Ik ben alles anders gaan bekijken
Rebecca
Ik ben mama van een zoon van 19 jaar met autisme en bijna 14 jaar getrouwd met mijn partner die autisme en ADHD heeft.
Vroeger, voordat ik mijn man leerde kennen, hechtte ik veel belang aan wat andere mensen dachten, ik lette niet op de kleine dingen in het leven en ik had niet veel zelfvertrouwen. Ik stond ook niet stil bij bepaalde gebeurtenissen of hoe ik mij voelde bij bepaalde situaties. Het was meer vanzelfsprekend. Dankzij mijn partner en zoon met autisme ben ik alles anders gaan bekijken, ik geniet meer van de kleine dingen, zie details waar ik normaal niet op zou letten en ik heb geleerd om mij niks aan te trekken van wat anderen denken en om gewoon mezelf te zijn. Ik wou ook meer kunnen betekenen voor mijn gezin en voor anderen dus ben ik op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk en zo terecht gekomen bij de VVA. Hier heb ik ook enorm veel bijgeleerd dat ik toepas in mijn vrijwilligerswerk, in mijn gezin, maar ook bij mezelf. Ik heb hier ontdekt dat ik ook talenten heb, geleerd om autisme beter te begrijpen en met mijn ervaringen kan ik dan ook nog eens anderen helpen. Ik had deze kant van mezelf nooit ontdekt zonder mijn gezin.
Hij zegt altijd dat hij dit allemaal bereikt dankzij mij. Ik ondersteun hem, maar hij is uiteindelijk diegene die het omzet in daden
Mijn zoon zit in het 7de middelbaar elektriciteit. Zijn schoolcarrière was met vallen en opstaan. Het is echt niet gemakkelijk geweest voor hem, maar samen slaan we er ons steeds door. Bij iedere tegenslag trok hij zich terug op en heeft hij al heel veel bereikt en geleerd over zichzelf. Mijn zoon drumt al 8 jaar en speelt al 5 jaar percussie bij de harmonie van Wachtebeke. Hij luistert naar een liedje en dan speelt hij dit op zijn drum. Hij speelt op zijn gehoor en gevoel. Echt prachtig om te zien en te horen. Aangezien hij nu meer tijd heeft doordat hij geen school heeft die is hij op de elektrische gitaar aan het leren spelen. Hij zegt altijd dat hij dit allemaal bereikt dankzij mij. Ik zeg dan tegen hem dat ik hem ondersteun, maar dat hij uiteindelijk degene is die het omzet in daden.
Mijn man heeft al van jongs af aan een grote interesse in verlaten gebouwen en trok ook heel veel prachtige foto’s. Uiteindelijk is hij zo bij het urbexen uitgekomen, wat ondertussen al jaren een fervente hobby van hem is geworden. Ik dacht “met dit talent moeten we iets doen” en hij is avondschool beginnen volgen. Volgend jaar doet hij zijn eindportfolio en studeert hij af. Iets wat zijn vroegere leraren zeiden dat nooit kon. Om naar buiten te komen met zijn foto’s is hij een Facebook pagina begonnen met ondertussen bijna 1600 volgers. Hij heeft een urbex fotografie groep opgestart met bijna 1500 leden en hij groeit steeds maar verder door. Zijn foto’s hebben veel succes omdat hij alles door een ander oog ziet en dit verwoordt in zijn foto’s. Dit heeft ook zijn zelfvertrouwen gesterkt. Ik ben zo trots dat zowel mijn zoon als mijn man op hun eigen manier uiteindelijk toch hun doel bereiken en kunnen uitgroeien tot wie ze willen zijn.
