Zelden mis ik een bijeenkomst in het infohuis in Schoten. Ik hou er van om mensen te ontmoeten en in het infohuis ontmoet ik mensen met autisme, net zoals ik ?, of ouders met een kind met autisme, net zoals ik ? of mensen die nog zoekende zijn in hun weg naar kennis over autisme, net zoals ik ?. Hoewel ik al meer dan 50 jaar ervaring heb, gebeurt het nog steeds dat ik nieuwe dingen ontdek, het blijft boeiend.
Bij het aankomen rond half 10 word ik verwelkomd met koffie of thee, steevast met koekje. Ik ben steeds blij om de mede-vrijwilligers te kunnen begroeten en hun verhaal te horen over de voorbije weken. Ik moet nog wel attenter zijn om er naar te vragen, ik ondervind dat ik dat wel eens vergeet. Wanneer ik vroeg genoeg ben, help ik met het inrichten van de ruimte, het ophangen van de wegwijzers of het klaarleggen van de folders en boeken.
Rond 10 uur zijn we klaar om mensen te ontvangen. We weten nooit vooraf hoeveel mensen er zullen komen, dat maakt het spannend. Ik was er bij vanaf de eerste keer dat het infohuis in de omgeving van Antwerpen georganiseerd werd.
Wanneer mensen toekomen, worden ze opgevangen door een ‘regisseur’, deze vrijwilliger spreekt de bezoeker aan en hoort waar hij of zij nood aan heeft. Wanneer er bijvoorbeeld een moeder een vraag heeft over haar kind, dan zal de regisseur de vrijwilliger die het beste bij de vraag aansluit aanspreken om met haar te praten. Er vinden zowel individuele gesprekken als groepsgesprekken plaats. Beide gesprekken vind ik interessant. Bij een persoonlijk gesprek voelt iemand zich misschien veiliger en minder geremd, zo kan het gesprek erg diepgaand zijn. Bij groepsgesprekken is het tof om de mening van vele mensen te horen en tegelijk ook de ervaring van de groep te kunnen gebruiken. In beide gevallen is er plaats om te luisteren naar het verhaal van de bezoeker.
Het is zo fijn wanneer je iemand ontmoet en je naar zijn of haar verhaal luistert, jouw ervaring hierin kan meegeven en daarna de mensen te zien opfleuren.
Ik zag in de loop der jaren al vele mensen langskomen. Jonge mensen, oudere mensen, ouders, grootouders, koppels, enz. Mijn voordeel is dat ik ervaring heb in het leven met autisme omdat ik zelf autisme heb, in het leven met een partner zonder autisme omdat ik heb een relatie heb en als moeder omdat ik een zoon heb van 22 jaar met autisme. Mijn moeder had geen diagnose maar ik heb een zéér sterk vermoeden dat ook zij autisme had. Vanuit die hoeken kan ik me goed inleven in mensen die met vragen komen over zichzelf, hun partner, hun kind of zichzelf.
Het is zo fijn wanneer je iemand ontmoet en je naar zijn of haar verhaal luistert, jouw ervaring hierin kan meegeven en daarna de mensen te zien opfleuren. Zij gaan met meer kennis, herkenning of een opgelucht gevoel naar huis.
Het gebeurt regelmatig dat mensen terug komen en een soort update geven van hun verhaal. Dat maakt het extra plezant. Mensen komen zo uit zichzelf terug langs om gehoord te worden, om te vertellen wat ze met onze info gedaan hebben of gewoon om even ‘thuis’ te komen tussen lotgenoten.
Thomas (hij wil zijn echte naam gebruiken), een jongeman in zijn late twintiger jaren, kreeg voor mij zo een speciale plaats in mijn hart. Ik heb hem en zijn ouders zien openbloeien door de jaren heen. We zijn intussen vrienden geworden.
Ik vroeg aan Thomas wat het infohuis eigenlijk voor hem betekent, hij schreef:
"Ik ga er heen, niet altijd omdat ik met vragen zit of ergens wat meer informatie over zoek, maar soms gewoon ook om eens even onder lotgenoten te zijn en iets te kunnen delen. En misschien iemand te kunnen helpen die zelf met een vraag is gekomen. Echte verwachtingen heb ik niet, buiten dat als ik vertrek ik mij een stuk beter ga voelen."
Doorheen de jaren zag ik zo al hele mooie evoluties tot stand komen. Ik ben trots dat ik het verschil kan maken, al was het maar voor één iemand.
Chris
