Als de puzzelstukjes in mekaar vallen
Christa
Ik ben een mama van een prachtige meid van 18 met autisme die in het 7de jaar zit en kinderzorg volgt. We weten nog maar van maart 2019 dat onze dochter autisme, separatie en sociale angststoornis heeft.
Ten tijde van Corona merken we hoe zij nood heeft aan de structuur van school. Ze begrijpt het allemaal niet goed, voor haar komen de schoolopdrachten binnen en we merken dat ze daar niet goed weet hoe ze hier moet mee omgaan.
Ze mist de duidelijke communicatie, structuur en de routine…
Wat we wel enorm bewonderen is hoe ze toch op haar eigen manier hiermee omgaat. Ze is een doorzetter en vechtertje dat wil slagen in haar laatste jaar als kinderverzorgster (wat ook al niet evident is).
De thuissituatie is dagelijks met ups en downs, waarom? Wel ze is op haar veilige plaats en dat merken we aan haar gedrag. We weten exact wanneer dat hoofdje van haar vol zit en dit uit ze bij ons in kinderlijk gedrag, slecht slapen, licht geraakt en moe zijn, overal lichamelijke klachten, ruzie met de broer, huilbuien, ANGST… Plots zijn de kleine sprongen die ze dit jaar gemaakt heeft terug weg en toch is dit te verstaan.
Het is voor ons al niet gemakkelijk, die hele Corona crisis, wat moet het dan voor haar niet zijn? Ik probeer met haar te praten, ook de auticoach werkt mee op afstand. Toch dringen we op de één of andere manier niet door en vindt ze die crisis maar stom en wilt ze zo snel mogelijk terug naar school.
We hebben twee prachtige kinderen, met elk hun rugzakje. We zijn trots op onze kinderen
De dagen thuis zijn met het gezin, heeft ook zijn voordelen, ook met een dochter met ASS. 😉
Caro houdt van orde, dus wat doet deze prachtige meid, alle dagen vindt ze wel iets om op te ruimen: de badkamer, de slaapkamer, de huiskamer… Dat is een goede hulp voor mij. Alleen wat ze niet meer kan gebruiken (in haar ogen) gooit ze weg of zet ze opgestapeld in een andere ruimte…Dan zegt ze fier: “ik heb gepoetst hé!” en dan vind ik her en der spulletjes. Dat vind ik zo fijn.
We hebben twee kinderen, Caro is de oudste. Haar broer heeft geen autisme en voor hem is het ook niet gemakkelijk. Ik vind het moeilijkste dat Caro zoveel aandacht nodig heeft terwijl hij de jongere broer is en dit ook verdiend, dat begrijpt Caro dan weer niet.
Toch hebben we twee prachtige kinderen met elk hun rugzakje, zijn we trots op onze kinderen. Eindelijk vallen de puzzelstukjes in elkaar na zoveel jaren strijd met psychologen en eindelijk begrijpen we onze dochter.
Ik kan nog meer vertellen maar dit is in grote lijnen hoe wij hier ervaren. Als afsluiter nog een gedichtje:
We kwamen in een wereld terecht
Wat voor ons al echt duidelijk was
een wereld
Waar kinderen niet lopen in de pas
We kwamen in een wereld terecht
Waar velen geen begrip voor tonen
Een wereld
Waar jij ging wonen
Een wereld vol fantasie en mooie dromen
Eentje met heel veel kleuren
Die velen zouden afkeuren
Toch is deze wereld wondermooi
Want jij maakt er deel van uit
Laat de wereld maar is zien
Hoe het voor jouw is bovendien
Dat je niet anders bent
Maar gewoon anders denkt
