“ne goeie, maar nen specialen !”
Ann
Jullie oproep wil ik graag beantwoorden, want sedert meer dan twintig jaar ben ik bevriend met Wim.
Met enkele vrienden had ik een muziekgroepje opgericht in de jaren ’90. We waren met 4, maar wegens gebrek aan tijd viel plots de toetsenist weg. Hij had zijn afscheid aangekondigd en gelukkig zélf stappen ondernomen om een nieuwe toetsenist aan mij voor te stellen. ’t Zou “ne goeie zijn, maar nen specialen…”
En daar stond hij dan : Wim…, en… inderdaad…,” nen specialen”, dat kon men zien. En “ne goeie”, dat klopte ook, want Wim bleek de mooiste klanken uit zijn keyboard te kunnen toveren.
Ik leerde hoe ik best met hem communiceerde en hoe ik het best aanpakte om Wim zichzelf te laten zijn
In de loop der jaren leerde ik Wim beter en beter kennen en werden we goeie vrienden. Aangezien Wim mij heel vaak opbelde om hem te helpen met het oplossen van zijn (voor ons simpele) dagelijkse problemen, leerde ik veel bij over autisme. Ik leerde hoe ik best met hem communiceerde en hoe ik het best aanpakte om Wim zichzelf te laten zijn.
Toen het muziekgroepje ophield te bestaan, bleven Wim en ik samen verder musiceren. Wij werden “De Zingende Tandem”. De tandem stond en staat nog steeds als symbool van onze muzikale samenwerking en onze wederzijdse vriendschap. Nog steeds trekken wij Vlaanderen rond en brengen we de mensen aan het zingen.
Het woordje “maar” in de titel van mijn verhaal vervang ik ondertussen graag door “en” want : Wim is “nen specialen” én ook “ne goeie” !
