Ik ben trots op mijn broer Mauro
Quintus
Voor mij is autisme de normaalste zaak ter wereld. Ik ken Mauro niet anders. Hij zegt het zelf altijd: ‘Zonder autisme zou ik mezelf niet zijn.’ Dat is ook zo. Mauro is zeer zorgvuldig en behulpzaam, ook al ziet hij er niet zo uit. Mauro’s autisme heeft mij niet veranderd, maar voor veel mensen zou dit een heel grote aanpassing zijn. Het is vaak lastig omdat Mauro vaak overprikkeld raakt, dan barst hij soms in woede uit. Uitgezonderd van die mindere momenten zijn er ook zeer leuke momenten.
Ik zal beginnen met de leukere momenten, als Mauro iets heel grappig, leuk of fijn vindt, dan merk je dat wel. ’s Avonds als we naar TV kijken en hij ziet een moment dat hij heel grappig vindt dan raakt hij overprikkeld door vreugde en gaat hij helemaal los. Dan is iedereen een beetje ontroerd, we zien hem namelijk niet zoveel als hij super blij is. Voor mensen met autisme is het (denk ik) moeilijker om hun emoties te tonen. Dat maakt het ook lastiger voor hun omgeving om te snappen wat er rondgaat in hun gedachten. Op momenten als deze is het zeer fijn om hen te zien lachen. Maar als Mauro praat over zijn grote passie: Bassie en Adriaan, dan fleurt hij helemaal op. Hij kent alles ervan. Vraag hem één mini detail en hij weet het antwoord. Ik heb vaker gehoord dat mensen met autisme 1 grote passie hebben. Dit maakt me als broer wel trots. Dat hij zoveel weet is echt speciaal. Ik ben op die momenten echt apetrots. Zo geeft hij echt wel wat kleur aan mijn leven.
Dat hij zoveel weet is echt speciaal. Ik ben op die momenten echt apetrots. Zo geeft hij echt wel wat kleur aan mijn leven.
Zoals iedereen heeft iemand met autisme ook mindere momenten. Als Mauro zijn gelijk wil hebben zou hij bijna alles doen om gelijk te krijgen. Dan begint hij soms op de tafel te kloppen en te slaan met wat hij in zijn handen heeft. Hij slaat niet tegen iemand, maar tegen de tafel of de muur. Die momenten moet je zo rap mogelijk vergeten. Soms zijn die momenten extremer dan de anderen. Dit is wel even schrikken. Je vermijdt deze momenten door een goede uitleg te geven waarom hij geen gelijk heeft. Dit is soms zeer lastig. Soms begrijpt hij ook niet over wat hij moet praten in een serieus gesprek. Als wij in het dialect praten is dat voor Mauro lastiger dan als we AN praten. Dan focust hij teveel op de vorm en niet de inhoud.
Natuurlijk zijn er veel meer toffe momenten dan mindere momenten. Iemand met autisme is niet veel anders dan mensen zonder autisme. Behalve dan op die momenten. Autisme kleurt veel mensen hun leven, want als mensen met autisme je graag zien merk je dat wel. Ik ben zeer trots op mijn broer, zonder hem en zijn autisme, zou ik niet dezelfde broer zijn. Mauro is echt een goeie en lieve broer, ik ken hem niet zonder autisme en zou dat zeker niet willen.
