Ik spreek nu de taal van ‘mezelf’
Sanne
Ik kreeg de diagnose ASS toen ik 31 jaar was. Ik ging er zelf achteraan, na 31 jaren van verwarring, stress, onrust, rusteloosheid en veel vraagtekens. Hoewel er mensen waren in mijn omgeving die me van het tegendeel probeerden te overtuigen, volgde ik toch mijn buikgevoel. Ik wist dat ik iets échts op het spoor was; iets authentieks. Misschien was dat wel de 1e keer in mijn leven dat ik dat echt deed: mijn eigen gevoel volgen. Voor die dag wist ik niet eens dat ook ík een (buik)gevoel kon hebben. ‘Automatische piloot’ was eigenlijk de enige modus die ik kende. Pas na mijn diagnose kon ik dat omzetten naar ‘authentieke modus’.
Er is een leven voor en Na de diagnose. De ‘Na’ krijgt een hoofdletter. Dat stuk is zoveel waardevoller dan het stuk ervoor. Na de diagnose werd ik pas mezelf. Ik ben trots op mijn leven, ook op het stuk Voor. 31 jaar was dat ‘Sanne’. Alles wat toen lukte, was in mijn ogen de normaalste zaak van de wereld. Wat mislukte, deed me een mislukkeling voelen. Vaak was ik boos op mezelf, en teleurgesteld. Voor mijn 31e heb ik eigenlijk amper trots tegenover mezelf gevoeld.
‘Automatische piloot’ was eigenlijk de enige modus die ik kende. Pas na mijn diagnose kon ik dat omzetten naar ‘authentieke modus’.
Ik mag echt wel trots zijn op wie ik nu ben, en wat ik heb bereikt. Dat kon ik pas echt Na de diagnose. Nu weet ik dat alles wat toen lukte, helemaal niet zo vanzelfsprekend was. Dat sommige dingen zelfs exceptioneel waren, voor iemand met autisme. Dat de dingen die niet lukten, een reden hadden die ik toen nog niet kende. Die trotsheid mag er nu ook zijn, nu ik de authentieke versie van mezelf ben. Nu laat ik dat toe.
Ook innerlijk en fysiek luister ik meer naar mezelf. Als ik stress ervaar of vermoeidheid, probeer ik de reden ervan te achterhalen. Nu ga ik door op dat gevoel, in plaats van het te negeren. Uit elk gevoel probeer ik iets te leren, iets mee te nemen voor een volgende keer. Dat wérkt. Ik ben dan steeds trots op mezelf dat ik mezelf weer heb gesnapt. Voor iemand zonder ASS is dat misschien de natuurlijkste zaak ter wereld, maar als je ASS hebt, is het dat helemaal niet. Het probleem met ‘betekenisverlening’ is echt weggeëbd, en door daaraan te werken, heeft het op zijn beurt veel meer betekenis gegeven aan mijn leven.
Authentiek zijn is voor mij ook vrijwilliger zijn bij Vlaamse Vereniging Autisme. Ik hoop mensen te inspireren door mijn verhaal. Zelf ben ik ook geïnspireerd geweest door het verhaal van 1 persoon in mijn leven. Dat verhaal was toen het begin van mijn zoektocht. Als mijn verhaal ook de aanzet kan zijn tot de zoektocht van iemand anders, is dat een van de mooiste dingen die ik met mijn authenticiteit kan bereiken.
Er is geen toneel meer. Ik probeer uit te leggen wat ik voel. Ik denk dat ik woorden heb gevonden om mijn gevoelens en ideeën uit te drukken. Ik spreek nu de taal van ‘mezelf’. Het doek over een 31-jarig durend toneel, is definitief gevallen. Eindelijk.
