Onze zonen: bijzonder, speciaal en oh zo oprecht
An
Autisme … een “ver van mijn bed show”. Onder de indruk van de film Rain Man, voorts had ik er weinig mee te maken want inderdaad een “Rain Man” kende ik niet.
Ruim 8 jaar geleden kwam onze eerste zoon ter wereld, na lang wachten waren we eindelijk zwanger en reeds na 6 maanden kondigde hij zich aan. Het was een zware strijd, vooral voor hem, maar we hebben het gehaald. Na 3 maanden mocht hij mee naar huis. Dolgelukkig waren we. Ondertussen bood onze 2de zoon zich aan en ons leven zat op een rollercoaster. 1 jaar moesten we ons oudste zoontje thuis houden voor zijn gezondheid als zware prematuur, maar zelfs dat bleek te vroeg. Toen hij anderhalf jaar was en ons jongste zoontje een half jaar, begonnen ze naar de crèche gaan, dit liep bij hem meteen mis. Onhandelbaar gedrag, andere kindjes bijten en krabben, helemaal uitzinnig worden als er iets veranderde … moeilijk. Heel moeilijk!
Mijn eerste mails met de opvoedingswinkel dateerde van toen hij anderhalf jaar was. Wat heb je als ouder toch behoorlijk snel door dat er iets niet helemaal oké is. Alles werd echter jarenlang weggestoken achter zijn prematuriteit. Dus wij bleven struggelen, wij bleven zoeken, wij werden steeds meer hopeloos.
Tot op dat moment in het UZ Leuven, na daar een week in observatie geweest te zijn voor zijn kinderreuma, kreeg ik van de professor het nieuws dat onze zoon zeer gefrustreerd was en dat we hier dringend mee verder moesten gaan. Discrepant hoogbegaafd was reeds gediagnosticeerd.
Wat kwam dit voor mij enerzijds als een donderslag bij heldere hemel, want daarvoor waren wij niet daar en ze hadden ons ervoor steeds wandelen gestuurd. Maar anderzijds, eindelijk een bevestiging van mijn vermoeden dat er wel degelijk iets niet klopte!
En toen begon de zoektocht met bijhorende wachtlijsten in de zorg, tot een zeer goede kinderpsychiater ons bevestigde: dit is zeer duidelijk ASS.
En dan gaat je wereld plots weer open. Het kind waarvan we vaak dachten en soms ook zeiden “wat voor een ambetant/raar/vervelend kind hebben wij toch”, bleek last te hebben zijn ‘blokjes’. Blokjes die heel snel en vaak door elkaar lagen, waardoor agressie voortkomt. Onze zoon die reeds in de laatste kleuterklas vragen stelde als: “waarom ben ik anders” of “waarom begrijpt de wereld me niet”… Onze zoon met ontzettend veel gaven, maar ik begreep hem gewoon. Gaandeweg ben ik me gaan verdiepen in deze problematiek en werd me duidelijk hoe hij dacht, hoe zijn hoofdje werkt en hoe duidelijk en eenvoudig het ook kan zijn … en stilaan ben ik hem beginnen koesteren MET zijn blokjes en niet tegen zijn blokjes.
Ook hemzelf probeer ik eigen te maken met zijn “blokjes” en soms moeten we er samen heerlijk om lachen “liggen je blokjes weer door elkaar?”
Als ouder word je ontzettend creatief wanneer je kinderen elkaar triggeren en niet compatibel zijn
Tijdens de zoektocht met onze Hans begon ook de juf van onze jongste zoon Jef haar ongerustheid te uiten. Jefke vertoefde vaak in zichzelf, zonderde zich af en fladderde veel. Dit had hij al jaren, mediteren in de regen – weglopen – in zichzelf keren. Maar blijkbaar zagen we dit minder als een probleem, dan de frustratie en de agressie van onze oudste zoon.
De diagnose van onze oudste zoon was nog maar net gesteld of onze jongste zoon krijgt uitval op school. Gelukkig had ik aan de psychiater gevraagd om ook met hem op pad te gaan, waardoor we de wachtlijsten niet meer diende te trotseren. Een versnelde diagnose ASS met onderliggend ADHD, opstart medicatie en deeltijds onderwijs hebben het bij Jef ook een beetje gecontroleerd gekregen, maar tot op heden is het nog steeds een gigantische zoektocht. Waar we met Hans het gevoel hebben, dat we het ‘begrijpen’, zijn we bij Jefke nog steeds enorm radeloos. Zijn ‘onrust’ en ‘boosheid’ worden steeds erger en de overschakeling naar buitengewoon onderwijs heeft tot op heden niet geholpen.
Verschillende kinderen in één gezin die elkaar ontzettend triggeren en niet compatibel zijn, zorgt vaak voor vele explosies, maar ontzettend hoe creatief je als ouder wordt. En soms, hoe uitgeput!
Toch kijk ik enorm naar onze zonen op. Die zoektocht naar hunzelf, de acceptatie van wat zij noemen ‘anders zijn’ en daar ook de schoonheid in zien is allemaal niet eenvoudig. Zij moeten met heel veel strijden en ze doen het, iedere dag opnieuw is een nieuwe start, een nieuw begin. Ze hebben de ambitie om er een goede dag van te maken. Het put hun uit, ’s avond zijn ze letterlijk uitgeteld en gaat de onrust in hun bedje nog even verder …
Maar de capaciteiten die ze hebben, de veelheid aan kleuren, … vinden ze iedere dag meer en trachten ze in te zetten. De nodige begeleiding en humor helpt hun hierbij.
Het moment als je van pijn in je rug zegt: “je moet mijn rug eens voelen”, en even later staat je jongste zoon aan je rug. Dat je eerst zegt “wat doe je nu?” en dan denkt “ah ja …”
Als ouder word je gigantisch geconfronteerd met jezelf. Als ambitieuze mama en vrouw heb ik professioneel serieus moeten inbinden, maar heb ik hiervan gebruik gemaakt om me te herscholen. Ik oefen nu een zelfstandige activiteit uit die perfect te combineren is met onze kinderen. De ene dag heb ik ontzettend veel vrede met deze keuze, de andere dag ben ik zo uitgeput van de strijd en heb ik het er moeilijker mee.
De uitspraken van sommige mensen als “gelukkig dat jij dat kan” of “je krijgt de kinderen die je aankan” … komen nog steeds hard binnen. Maar toch ben ik iedere dag opnieuw dankbaar, knuffel ik ze graag liefdevol in slaap in hun bedje en kan ik niet genoeg krijgen van hun vredig gezichtje.
Over één ding heb ik wel maanden moeten doen: het is niet zo, omdat je de regels volgt of toepast wat ze nodig hebben, dat het daarom makkelijker wordt. Het gaat hun op termijn geen windeieren leggen, maar nu blijft het ontzettend veel energie en geduld van ons kosten, maar dit alles met één doel: Dat onze kinderen later met al hun kleuren kunnen blinken en stralen en zo de wereld tegemoet gaan als een prachtige regenboog!
Dan voelen we ons als ouder pas echt geslaagd.
En ondertussen genieten we van de kleine, steeds weer voor ons onvoorspelbare zaken ….
Een vermoeide, doch zeer trotse mama en papa van 2 geweldige bijzondere kindjes.
De liefde voor hun drijft ons, iedere dag weer.
