Ongerustheden over ons zoontje
Mijn dertigste verjaardag laat me even stil staan bij mezelf… Ik zou eigenlijk tevreden met mijn leven kunnen zijn: een fijne man, een peuterzoon en een dochter op komst. Familie en vrienden rondom ons, een toffe job,… Maar er knaagt iets vanbinnen, ik maak me ongerust over hem, onze jongen, maar ik kan er de vinger niet op leggen.
Hij, bijna in extase, ritmisch bewegend in zijn relax en ik vlak voor hem, terwijl hij me nauwelijks ziet. Hij, vaak onrustig, zelfs dicht bij mij. Wij, samen lachen, onze turnoefeningen in de zetel. Hij en mijn man, aandachtig een ikea tafel monterend, wij stomverbaasd dat hij aanwijzingen gaf. Hij, gefrustreerd, als iets niet lukt zoals hij wil. Waarom speelt ons zoontje eerst gewoon verder als we hem ergens ophalen? Alsof ik lucht ben en hij me pas wil als hij er zelf klaar voor is. Ik ben bang dat hij anders is. Als ik mijn twijfels uitspreek worden ze weggewuifd; ik sta hierin alleen en dat maakt me triest.
Op weg naar meer verbondenheid
En dan is er mijn verjaardagsfeest. Het plan om alle zorgen even los te laten, lijkt wel in ’t water te vallen… Onze zoon rijdt op zijn loopfiets onophoudelijk rondjes rond de feesttafel. Hij reageert weinig op toenaderingen en is zelfs voor ons onbereikbaar. Zelfs het lekkere eten wijst hij af.
Naar aanleiding van zijn gedrag gooi ik ongepland mijn ongerustheden op tafel. Iedereen luistert mee. Het loopt goed en er wordt voor ’t eerst echt naar me geluisterd. Ik word zelfs bevestigd. Al is dit confronterend, al probeer ik diep van binnen “zijn anders zijn” terug te ontkennen, deze bevestiging sterkt me. Ook mijn man neemt nu mijn zorgen serieuzer en ik voel ons er terug samen staan. Ons gezin en iedereen om ons heen.
Eerste stap naar professionele hulp
Kort nadien zetten we onze schroom opzij en zoeken we hulp bij een privé psycholoog gespecialiseerd in kinderen. Ik zie onze peuter daar nog zitten, zuigend op zijn tut met zijn snoezig gezichtje, wat zie ik hem graag…
Er wordt niets bijzonders opgemerkt en de gegeven tips werken nauwelijks. Zo wordt ons aangeraden om positief gedrag sociaal te belonen. Bij negatief gedrag kunnen we hem best negeren en als hij echt stout is moeten we hem in de hoek zetten. Het lijkt of dit alles hem niets deert. Hij lijkt het zelfs best naar zijn zin te hebben op z’n eentje in de hoek.
We kunnen er wel ons hart luchten, maar de handvaten die we zoeken vinden we er niet. We willen weten hoe we hem kunnen opvoeden, hoe hij rustiger wordt, hoe we hem beter kunnen bereiken, hoe we samen gelukkiger kunnen worden.
Proces van diagnose ASS
Op een avond volg ik een lezing rond moeilijk gedrag bij kinderen. De adviezen zijn conform de tips die we kregen van onze hulpverlener. Ik vraag de spreker wat te doen als deze niet werken. Hij antwoordt dat er dan misschien meer aan de hand is en dat kinderen bij twijfels kunnen getest worden. De spreker raadt ook aan deze twijfels met de huisarts te bespreken.
Zo gezegd, zo gedaan. We melden onze jongen op advies van onze huisarts aan bij het COS. Na lange tijd wachten, wordt hij er getest en valt de diagnose autisme. Ik voel me klein en overstelpt. Hij is ondertussen 4 jaar oud. Anderzijds voel ik ook nieuwe hoop. Deze diagnose bezorgt ons eindelijk een antwoord, maar wat houdt dat in….
Aangepaste hulp
We schakelen de hulp van ’t Raster in. Dit is een thuisbegeleidingsdienst gespecialiseerd in autisme. We zitten nu op een beter spoor en dat doet deugd. We beginnen met deze hulp ons kind beter te begrijpen. Zij helpt ons als het ware om door de “auti bril” naar onze zoon te kijken. Zijn gedrag is eerder een niet-kunnen i.p.v. een niet-willen. Onze begeleidster gaat keer op keer met ons op zoek naar wat aan de basis ligt van zijn moeilijkheden. Zo kunnen we daar aan werken. We creëren via een whiteboard en een pakket zelfgemaakte sclera picto’s meer duidelijkheid en structuur. We maken dagelijks zijn dagplanning op. Naast hygiëne, voeding, school en buitenhuis activiteiten, maken we ook zijn vrije tijd concreet. Dit brengt voor hem rust.
Daarnaast nemen we overbodige prikkels uit zijn leven weg bvb minder uitstapjes.
We kunnen nu met behulp van de picto’s beter met hem communiceren en dus ook meer rekening met hem houden. Wat niet wil zeggen dat alle zorgen van de baan zijn, maar we zijn gelukkiger en hebben hoop.
Evolutie
Telkens als hij in een nieuwe situatie komt, moet hij zich opnieuw aanpassen. Dit is voor hem steeds weer moeilijk. Na een periode van zoeken, vaak met vallen en opstaan, vindt hij doorgaans terug zijn evenwicht. Ik ben trots op hem.
Nu
Als moeder heb ik geleerd hem te nemen zoals hij is. Ondertussen is mijn zoontje waarover ik jullie schrijf uitgegroeid tot een jonge man van 16 jaar. Hij doet het best goed. Hij heeft nog extra ondersteuning nodig, maar neemt stapsgewijs ook zelf zaken over. Zo structureert hij zichzelf steeds vaker en kunnen we dat aspect deels loslaten. Wat zijn toekomst brengt, zullen we moeten afwachten.
De ervaringen die ik doorheen de jaren opdeed met onze zoon, beïnvloedden mijn professionele zoektocht. Sinds kort zet ik me ook beroepsmatig in om mensen met autisme te ondersteunen. Ik werk nu als auticoach.
Katelijne Eeckeloo
