Autisme is dingen leren
Mauro
Hallo, ik ben Mauro Dehaene en ik ben 15 jaar en binnen een grote 2 maanden 16 jaar.
Ik wil met mijn verhaal vertellen dat mensen met autisme ook een normaal leven kunnen hebben en we leren van mensen uit onze omgeving.
In het eerste middelbaar in Ter Sterre in Moorslede heb ik geleerd hoe ik met negatieve commentaar kon omgaan. Hieronder twee voorbeelden van hoe ik iets negatiefs leerde omzetten in iets positiefs.
D. en Y. vonden me niet leuk en ze pestten me. Ze zeiden dat ik niet op het voetbalveld mag en ze pestten me in de klas toen ik iets niet begreep en zei “Ik snap het niet”. Ze deden dat na maar op een gehandicapte manier. Mijn hersenen zeiden: “mijn spraak is goed, en ik praat niet op een gehandicapte manier. Niemand doet dat, vind ik.”. Ik vind dat mensen met autisme ook mensen zijn en ze doen hun best om duidelijk te spreken, de mensen met autisme kunnen daar niet zoveel aandoen dat ze anders zijn. D. en Y. zeiden gemene dingen. Eén ding is me bijgebleven “je loopt als een mongooltje”. Ik heb toen zelf dit omgedraaid en gedacht: “ik loop zoals ik loop en daar is niets mis mee en ik loop niet als een mongooltje”. Mongooltje vind ik een vuil woord en de mensen van het syndroom van Down zijn ook maar mensen en lopen niet speciaal.
Door D. en Y. heb ik wel geleerd om de mensen die jou niet leuk vinden en mensen die je zelf niet leuk vindt te negeren en je vooral niets van hun commentaar aan te trekken.
Ik wil met mijn verhaal vertellen dat je met de niet leuke mensen gewoon zo weinig mogelijk contact moet hebben en niet moet luisteren naar alles wat ze zeggen. Dat je vooral moet denken: ik ben niet zoals ze zeggen, ik ben blij met wie ik ben.
Dan had je ook nog mijn vriend P. Op een dag zei P. eerlijk zijn mening over een spelletje dat mijn broer speelde… en ik dacht dat het kritiek was op mijn broer. Ik was toen verdrietig. Dan was P. een paar dagen kwaad. Ik negeerde P. een paar maanden omdat ik dacht dat hij het slecht bedoelde. Op 3 mei 2018 werd P. 13 jaar. Ik zei dan “Een gelukkige verjaardag, P.”. En toen werden we weer vrienden en we vonden elkaar dan weer leuk. We praatten weer in de bus en ik keek op P. zijn GSM. Op de schoolreis liepen we vaak samen in Parijs. In de zomer van 2018 spraken we vaak af om naar Bellewaerde te gaan en dat was leuk samen met P.
Ik ben P. nu dankbaar voor zijn minder leuke mening. Omdat ik van hem geleerd heb dat mensen soms ook eerlijk hun mening mogen geven en dat je ertegen moet kunnen zonder verdrietig te worden. Dat dat niet altijd bedoeld is om te kwetsen.
En ook ben ik een beetje mijn ouders en mijn broer dankbaar om de niet zo leuke dingen te relativeren.
Sommige mensen zijn niet leuk, maar met de leuke mensen moet je vrienden zijn en praten, plezier maken, afspreken. En de niet zulke leuke mensen moet je negeren en gewoon afstand van hen nemen, anders kan je ruzie krijgen met die mensen en word je misschien depressief en ongelukkig.
Ik wil met mijn verhaal vertellen dat je met de niet leuke mensen gewoon zo weinig mogelijk contact moet hebben en niet moet luisteren naar alles wat ze zeggen. Dat je vooral moet denken: ik ben niet zoals zij zeggen, ik ben blij met wie ik ben.
En met de leuke mensen veel contact maken, plezier maken, afspreken enzovoort.
Mijn levensmotto is “Wees jezelf”.
