Leven met autisme is geen evidentie.
Het beheerst gans je leven.
Voor mij is alles complex en stress.
Ik ben nu 44 jaar en 2 jaar geleden is de diagnose gesteld. Mijn leven is sindsdien aangepast aan mijn zijn (met dank aan mijn therapeute). Maar ik ben er nog niet, veranderen van woonst en mijn rechten als persoon met een stoornis staan nog op mijn lijstje.
Ook al is elk persoon met autisme anders, voor mij zelf is het een hele verademing sinds ik niet meer socialiseer, feestdagen en verjaardagen aan mijn neus laat voorbij gaan en alle drukke plaatsen, zoals de stad en events, uit de weg ga (dit alles was gewoon te moeilijk).
Maar hoe hard ik ook probeer mijn comfort zone te bewaren, toch is er altijd wel iets dat dit verstoort. Gelukkig heb ik voldoende ruimte kunnen creëren zodat ik op tijd kan acclimatiseren. Want ergernissen kunnen hoog oplopen. Hoe mijn dagdagelijks leventje eruit ziet? Zeer gedoseerd en gestructureerd. Want ik probeer mijn leven zo eenvoudig mogelijk te houden: Vaak douchen om de dag van me af te spoelen, kleding dragen die comfortabel zit, zo goed als altijd hetzelfde eten en drinken met weinig variatie en op vaste tijdstippen, mijn huisje overzichtelijk houden, boodschappen doen in de buurt, fietsen, wandelen, lezen, schrijven en zeer veel liefde geven aan mijn hondje.
Soms zou ik het liefst van al wegvluchten naar een onbewoond eiland
Ik bewonder velen, hoe zij vlotter door het leven wandelen, niet zo constant onder hoogspanning staan. Toch ben ik best wel fier op mezelf dat ik niet nog meer ontplof in deze niet zo autisme vriendelijke wereld. Voor mij is het zeer moeilijk definiëren naar anderen toe wat autisme precies inhoudt. Je legt het zo maar niet uit in een paar zinnetjes. Daarom heb ik twee boekjes geschreven: eentje waarin al mijn typische kenmerken staan van mijn profiel en eentje waarin staat omschreven hoe mijn leven is veranderd sinds de diagnose. Ik heb ook enkele boeken over autisme gelezen en heb ik daar samenvattingen van gemaakt. Nog steeds leer ik bij, via informatieve kanalen over ASS.
Ik droom nu enkel nog om mijn te druk gelegen appartementje achter te laten voor een meer afgelegen huisje. Om samen met mijn hondje Claire tot adem te komen in de tuin en omringt te worden door nog meer diertjes. Want thuis, daar waar ik het allerliefst vertoef, is voor mij prioriteit. Daar ben ik geruster en ver weg van al het andere, dat veel te chaotisch is voor mijn brein.
Als ik toch een afspraak heb, er een probleem is dat dient opgelost te worden, ik de auto moet nemen, er teveel mensen me aanspreken tijdens de wandelingen met mijn hondje, of ik in al de huisjes rondom mij de kinderen hoor roepen, tieren en brullen, dan zou ik het liefst van al wegvluchten naar een onbewoond eiland. Dan komen frustraties teveel naar boven. Daarom ben ik zo dankbaar dat ik word gespaard van alle extra ballast van het uit werken gaan. Wat vroeger niet het geval was, en ik gedrag vertoonde dat echt niet door de beugel kon.
Mijn wens is dan ook dat er meer aandacht wordt besteed aan autisme. Want het doet echt goed wanneer je begrip krijgt … en hulp.
Voor mij voelt ASS echt aan als een BEPERKING, het beperkt mij in alles.
Sally
