Hallo, ik ben Lien en ik ben nog niet zolang actief als vrijwilliger. Hoewel ik al lid ben van VVA sedert mijn diagnose in 2014, is mijn engagement nog volop aan het groeien. Dit hangt sterk samen met mijn proces in eigenwaarde. Ik heb al een lange weg afgelegd met vallen en opstaan en voelde mij gedurende de afgelopen jaren af en toe -na uitnodiging- geroepen om hiervan iets te delen. In het begin was dit een grote sprong uit mijn comfortzone, maar dankzij de ongelooflijke ondersteuning en mooie feedback ben ik meer en meer de waarde van dit engagement beginnen inzien.
“wanneer we wegstappen van een locatie/ontmoeting laten we namelijk veel meer achter dan onze voetstappen” Dit citaat las ik ooit eens en ik begon te voelen dat ervaring delen waardevol is. Mijn engagement doet me dus groeien. Het doet me plezier te voelen dat de concrete tips die ik kan delen mensen vooruit helpen. Toen ik indertijd zelf tijdens mijn zoektocht bij VVA terechtkwam, werd ik geraakt door de herkenbaarheid in het gesprek met de dame in het infohuis. Ik voelde mij plots zo begrepen en dat gevoel geef ik graag door. Verder breng ik ook graag een hoopvolle boodschap met het delen van mijn verhaal. Ik klom uit meerdere dalen maar vond tools om de hindernissen als springplanken te bekijken.
Wanneer ik deze tools vanuit mijn hart en ziel deel of spreek over mijn dieptepunten alsook succeservaringen heb ik het gevoel dat er een verbinding ontstaat door de kracht van kwetsbaarheid. Het gaat ook niet om het bieden van pasklare oplossingen, tijdens de getuigenis heb ik vooral het gevoel dat elk verhaal inspirerend werkt. Ook het beluisteren van de andere getuigenissen raakt mij ook nog altijd. Het geeft me dan extra stimulans om aanwezig te ZIJN want uiteindelijk komt het er niet zo op aan in het leven wat je doet maar hoe je het doet. Eén ding is zeker het engagement is gekoppeld aan pure authenticiteit. Er moeten geen maskers opgezet worden, integendeel…
Zo heb ik ooit eens meegeholpen aan een inleefsessie in een school. Een jongen met autisme wou zijn klasgenoten een inleefsessie aanbieden. Dit was mijn eerste ervaring en toen ik arriveerde had ik al 60 procent stress na het nemen van de trein. Gelukkig werd ik wel opgehaald en gerustgesteld door een medewerker van VVA.
Een onverwachtse gebeurtenis op de school zelf bracht mij compleet van mijn stuk. Ik ben tijdens de getuigenis geblokkeerd en moest even pauze nemen met mijn koptelefoon om mijn rust terug te vinden. Hoewel ik eerst een gevoel van schaamte kreeg, werd dit een heel rijke ervaring. De leerkracht kwam naar mij toe om mij te bedanken. Dit voorval had haar ogen geopend want als een volwassene al kan blokkeren op het feit dat er iets totaal onverwachts gebeurde, wat moest het dan wel niet betekenen voor haar jonge leerling als zij plots de tekenles vervangt door rekenles. Dat gevoel van authenticiteit en veiligheid helpt mij alleszins sterk vooruit in het verderzetten van mijn engagement.
Met de jaren voelt de VVA omgeving aan als een veilig thuiskomen waardoor ik me meer en meer zichtbaar durf maken.
Concreet gezien focus ik mij dus op het voorbereiden en houden van thematische lezingen en getuigenissen. Op 2 april zal ik ook wel de handen uit de mouwen steken met het versieren van de keien en het helpen opruimen, maar dat is sporadisch. Gezien mijn sterke “spraakwaterval” aard voel ik mij het beste thuis in het domein van de getuigenissen en lezingen. Momenteel durf ik ook al eens in de pen te kruipen, maar de verhalen zijn nog niet voor groter publiek bestemd. Ik zeg wel “nog niet” want met de jaren voelt de VVA omgeving aan als een veilig thuiskomen waardoor ik me meer en meer zichtbaar durf maken.
Wat mij verder zeker ook goesting geeft om mijn engagement aan te gaan, zijn de mooie ontmoetingen waarin er altijd wederzijds contact mogelijk is. De drempel tot conversatie is voor mij kleiner bij VVA dan in de wereld daarbuiten. Zoals gezegd voel ik mij dan begrepen en waardevol. Elke babbel sterkt mijn zelfvertrouwen en er is ruimte voor groei voelbaar.
Ik ben VVA dus heel dankbaar voor alle kansen die ze geven o.m. ook voor de uitnodiging op het vrijwilligersweekend. Het leggen van contacten daar deed ongelooflijk deugd en hoewel ik van mezelf vond dat ik nog maar weinig had betekend voor VVA (een drietal lezingen) voelde ik hoe zij in mijn capaciteiten blijven geloven en hierdoor is het mogelijk om ook meer en meer in mezelf te geloven.
Lien
