Eerst leren stappen, vooraleer je kan lopen. Zo stapte ik in de focusgroep Noozo Gelijke Kansen. Behalve mijn eigen beperkte ervaring weet ik van de onderwerpen die aan bod komen nog niet zo heel veel af. Maar door te lezen en te luisteren, leer je veel bij.
Ik heb toch wel getwijfeld toen mij de vraag gesteld werd of ik de focusgroep wilde vervoegen. “Ik weet daar toch helemaal niets van af? Wat kan ik daar nu bijbrengen?”. Dat waren de vragen die ik mezelf stelde. Als ik een engagement neem, dan wil ik ook zeker zijn dat ik dat kan nakomen en dat ik niemand ontgoochel.
Maar de onderwerpen die aan bod zouden komen, boeien me enorm. En ik leer graag bij. Een nieuwe uitdaging sprak me dus wel aan. Mij inwerken in de materie, luisteren naar mensen die er meer van af weten en zo stilaan mijn eigen mening vormen en misschien vanuit een meer onbevangen blik nieuwe elementen en argumenten aandragen, dat zag ik wel zitten. De goesting haalde het van de twijfel.
Ik leer telkens bij en waar ik denk dat ik iets kan bijbrengen, breng ik dat ook naar voren.
Ik werd snel op mijn wenken bediend. De documenten ter voorbereiding van de eerste vergadering belandden in mijn mailbox en ik kon aan de slag. Dossiers (proberen te) doorgronden, erover nadenken, de nuance zoeken,… dat heb ik altijd graag gedaan. Een namiddagje studeren gaf mij voldoening en ik voelde me klaar voor die eerste ontmoeting met de andere leden van de Focusgroep.
Die vond plaats op VVA (van corona was toen nog geen sprake). Ik was wat later door druk verkeer dus de vergadering was al in volle gang. Al snel was mijn enthousiasme over mijn goede voorbereiding wat getemperd. Deze mensen waren al veel langer bezig met de materie en wisten daar alles van af. Zij spraken ook uit ervaring uit de praktijk, zaken die ze zelf meemaakten. Ik was onder de indruk.
Maar ik zag ook dit als een opportuniteit en een verrijking. Dit waren mensen waar ik nog van kon leren. En dat deed ik ook, door vooral veel te luisteren en hier en daar zelf één van de bedenkingen die ik bij het lezen van de teksten had gemaakt af te toetsen bij de groep. Uit hun antwoorden leerde ik opnieuw een aantal zaken.
Ook bij de volgende (online) vergaderingen nam ik diezelfde houding aan. Ik leer telkens bij en waar ik denk dat ik iets kan bijbrengen, breng ik dat ook naar voren. Stilaan wil ik dat meer gaan doen. De uiteindelijk bedoeling is natuurlijk om gezamenlijke standpunten aan te dragen aan beleidsmakers of instellingen die zich ontfermen over de mensen die ons zo dierbaar zijn. Ik hoop dat ik daar samen met de focusgroep aan kan bijdragen.
Ik ben dus dankbaar dat mij de vraag gesteld werd, dat ik nieuwe mensen heb mogen ontmoeten met wie ik van gedachten kan wisselen en dat wij (dankzij een goede voorzitster) tot degelijke standpunten komen.
Dominique Dehaene
