Be Aut'hentic • Luc

Mauro: een open boek

Luc

Het traditionele verjaardagsgeschenk voor onze (negen) kleinkinderen is een 'verwendag': een hele dag op stap met opa en 'mie' zoals ze oma noemen.
Met Mauro is dit een beetje apart, bijzonder, maar vooral plezant en o zo warm, zo menselijk.

Tijdens een schooluitstap hadden ze in klasverband moeten kiezen tussen een spel op het strand of een bezoek aan Het Zwin. Met zijn voorkeur voor Het Zwin had Mauro zich neergelegd bij de democratische meerderheid en met evenveel overtuiging op het strand gespeeld met zijn klasgenoten… .
Zijn bezoek aan het natuurdomein Het Zwin werd zijn verrassingsgeschenk van opa en mie. De blijheid en de gretigheid straalden van hem af, hij beefde bijna van vreugde en nieuwsgierigheid.

Er zijn ongetwijfeld heel weinig bezoekers die Het Zwin zo uitgebreid en tot in elk detail bezoeken zoals wij dit met Mauro mochten beleven: bijna twee keer de introductiefilm bekijken, elk infopaneel grondig lezen, niet uitgekeken raken op alle fauna en flora met de ooievaars als absoluut toppunt, alsook de (lastige) wandeling doorheen het uitgebreide natuurgebied.

Aan enthousiasme geen gebrek wanneer de interesse van Mauro gewekt is. Hij vertelt ronduit over alles wat hij gezien, gehoord of gedacht heeft op zijn eigen directe en logische manier (soms vergt het wel enige inspanning om eerst zijn logica te achterhalen) en dan komen ook de vragen, vele vragen, … zeer plezant, boeiend, uitdagend, maar soms ook vermoeiend. Een goeie graadmeter voor het geduld dat een opa (al of niet) kan opbrengen!

Een fikse natuurwandeling zet ook een (bezorgde ?) opa spontaan aan het denken (dromen ?): “een taak als hulp in zo een natuurdomein zou wel een droomjob voor Mauro kunnen zijn…  maar toch maar niet te ver vooruitkijken, dat doe je voor je andere kleinkinderen ook niet. Hij heeft al het geluk dat hij in een gezin geboren is met ouders met kennis en begrip en vooral veel liefde en met een broer en zus die vol empathie en heel flexibel met hem meeleven.” 
 

En dan rammel je van de honger en heb je al je overtuigingskracht nodig om Mauro mee te krijgen voordat het restaurant zijn laatste maaltijd opdient, want…. “Ik wil dit en dat en nog zoveel meer bekijken”. Maar de lekkere lunch en het vooruitzicht van een beklimming van de kerktoren van Lissewege en een wafel als toetje bezegelen het compromis. Het uitzicht vanop de toren kan Mauro ook wel bekoren: het polderlandschap, de haven van Zeebrugge, de torens van Brugge, maar ook al de gebouwen en plekken die opa – tot Mauro’s zichtbare ontgoocheling – niet kan benoemen, passeren de revue.

En dan terug naar huis, naar Ieper, de mooiste stad van Vlaanderen en de wijde omgeving. Dan wordt het plots stil bij Mauro: schijnbaar afwezig, geen reactie op een vraag, een kwinkslag, vruchteloos aandringen. Slaat hij alles op, herbeleeft hij de dingen??? We laten het wellicht best bezinken en hem tot rust komen. Wat maalt er allemaal in zijn hoofd???

Maar uiteindelijk ben ik ook bekaf en me concentreren op de weg vergt al mijn aandacht… veel zin om te praten heb ik ook niet. So what? Zo leer je nog iets over jezelf en herken je in een gebaar, een uitspraak, een reactie iets van jezelf.

Mauro: een open boek!
Van onze negen kleinkinderen weet en ken ik ongetwijfeld het meest van Mauro. Hij vertelt – uit het hart – wat hem bezighoudt, wat hij denkt en voelt, altijd rechttoe, rechtaan maar goudeerlijk. Daaruit blijkt overduidelijk dat hij een gouden hart heeft voor alles en iedereen rondom zich.  

Ieder persoon is uniek, dus ook kleinkinderen zijn uniek. Ook Mauro.
Is hij anders dan de anderen ? Ja, en net als iedereen is Mauro dit op zijn eigen manier. Hoe dan ook, hij is ‘one of us’.

Fiere opa