Ondertussen begin ik beter te begrijpen waarom ik mijn hele leven in miscommunicatie met mijn omgeving geweest ben, de manier van beleven is zo anders dat de verwachtingen naar elkaar toe niet duidelijk en meteen interpreteerbaar zijn.
Voor mezelf hoop ik dat dit verdere stappen zijn op de weg naar de vergeving van het kleine meisje dat ik was. Het kind dat niet kon stilzitten, niet begreep waarom moeilijke dingen zo simpel waren en simpele dingen zo moeilijk. Dat wachtte tot de wereld de eerste stap zette en niet begreep waarom de omgeving niet kon aflezen uit haar lichaamstaal dat die stap gezet mocht worden. Het meisje dat een enorme woordenschat had en toch de woorden niet vond als iemand naar haar keek of om iets uit te leggen dat geen woorden leek te hebben. Het kind dat zich vastklampte, dat probeerde te controleren wat niet te controleren is, dat zich liet meevaren op een zee van onduidelijkheid. Het kind dat dacht dat ze dom was, niets snapte, beter gewoon onzichtbaar kon zijn en niets doen of zeggen, want dan kon er niets fout gaan. Dat lachte omdat ze niet wou wenen, dat gek was op feitjes omdat die constant zijn. Dat kleine meisje dat de verantwoordelijkheid van de reacties van andere mensen op haar schouders torste en overspoeld werd door prikkels en angst zonder dat iemand het merkte. Het kind dat zo boos was op zichzelf en de wereld, dat alleen ging zitten zodat ze anderen geen pijn deed, dat rondjes zonder zichzelf draaide. Dat meisje, dat was ik.
Het kind dat zo boos was op zichzelf en de wereld, maar glimlachend kon huppelen als de zon scheen, dat meisje, dat was ik
En tegelijkertijd was ik het meisje dat koppig doorging en niet opgaf, dat toch probeerde uit te vissen hoe het moest, dat communiceerde via kennis om contact te maken, dat glimlachte en huppelde als de zon scheen, dat hele verhalen verzon bij het zien van een klein detail, dat oprecht gelukkig was als ze mocht zijn wie ze was, op zoek was naar het goede in mensen, anderen de acceptatie en ondersteuning probeerde te bieden die ze zelf nodig had.
Eigenlijk een meisje dat ik, net zoals de andere kinderen met en zonder autisme, wil aanvaarden in al haar facetten, wil ondersteunen om zich in de wereld te begeven zonder angst, wil helpen zichzelf te begrijpen, anderen te begrijpen en zich te voelen dat ze er mag zijn zoals ze is, gewoon helemaal zichzelf. Met een brede glimlach op haar gezicht, wat gekke ideeën, acceptatie voor zichzelf en anderen en een wereld vol met dingen die anderen niet waarnemen en voelen.
Ik wil kijken door mijn eigen bril en af en toe eens door die van een ander. Wat ik niet meer wil is kijken door de bril waarmee mijn omgeving vroeger naar mij keek.
Voor deze inclusieve droom sta ik elke ochtend op en probeer ik telkens en telkens opnieuw, zelfs als het even heel erg moeilijk is.
Eleonora
