Brief aan mijn zoon

Als puzzelstukjes die ontbreken
zo voelt het om nog niet te kunnen spreken
als je je niet kan uiten, kan zeggen wat je voelt
als je wanhopig hoopt dat ik begrijp wat jij bedoelt
als puzzelstukjes die net niet passen
terwijl jij woordjes in je hoofd probeert in te lassen
als een puzzel die nooit af geraakt
een code die nooit kan worden gekraakt
zo voelt het voor jou om nog niet te kunnen spreken
en ik voel iedere keer opnieuw mijn moederhart breken
ik zie jouw pijn, frustratie en verdriet
maar hoe ik je helpen kan weet ik niet
terwijl je zoveel in stilte lijdt
voer je elke dag opnieuw je strijd
als je boos wordt en kwaad
als het even niet meer gaat
kan je niet anders dan schreeuwen en gillen
geloof me, er is dan niets anders dan dat ik zou willen
om een stem te zijn voor die chaos in je hoofd
en te hopen dat spoedig gebeurt wat iedereen mij belooft
dat je ooit begint te spreken
en dat die muren rondom jou afbreken
dat je kunt uitdrukken wat je bedoelt
en dat jij je eindelijk veilig voelt
want mijn zoon, je bent net als ik
dat zie ik als je naar me kijkt met die dromerige blik
mensen vinden je raar omdat je nog niet spreekt
net alsof er diep vanbinnen een stuk van jou ontbreekt
als de chaos in je hoofd tekeer gaat
en geen ruimte voor iets anders laat
hoe het voelt als je je moeilijk kan uiten
er gebeurt zoveel in je hoofd maar het komt niet naar buiten
in een gevangenis van stilte
reageert de buitenwereld met kilte
ik begrijp je beter dan dat je denkt
ook als jouw gevoel alle kanten uitzwenkt
er zijn meer dan genoeg mooie momenten
je hebt immers je eigen talenten
als jij op eigen tempo de wereld ontdekt
en het lijkt alsof er toch ergens een dam heeft gelekt
als jouw lach door de kamer schatert
lijkt het alsof al de rest verwatert
als je tegen me aan komt knuffelen, in mijn zij
en ik je hartje voel, zo dichtbij
dan kijk je naar me, en je weet:
"Op een dag, mama, is die puzzel compleet"

Aline Chaltin