Mijn verhaal als een goede wijn!
Dennie
Ik ben Dennie Declercq, ik ben op dit moment 33 jaar en heb mijn autisme diagnose sinds mijn 13e. Mijn verhaal omschrijf ik het best als “Een goede wijn”. Want wijn wordt beter als hij ouder wordt. Mijn leven wordt zeker beter als ik ouder word.
Ik geloof hard in positief denken en om dit daadkracht te geven vertel ik mijn verhaal van de laatste 3 jaar. Wanneer de wijn echt begon te rijpen.
Ik ben altijd een techneut geweest. Een sociale nerd. Wel een nerd maar zeker niet minder sociaal. Dus een A – typische nerd (met autisme). Techniek en programmeercode is mijn leven. Conferenties en reizen leek mijn leven te zijn. Maar dat kost geld. Ik had het geluk in 2017 te merken dat ik een unieke kennis had in toegankelijke apps. En creatieve linken leggen kon ik al lang. Zo, ik vulde een oproep in om te spreken in Sydney (Australië dus). Ik bekeek het een beetje vanuit een absurde hoek. Waarom zouden ze mij kiezen? Ben ‘maar’ een vrijwilliger (en met deze zin ga ik nu echt zelf NIET meer akkoord). Ben onbekend, dus zeer waarschijnlijk onbemind (door de conferentie wereld en de ‘big business’). Ik vulde al wat oproepen in, vooral voor conferenties in België maar was nooit geselecteerd, wat bijdroeg aan de ‘onbekend en onbemind’ visie.
Een Zondag ochtend in April. Ik werd wakker na te helpen als vrijwilliger op een festival in De Panne. Ik realiseerde het niet maar mijn volledige leven ging veranderen na mijn telefoon open te doen en mijn mails te checken. “Congratulations you speak at NDC Sydney”. Deze zin zal ik nooit vergeten. Ik was geselecteerd om te spreken op een conferentie aan de andere kant van de wereld!!! Gek! Zeker als persoon met autisme die nog nooit alleen gevlogen heeft. Er mocht niemand mee, daar was geen geld voor. Maar ik, als spreker, kon volledig gratis! Och ja.. En overnachten mocht ik ‘natuurlijk’ in de Hilton!
Het plaatje klopt: Ik ben een Internationaal Conference Speaker en heb mijn Microsoft MVP Award verdiend. Daar ben ik trots op.
Voordien plande ik om nog te spreken in Birmingham (in UK, om toch al eens gevlogen te hebben). Mijn sessie in Sydney (sorry 2 sessies van 1 uur) tartte alle verbeelding van de organisatie. Mijn nieuwe leven begon. Ik was officieel een Internationaal Conferentie Spreker.
De komend maanden kwamen meer en meer conferenties – vooral in het buitenland binnen in mijn mailbox. Ik verkocht mijn eigen sessies als zoete broodjes. Ik sprak meer en meer. Heel veel en internationaal. Maar dan had ik nog twee wensen: Amerika bezoeken, liefst van al de hoofdkantoren van Microsoft net naast Seattle en een officiële erkenning van Microsoft krijgen die officieel ‘Microsoft MVP Award’ noemt.
Tussen 2017 en nu ben ik al twee keer in Amerika geweest. Natuurlijk ben ik ook op de Microsoft Hoofdkwartieren uitgenodigd, heb ik op heel veel conferenties gesproken en heb ik uiteraard mijn MVP Award verdiend. Het plaatje klopt. Mijn kast met herinneringen lonkt in mijn appartementje.
Dan kwam Corona. Die probeert toch wel wat roet in mijn eten te gooien! Hoe ga ik daar mee om? Bijna alle conferenties tot begin volgend jaar zijn gecanceld. Sommige zijn niet gecanceld, ze gaan ‘enkel virtueel’ door. Waar ik een 4 weken geleden nog voor vreesde (als en heel grote conferentie in Seattle / Amerika waar ik uitgenodigd was) naar ‘virtueel enkel’ geworden is dat ik ging crashen of zo… Dat is er niet van gekomen. Dankbaar genoeg heb ik ondanks mijn autisme mijn visie van ‘echte conferenties met mooie reizen’ kunnen omdraaien naar bijdragen tot de technische maatschappij via virtuele conferenties en blogs. Ook hier ben ik trots op.
