Mensen met autisme zijn 'anders'
Hans
Mensen met autisme zijn ‘anders’. Ze hebben hun eigen leefwereld, hun eigen manier van denken, hun eigen manier van hoe ze in het leven te staan. Structuren en duidelijke communicatie zijn noodzakelijk voor deze mensen. Begrip en erkenning van de buitenwereld zijn enorm belangrijk. Natuurlijk geldt dit ook voor mensen met een andere soort beperking. “Anders” zijn, is ook mooi, puur én uniek.
De redenen dat ik hierover schrijf, zijn:
Omdat ikzelf een lichte vorm van autisme heb: Ik heb mijn diagnose verwerkt, maar deze gejaagde op prestatiegerichte maatschappij toont nog te weinig openheid en begrip voor mensen met autisme, en dit maakt me soms verdrietig en opstandig. Het soms niet begrepen voelen, de asociale houding van sommige mensen die ik mijn volle vertrouwen geef, zijn soms bedroevend & kwetsend te noemen. Maar ik moet toegeven dat ik me erg gelukkig mag prijzen dat ik een lichte vorm heb, individuele sociaal contacten kan leggen, als bediende werk in een sociale werkplaats waar men overheerlijke chocolade produceert, kan sporten, mijn favoriete voetbalclub kan volgen.
Verder kan ik echt niet klagen, integendeel. Ik trek me regelmatig op aan de positieve zaken die groter zijn dan enkele vervelende punten.
Mijn collega’s waarvan de meeste een zwaardere vorm van autisme hebben dan mezelf, die enorm veel begeleiding nog nodig hebben op het werk en in hun privéleven, die hebben het nog veel zwaarder, denk ik dan. Mijn collega’s zijn ook enorm waardevol door het werk met de professionele begeleiding van de begeleidsters die er elke dag staan met raad en daad. Sommige begeleidsters werken ook nog op weekends , vakantiedagen om sommige jongens te begeleiden in hun vrijetijd (’s avonds, weekends en vakanties).
De top is bijna in zicht maar er zijn nog enkele hindernissen. Ik voel me sterker, genieten doe ik meer en meer, groeien wil ik nog altijd
Voor alle andere mensen met autisme die werk of een waardevolle dag invulling zoeken. Beroepsgewijs weet ik dat al deze mensen de nodige capaciteiten hebben. Jammer genoeg komen deze mensen om verschillende redenen op de verkeerde werkplek terecht en wordt er amper rekening gehouden met hun sterke punten. Ze krijgen bepaalde taken waar ze geen extra meerwaarde voor zichzelf bekomen. Het resultaat is dat hun zelfvertrouwen wordt onderuit gehaald, hun motivatie verliezen en het opgeven.
Dan wil het ook even over “prikkels” hebben.
De wereld zit vol prikkels en wij mensen met autisme, hebben het vooral moeilijk met de vele prikkels, die elkaar soms als een sneltrein opvolgen. Duidelijk en rustige stappen hebben wij nodig om doelen te kunnen bereiken. Een inlevende en begripvolle coach / coaches is / zijn belangrijk om ons in deze wirwar van mensen, emoties, beelden, geluiden, verschillende meningen, geuren e.d. mee te begeleiden.
Voor mezelf kan ik zeggen, dat ik in mijn leven al veel heb moeten “knokken”. Opgeven stond en staat nog altijd niet in mijn woordenboek. Als ik vele zaken in mijn leven overloop, voor mijn 31ste toen mijn diagnose van autisme viel, kan ik zeggen dat ik vele watertjes doorzwommen heb. Jaren geleden begon ik over mijn persoonlijke ervaringen te schrijven. Op een bepaald moment ben ik ermee gestopt omdat ik bij TWERK vzw, waar ik nog altijd werk, kon starten. Moeilijke mentale en emotionele jaren zijn voorbijgegaan. Een berg heb ik beklommen (de Monte Subasio of een Alp maar dan figuurlijk). De top is bijna in zicht maar er zijn nog enkele hindernissen. Maar ik voel me veel sterker dan jaren geleden. Genieten doe ik meer en meer. Groeien wil ik nog altijd.
Mijn lichte vorm van autisme biedt me voor de toekomst meer kansen dan mijn collega’s om naar een ander werk door te stromen. Dat groot voordeel heb ik. Belangrijk is dat ik op dat nieuw werk toch nog de nodige (lichte) coaching nodig heb.
Zo, deze zaken mbt autisme en mezelf heb ik in mijn eigen stijl kunnen neerschrijven. Het geeft een positieve open vibe.
