Toen Stinne me de eerste keer vroeg om CO te zijn bij een inleefsessie heb ik vrij snel ja gezegd, zonder eigenlijk te weten wat dat net inhield. Ik had zelf wel eens een inleefsessie gevolgd (mijn dochter heeft een diagnose autisme) maar van 1 keer onthoud je de dingen niet echt.
Hanna was die keer ook aanwezig om te ondersteunen bij de inschrijvingen, en zij heeft me door mijn eerste opdracht geloodst. Zij stuurde bij waar nodig, en al heeft ze niet heel veel hoeven zeggen, ik vond het gewoon geruststellend dat ze in de buurt was als back-up. Dank je Hanna!
Achteraf heb ik aan Stinne gezegd dat ze me dat nog wel mocht vragen. Ik had me (vooral in het eerste gedeelte) reuze goed geamuseerd. Bij dat eerste gedeelte stap ik in de rol van persoon met autisme, en geef de mensen die binnenkomen een aantal opdrachten. Dat acteren ligt me wel, ik vind dat leuk om te doen.
Daarna ben ik nog verschillende keren gaan helpen bij de inschrijvingen, en kon ik zo de rest van de avond meevolgen en observeren hoe Marc, of iemand anders een inleef gaf.
Toen ik de vraag kreeg om zelf een inleef te gaan geven, samen met mijn dochter, heb ik vrij snel ‘ja’ gezegd. We hebben de afspraak gemaakt: Anke is de trekker, en ik ben CO, zoals ze dat noemen bij VVA.
Mijn taak als co is vooral ondersteunen, en aanvullen bij wat de trekker vertelt en doet. De activiteiten die we doen vullen we aan met voorbeelden uit onze eigen leefwereld.
In deel 1 doen we allebei hetzelfde: We kruipen in de rol van zogezegd ‘dé autist’. We acteren overdreven als persoon met autisme, en doen de aanwezigen op die manier aanvoelen hoe het is als je de wereld niet als vanzelfsprekend begrijpt.
Ik kan de aanwezigen op heel korte tijd laten ervaren hoe het is om autisme te hebben
Anke en ik hebben afspraken gemaakt over wie wat zal zeggen. Anke stuurt de groep en geeft de opdrachten. Ik deel de materialen uit, haal materialen op, beantwoord vragen van de mensen, en geef aanvullend informatie over de verschillende onderdelen. Anke geeft de info als persoon met autisme. Ik geef info als moeder met een kind met autisme, en ook als leerkracht. Ik geef bewegingsopvoeding in het basisonderwijs en heb daar ook te maken met kinderen die een diagnose autisme hebben. Mijn voorbeelden gaan dus ook over hoe ik mijn aanpak heb bijgestuurd (en nog steeds bijstuur) tijdens mijn lessen.
Langzamerhand zijn we heel erg op elkaar ingespeeld. Anke vindt me een enorme steun bij hetgeen ze doet, terwijl ik vind dat ze het allemaal goed in de hand heeft. Maar die back-up heeft ze nodig. Als ze blokkeert kan ik overnemen. Een beetje zoals Hanna voor mij deed de eerste keer.
Onze manier van werken voelt goed. Ik heb de indruk dat de mensen het precies meer serieus nemen wanneer zij als persoon met autisme vertelt over hoe zij de dingen ervaart, en hoe men daar op kan reageren, dan wanneer ik datzelfde zou zeggen zonder een diagnose te hebben.
Voor mij is co zijn bij de inleef op 2 vlakken een meerwaarde:
- Ik kan de aanwezigen op heel korte tijd heel veel laten ervaren over hoe het is om autisme te hebben. Ze worden door het opzet van de inleefsessie als het ware ondergedompeld in de wereld van personen met autisme. Zij voelen dan (eventjes maar) hoe het is om om te leven in een wereld die voor hen niet logisch is, terwijl mensen met autisme dit hun hele leven ervaren, dag in dag uit.
- Ik kan genieten van mijn dochter die een publiek van 50 mensen een ganse avond kan boeien, en ben daar enorm fier op. De mensen slorpen haar verhalen en tips op als honing, en geven achteraf ook aan dat ze iets gehad hebben aan de avond. Ze kunnen weer verder door een andere kijk op de persoon met autisme in hun leven.
Tot slot wil ik Marc nog bedanken die het concept van de inleef heeft bedacht. Dankzij hem hebben we heel interessante tools om mensen heel even, en eigenlijk maar een beetje, in de auti-wereld te laten binnengaan.
Ria