10 jaar geleden leerde ik Holger kennen op een Boombal in Gent.
Hij was er samen met een vriend die hem overtuigd had om eens mee te gaan. Ik was er heen gegaan om, na een relatie van 4 jaar, me opnieuw happy single te voelen. Mijn vorige Boombal was al heel lang geleden.
Het autismespectrum remt ons misschien af om contacten te leggen maar tegelijk geeft het ons ook extra wilskracht om te bereiken wat we écht willen. Ik geloof dat het die drive is geweest die Holger voelde toen hij toch een gesprek met me startte. Een zeer zoekend gesprek (in de zin van: hoe voorkom ik dat het gesprek stilvalt) langs beide kanten maar tegelijk ook een super fijn gesprek.
Toen hij me later die avond aan zijn vriend voorstelde deed hij dat met de woorden: “Dit is mijn vrouw Kaat”. Ik was gechoqueerd en gecharmeerd tegelijk. ’Vrouw? Loop je nu niet te hard van stapel.’ en ‘Zie je me echt zo?’ Dan moest ik hem op zijn minst de kans geven om te zien of hij mijn man zou kunnen zijn. Na verschillende dates vroeg hij me op 9 april 2010 of ik zijn vriendin wou zijn en dat wou ik. Vervolgens hebben we ons op 8 mei 2015 verloofd, in januari 2016 zijn we gaan samenwonen en op 10 mei 2019 getrouwd.
Er is meer dan begrip, er is ook begrijpen.
Ooit zei een zus van Holger mij over onze relatie: “Jullie doen het op jullie manier en die is ook goed”. Een compliment dat ik nooit vergeten zal.
Als koppel in het spectrum zitten is apart maar zeker niet slecht, want er is meer dan begrip, er is ook begrijpen. Als één van ons het lastig heeft met een situatie wordt de ander vanzelf sterk genoeg om dat op te vangen, omdat hij begrijpt vanwaar de frustratie of angst komt.
Hoewel we ons beiden in het spectrum bevinden zijn we nog altijd 2 verschillende mensen met verschillende achtergronden en vaardigheden.
Mijn ouders staken er heel veel tijd in om me te leren hoe ik kon vertellen wat er scheelde als ik me slecht voelde. Daar heeft Holger het nog moeilijk mee waardoor ik, naar het voorbeeld van mijn ouders, hem zelf vraag wat er scheelt als zijn lichaamstaal me doet vermoeden dat er iets is. Naast slecht voelen heb ik gaandeweg bij hem geanalyseerd hoe hij zich gedraagt als hij zich goed voelt. Ik leer ook nog altijd bij door, bij onduidelijkheid, toch nog altijd om uitleg te vragen.
Hij is dan weer beter in het plannen van de dagelijkse routine.
Ja, we zitten beiden in het spectrum maar hebben ook echt wel onze talenten waarmee we elkaar aanvullen en waardoor we in staat zijn samen te wonen zonder extra hulp. Zijn er dan toch momentjes dat we beiden de oplossing niet kennen kunnen we altijd op mijn ouders, mijn beste vriendin en Holger zijn broers en zussen rekenen om ons bij te staan.
We geven niet op! Het vooruitzicht op het ouderschap maakt ons alleen maar sterker.
We geven niet op! Dat moet van ons beiden onze belangrijkste troef zijn. Een troef die bij het verwezenlijken van onze kinderwens ook zeker van pas kwam. Toen bleek dat 'natuurlijk' zwanger worden moeilijk zou gaan riepen we de hulp van artsen en IVF in.
De info-gesprekken werden zwaar toen de artsen hoorden dat we beiden autisme hadden. Ze twijfelden. Plots moesten we bewijzen in staat te zijn een kind op te voeden of zo voelden alle daaropvolgende gesprekken toch aan. De focus van elk gesprek lag telkens opnieuw op de vraag: kunnen 2 mensen met autisme de behandeling aan, zwanger zijn en een kind opvoeden?”
Het waren harde gesprekken voor Holger en mij want telkens zaten we na een gesprek opnieuw met de angst dat een groepje artsen zou beslissen dat we beter geen kinderen zouden hebben. Toen kwam het verlossende telefoontje: “Jullie zijn een ‘lastig dossier’ maar we hebben besloten jullie te helpen.”
Na een traject van ongeveer 3 jaar komt onze wens uit en worden we binnenkort ouders.
Het vooruitzicht op het ouderschap maakt ons alleen maar sterker. Ons kindje voelt als de kers op de taart (de taart die onze relatie is), als de ultieme beloning voor ons doorzetten en met ons drietjes gaan we stap voor stap elke nieuwe uitdaging aan.
Kaat
