Een bijzonder meisje genaamd Norah
Sofie
30 december 2013: Norah, onze trots, ziet het licht na een stuitbevalling. Nooit eerder was ik zo vervuld van geluk. Diezelfde dag, 3 uur later: mijn oma sterft, enkele uren na het telefoontje met het heugelijke nieuws. Een nieuw leven voor een oud leven. Intens verdriet en intens geluk kunnen hand in hand gaan. Een bevreemdend gevoel. Eenzelfde bevreemdend gevoel zouden we de komende jaren vasthouden. Ons meisje reageerde niet zoals een ‘gemiddeld kind’ zou reageren en dit uitte zich in gedragsproblemen op school. Vele jaren, overlegmomenten met de school en onderzoeken later, werd dan eindelijk ons vermoeden bevestigd. Diep vanbinnen wisten we het al, maar niemand in onze omgeving geloofde ons. Autismespectrumstoornis. Mentaal een zwaar woord om te horen vallen, maar wel één dat deuren opende. Een deur naar therapie, GON-begeleiding. Maar ook de deur naar het bijzonder onderwijs. Beste beslissing ooit. Norah bloeide er open zoals nooit tevoren.
Verschillende mensen hebben ons al gezegd: “Een kind kiest zijn ouders en niet omgekeerd. Norah heeft jullie warme gezinnetje gekozen om in op te groeien.” We proberen een warme thuis te bieden. Maar probleemloos aankunnen, is iets anders. We proberen ons sterk te houden hoewel we het niet altijd zijn. “Hoe gaat het?” “Goed, en met jullie?” Een leugentje om bestwil, het gaat immers niet altijd goed en ik heb ook niet altijd zin om opnieuw en opnieuw over de situatie te praten. Leven met (iemand met) autisme kan bij momenten zwaar zijn. Het voelt als een extra gewicht op onze schouders die andere gezinnen niet lijken mee te dragen. Schijn bedriegt ook hier weer. Iedereen vecht zijn eigen oorlogen uit. Dat sterkt me want we staan niet alleen in de dagdagelijkse strijd (lees: mallemolen) van het leven.
Door Norah leven we in het hier en nu en genieten we nog veel meer dan vroeger van de kleine alledaagse dingen; een kleurrijke vlinder, een mooi steentje, een gekke wolk, een grappig insectje
Autisme is niet altijd een extra gewicht maar ook een paar vleugels die extra zuurstof en kleur geven aan het leven. Hoewel ze op momenten het bloed van onder onze nagels kan halen, heb ik veel bewondering voor mijn oudste dochter. Ze is wie ze is. Zorgzaam, creatief, boordevol fantasie en het het grote voorbeeld voor haar zus Freja. Autisme maakt haar wie ze is. Dankzij Norah’s diagnose hebben we veel fijne mensen leren kennen waarmee we ons verhaal kunnen delen én waarvan we begrip en respect krijgen. Norah leert ons ook heel veel over onszelf waardoor de puzzelstukjes eindelijk in elkaar lijken te vallen. Door haar leven we in het hier en nu en genieten we nog veel meer dan vroeger van de kleine alledaagse dingen; een kleurrijke vlinder, een mooi steentje, een gekke wolk, een grappig insectje. Wie het kleine niet eert. Leven in het hier en het nu betekent niet dat we niet vooruit moeten kijken en moeten plannen. Voorspelbaarheid is cruciaal voor onze oudste dochter. Maar te ver vooruit plannen doen we niet meer, dat lukt ook niet. Norah helpt ons om te focussen op de belangrijkste dingen in het leven; elkaar. We zijn sterker geworden als gezin.
