vermoedens sterk aan. Na een online autisme-bij-vrouwen-test, waar ik 90% op scoorde ben ik op aanraden van mijn huisarts in het diagnosetraject gestapt.
Ik schrijf vaak de frustraties van me af en heb op die manier meerdere angsten overwonnen.
Het traject op zich was al zeer confronterend. Ik moest over alles praten, ook de angsten waar ik het zo moeilijk mee heb. Het opende alvast mijn ogen over de oorzaken die in mijn jeugd zijn gekiemd, grotendeels door het feit dat autisme onder de radar bleef. Er was geen begrip, er was geen medelijden. Ik was een ‘normaal kind’, althans zo probeerde ik me te gedragen, dat werd van me verwacht.
Nu besef ik ook dat ik maskeerde, dat ik ‘gewoon zijn’ speelde. En dat ik eigenlijk nooit heb geweten wie ik dan echt ben. Mijn job als ambtenaar, die ik al meer dan 30 jaar uitvoer, heeft me zelden voldoening gebracht. Ik had voortdurend het gevoel dat er wat anders op mijn weg lag, maar ik kwam het niet tegen.
Autiblog
Ik schrijf al mijn hele leven. Ik schrijf vaak de frustraties van me af en heb op die manier meerdere angsten overwonnen. Intussen ben ik erachter gekomen dat ik iets met schrijven wil gaan doen, en ik richtte een eenmanszaak op: Skribilde.
Ik wil de wereld laten weten waarom ik soms anders lijk en ik startte daarom ook een blog: de Autiblog, waarin ik mijn angsten, frustraties en mijn kijk op de wereld deel. Van zodra ik er klaar voor ben deel ik er de angsten waar ik mee af te rekenen heb of had. Ik wijdde bijvoorbeeld al blogteksten aan de voornoemde relatiefobie en belangst.
En als ik daarmee iemand kan helpen dan is dat mooi meegenomen!
Hilde
