Mijn naam is Kaat en ik ben 39 jaar. Sinds mijn 15de heb ik een groot vermoeden dat ik in het spectrum zat. Door goede ondersteuning van mijn ouders en enkele goede leerkrachten her en der kon ik mijn studies afwerken zonder nood aan diagnose. Mede dankzij hen kon ik als laborante afstuderen. Ervaringen op de werkvloer zorgden ervoor dat ik enkele jaren terug toch de nood voelde voor een diagnose om zo aanpassingen te kunnen vragen...
Na mijn diploma te behalen voelde ik onmiddellijk hoe zwaar solliciteren was. Ik vermelde steeds mijn vermoeden van autisme en telkens zag ik die blik die me genoeg zei: "bedankt voor de komst maar we kiezen iemand anders". Na enkele maanden was er dan toch een labo die me een kans wou geven. Nadat ik er zes maanden stage liep mocht ik een vast contract tekenen. Dat moment gaf mij het gevoel: "hier werk ik tot mijn pensioen".
Het was van in het begin werken aan een goed tempo om alles op tijd af te krijgen maar met de ondersteuning van fijne collega's had ik wel het gevoel veel Due date te halen. Ik wist dat dit begrip geen evidentie was dus zocht ik een originele manier om hen te bedanken. Toen de Gentenaar enkele jaren later een zoektocht naar de beste werkplaats van Gent zocht besloot ik hen te nomineren. De titel wonnen we toen niet omdat een meerderheid van het personeel onafhankelijk van elkaar daarvoor een nominatie moest indienen. Waarschijnlijk was ik destijds de enige die dat deed. Desondanks moeten mijn woorden toch veel indruk gemaakt hebben want ze stuurde wel een fotograaf en journalist waardoor we de dag daarop toch in het regionale nieuws stonden als soort van eervolle vermelding.
Het bedrijf moet jaarlijks 15% groeien en ik blijkbaar ook, maar ik groeide scheef.
Maar door de jaren heen werd die roze bril toch stilaan vervangen door de heldere waarheid. Ik begon tegen wat kleine muurtjes op te lopen maar met de hulp van één specifieke collega vond is steeds de kracht erover te geraken. Maar jammer genoeg bleef vooral het muurtje van de werkdruk stijgen waardoor ik rond mijn 9de werkjaar dreigde weg te zakken in een burn-out. Mijn werkgever merkte dit op door een vergrotende foutenlast van mijn kant. Op hun vraag ging ik in therapie om er weer boven op te komen. Ik ben in die periode nooit op ziekteverlof gegaan omdat ik schrik had om bij terugkomst nog meer werk te hebben en nog meer achterstand te moeten bijwerken. Dit voelde ik elke keer dat ik na het verlof terug kwam.
Ik ben gelukkig nooit in een echte burn-out gezonken maar sindsdien slingerde ik wel veel tussen betere en slechtere maanden. Zeker de maanden dat geen enkel staal naar mijn gevoel zijn Due date haalde was zwaar voor mij. Hoe ik ook mijn best deed, ik hinkte enkel achterop en daardoor kreeg mijn voldoening en zelfbeeld serieuze klappen. Bazen die het enkel over tandjes bijsteken hadden hielpen ook niet echt want mijn tanden waren op, ik deed 100% wat ik kon en had voor taken thuis geen energie meer. Dit ging in golven. Plots was alles als bij wonder bijgewerkt en ging het weer even goed.
De werkdruk bleef stijgen, ook door het vele wisselen van collega's. Dit was ook iets dat veel van mij vroeg, het leren kennen van nieuwe collega’s. Door mijn ervaring moest ik ze ook vaak opleiden. Doordat het mij lukte werden de bezwaren die ik ermee had in eerste instantie weggelachen: “Het lukt toch, waar klaag je over?” Ik botste telkens weer op een muur wanneer ik problemen meldde. Ik kreeg telkens weer te horen: “jij hebt toch veel ervaring” of “het lukt je toch?”. Ook de investeringssuggesties die ik deed om alles alsnog gedaan te krijgen werden steeds weggeschoven als te duur. Verder werd ik veel weggehaald van de analyses die mij vertrouwd waren en werd er van mij verwacht meer analyse op mij te nemen. Het bedrijf moet jaarlijks 15% groeien en ik blijkbaar ook, maar ik groeide scheef.
Tijdens mijn gesprekken waarmee ik hoopte het tij te keren hoorde ik vooral wat ik kon doen: ontspan je, vraag verlof aan, “ga je nog altijd naar je therapeut?”...
Ik ben op zoek naar een werkgever die over mijn autisme heen kijkt, aan mijn noden kan tegemoet komen maar vooral mijn talenten ziet.
In één van die gesprekken, waarin ik graag samen had nagedacht over oplossingen, zoals het lossen van taken en mij kunnen focussen op de analyses die mij rust gaven door het vertrouwen dat ik ermee had, kreeg ik zelfs te horen: "zoek dan een lichtere job, op een vacature meer of minder zal het voor ons niet aankomen!" Ik was boos toen ik zijn kantoor uitstapte en dacht die dag voor het eerst echt aan ontslag geven. Maar waar moest ik heen, welke werkgever ging wel met mij willen samenwerken...
Na wat maanden verder, op en af, kom ik plots te weten dat ik met een diagnose een premie kan aanvragen voor mijn werkgever die eventuele aanpassingen voor mij kunnen compenseren. Dit zie ik als een laatste kans om mijn situatie te verbeteren dus laat ik me testen en krijg ik in augustus 2023 mijn diagnose, waarmee ik de subsidie aanvraag en die goedgekeurd wordt.
Maar fundamentele veranderingen blijven uit. Daarbij komt ook dat mijn beste collega ontslag nam waardoor ik de persoon die me recht hield ook nog verlies. Dit was de druppel en met onderling akkoord ben ik er weggegaan. Nu ben ik op zoek naar een werkgever die over mijn autisme heen kijkt, aan mijn noden kan tegemoet komen, maar vooral mijn talenten ziet. Ik geloof, ook al is de zoektocht zwaar, dat hij bestaat. Ik moet hem alleen nog vinden...
Kaat
Meer verhalen rond dit thema vind je in het magazine 'Autisme en werk'
