Een paar weken geleden las ik een artikel en mijn hart bevroor. Er bubbelde ongekende woede in mij naar boven en even was ik, een schrijfster, zonder woorden. Het artikel ging over neurodiverse mensen die werden gepest op school.
Nu denk je misschien, iedereen, vroeger, momenteel, later zal weleens met gepest te maken krijgen.
Maar wacht… Wat als ik je vertel dat de pestkop niet een andere student was, maar een leerkracht? Ik las in het artikel dat de andere studenten er gewoon naar stonden te gapen, te lachen of deden alsof hun neus bloedde.
Bovenop de stress van de examens, het vele schoolwerk, de constante drukte, de felle onvergeeflijke lampen, het geroezemoes….. en nog veel meer prikkels die op een ´gewone´ schooldag om je heen waaien. Daar bovenop nog eens de angst om gepest te worden door een volwassen persoon, een leerkracht die normaal een rolmodel zou moeten zijn.
Toen ik mijn man het artikel liet lezen, deed hij alsof het normaal was. Hij heeft vroeger ook op deze school gezeten en had al een vermoeden over welke leerkracht het ging. Schaapachtig vertelde hij me dat die leerkracht gooide met pennen, de leerlingen in de hoek liet staan, en ze verbaal pestte. Hoeveel hiervan waar is, ligt aan de kracht van mijn man zijn herinneringen. In het artikel stond in ieder geval dat het zover is gekomen dat de slachtoffers zich ziek meldde tijdens de lessen en hierdoor waarschijnlijk zouden buizen.
Dit vind ik te ver gaan. Er is weinig over bekend wat autisme precies inhoudt en ik wil hier graag verandering in brengen, zodat, wat er op deze school gebeurd is, zich nooit zal herhalen. Dit wil ik graag doen door over mijn ervaringen te praten.
De prikkels van school ken ik nog maar al te goed. Ik kreeg namelijk de diagnose, MCDD autisme toen ik 12 was. Ik ging toen regelmatig naar een psycholoog en uit de vele testen en lange gesprekken kwam deze diagnose. Hierdoor lag dit artikel, over kinderen die gepest worden, dichtbij mijn hart, het raakte me.
Laat school alsjeblieft een veilige plek zijn. Waar mensen gewoon zichzelf kunnen zijn, zonder oordeel, zonder pesterijen.
De schooltijd die ik vroeger heb beleefd, was ook geen prettige tijd om aan terug te denken. Ik was het zwarte schaapje dat door de schoolhal dwaalde, constant overladen door de prikkels. Blij was ik als de dag erop zat en ik mezelf even in de stilte en comfort kon opsluiten in mijn slaapkamer. Stress van me af laten glijden even wegdromen bij een serie. De pestkoppen even uit mijn hoofd te zetten en in mijn gedachten te weten, dat wanneer het echt te veel wordt, dat ik dan een leerkracht kan aanspreken erover. Jaren later kwam ik erachter dat niet iedereen zoveel geluk heeft. Laat school alsjeblieft een veilige plek zijn. Waar mensen gewoon zichzelf kunnen zijn, zonder oordeel, zonder pesterijen. Een plek om van elkaar te leren, zodat de studenten van vandaag later hun vergaarde kennis kunnen doorgeven aan de volgende generatie.
Skylett
