Welzijn

2 april is het Wereld Autisme Dag… een dag waarop men wereldwijd aandacht vraagt voor mensen met autisme en hun omgeving. Hoe erg ik deze initiatieven ook toejuich, er bekruipt me als betrokken partij hoe langer hoe meer een wrang gevoel…

Toen Wannes op 5-jarige leeftijd de diagnose autisme kreeg, waren wij als ouders opgelucht en ook een beetje gerustgesteld. De boekjes vertelden ons immers dat een vroegtijdige diagnose gunstig was voor de ontwikkelingskansen van kinderen met autisme. Met het juiste ‘labeltje’ zou hij recht op ondersteuning krijgen, waardoor ook hij kon uitgroeien tot een gelukkige volwassene die met de nodige aanpassingen zijn weg wel zou vinden in deze samenleving.

Toen ik slechts negen jaar oud was, kreeg ik te horen dat ik lijd aan ASS. Als kind begreep ik het nog niet wat het was. Ik kreeg dan ook verschillende antwoorden op de vraag “Wat is autisme?” Sommigen beschreven het als een beperking, anderen dan weer als een mentale handicap. Er was in ieder geval geen antwoord bij waar ik blij van werd. Al snel werd me duidelijk dat ik een buitenbeentje was. “Alle mensen zijn anders, maar jij net iets anders dan anderen”, hoorde ik andere mensen zeggen.