Mezelf zijn, zonder maskers, zonder camouflagekleuren
Christine
Of ik iets kon schrijven over hoe ik kleur geef aan mijn leven of aan dat van anderen? Wat maakt mij authentiek en kan bovendien inspirerend werken voor anderen?
Als ik over of van iets af val, dan is mijn eerste reflex van rechtop te krabbelen. Gewoon om er zeker van te zijn dat ik dat nog kan, want blijven liggen, dat is werkelijk het allerlaatste. Evenzo bij een mentale klap zal ik meteen gaan zoeken hoe ik hier een positieve twist kan aan geven. Ik probeer niet mee te gaan in negativiteit, en actief op zoek te gaan naar positiviteit. Dat is mijn overlevingsstrategie.
Zo ben ik ook aan het werk gegaan als vrijwilligster bij de VVA bijvoorbeeld: om met alle negatieve ervaringen in verband met ASS iets positiefs te gaan doen. Zodat anderen in dezelfde situatie niet de hele helse lange zoektocht moeten doorlopen. Zodat autisme verduidelijkt wordt aan al wie daar een boodschap aan heeft. Zodat de hele doelgroep een stem krijgt bij de overheid, in scholen, ziekenhuizen en op nog zo veel andere plaatsen. Mijn eigen persoonlijke verhaal over mijn eigen persoonlijke autisme helpt om het autismespectrum kleur te geven.
Natuurlijk krijg ik daar heel veel voor terug. Een heel grote familie bijvoorbeeld, van gelijkgezinden, van mensen waarbij ik gewoon mezelf mag zijn. Zonder maskers, zonder camouflagekleuren. Dat is geweldig.
Ik droom van een wereld waarin iedereen zijn of haar plekje vindt, gewoon mag zijn wie die is en gewaardeerd wordt om wat hij of zij te bieden heeft.
Wat me nog steeds moeilijk valt is doseren. Ik wil zo graag zo veel doen! Lezen en studeren. Wandelen en hardlopen. Muziek (leren) spelen en beluisteren. Naaien en tekenen en schilderen. Fotograferen en houtsnijden en in de tuin werken. Brood maken en koekjes en taart bakken. En o ja, schrijven! Of kijken naar de meesjes, hoe ze af en aan vliegen. Mijn huis opruimen - eindelijk - en alles heel overzichtelijk klasseren.
Wat hoe dan ook het meest belangrijke in mijn leven is, dat zijn mijn naaste verwanten. Toen ik recent voor de keuze stond aan wie of wat ik voorrang gaf in coronatijden, toen was het heel makkelijk om er voor te kiezen van in de eerste plaats veilig aanwezig te kunnen blijven voor mijn ouders, mijn kinderen, mijn partner. Alle andere activiteiten moesten dan maar wijken, nog voor de overheid dat zo besliste in te voeren. Dat was de enige keuze die goed voor me aanvoelde.
Vermoedelijk, neen hopelijk, zal ik wel altijd een beetje een dromer blijven. Iemand die droomt van een wereld waarin iedereen zijn of haar plekje vindt, gewoon mag zijn wie die is en gewaardeerd wordt om wat hij of zij te bieden heeft. Hopelijk blijf ik altijd het kind dat vrolijk wordt als ze een vlieger ziet wapperen in de lucht, of als de eitjes van de broedse hen uitkomen, of als mijn ene voet vandaag weer voor mijn andere gaat en ik de richting uit kan die ik zelf kies. Er is zoveel om gelukkig om te zijn.
