Ik droomde vannacht dat ik op een operatietafel lag. Een chirurg in een wit pak stond naast me en hield een wattenprop vast met houten stokjes. Ongerust stelde ik hem de vraag of die watten wel voldoende verdoving bevatte, zodat de operatie gevoel- en pijnloos kon verlopen. Hij verzekerde me van wel. Om het te bewijzen verdoofde hij de zijkant van mijn hoofd, ter hoogte van mijn slaap. Voor ik het goed en wel besefte, werd er een boortje tegen mijn hoofd geplaatst en boorde de chirurg een gaatje, dwars door mijn schedel heen. Hij had gelijk. Het deed geen pijn!
Vervolgens stond ik opeens zelf als observator naast mijn eigen lichaam. Ik keek door het gaatje naar binnen. Het was er pikdonker, maar ik merkte één klein helder lichtje op in het centrum van mijn hoofd. Het was Sirius, de meest heldere ster aan de hemel.
Het intrigeerde me. Ik wou alles weten over Sirius. Naarstig ging ik op zoek naar meer informatie over deze ster en slorpte al die nieuwe kennis in me op. Sirius bleek een dubbelster te zijn, met één grote hoofdster en daarnaast een kleine witte dwerg. Het maakte me aan het lachen, want ik wist meteen wie die kleine witte dwerg naast me was. Het kón niet anders dan dat deze ster in mijn hoofd, het verhaal over mij en Brenin was.
Brenin is mijn hond. Ik heb haar zes jaar geleden geadopteerd uit Roemenië, omdat ik nood had aan een maatje. Ik was op zoek naar iemand om mee te kunnen praten en connecteren, omdat dat met mensen altijd zo moeilijk ging. Vaak voelde ik me daardoor alleen op de wereld. Ik noemde het zelfs ‘de buitenwereld’ omdat ik er naar mijn gevoel zelf geen deel van uitmaakte. Functioneren in het dagelijkse leven was erg vermoeiend, terwijl dat bij anderen zo vanzelfsprekend leek te gaan. Ik liep van de ene depressie in de andere en vroeg me vaak af wat er ‘mis was met mij’, waarom ik niet gewoon ‘normaal’ kon zijn zoals iedereen. Er was een stemmetje in mijn hoofd dat me steeds influisterde dat het allemaal mijn eigen schuld was, dat ik maar wat meer mijn best moest doen om er bij te horen en wat luider moest spreken om gehoord te worden. De vriendschap met een dier is dan zo een verademing. Je wordt gewoon aanvaard zoals je bent.
De kracht van creativiteit
Gelukkig was mijn creativiteit van kleins af aan al een uitlaatklep. Ik knutselde en creëerde dingen met quasi alles wat ik vast kreeg. Niets was veilig voor mijn creatieve uitspattingen die mijn binnenwereld naar buiten toe vorm konden geven. Die creativiteit bleef als een rode draad doorheen mijn leven altijd aanwezig. Het is een deel van mij. Zo begon ik later ook glaswerkjes te ontwerpen. Ik herinner me nog hoe ik vorige winter een uitgeputte hommel aantrof op mijn terras. Het insectje kon de gure omstandigheden duidelijk nog niet aan en ik reed met spoed naar een plantenzaak om bloemetjes te kopen. Thuis gaf ik haar beschutting en een schaaltje met suikerwater in de hoop dat ze het toch nog zou redden, maar de volgende dag bezweek ze. Ik was er het hart van in en besloot om een glaswerkje te ontwerpen ter ere van die mooie hommelkoningin die te vroeg was ontwaakt. Het werkje staat nu te pronken in mijn badkamer. Het herinnert me aan de intense verbondenheid die ik voelde met dit beestje en hoe kwetsbaar de natuur kan zijn.
Het moment dat mijn hond en ik samen begonnen te vertragen, is ons groeiproces met reuzesprongen vooruit gegaan.
Om gezondheidsredenen heb ik na enkele jaren echter moeten stoppen met het maken van glaswerkjes. Het werd te belastend voor mijn rug, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet getekend heb. Zo heb ik ook een ongelooflijke fascinatie voor het tekenen van mandala’s. Zodra ik met mijn stiftjes de eerste lijnen op papier zet, wordt mijn hoofd volledig losgekoppeld van de buitenwereld. Met heel mijn aandacht word ik in mijn tekening gezogen en wordt de mandala als het ware een deel van mij.
Dit soort interesses en manier van dingen tot uiting brengen, heb ik altijd heel moeilijk kunnen delen met de buitenwereld. Ik wist dat mijn fascinaties daar niet begrepen konden worden. Ik beleefde dat soort dingen naar mijn gevoel altijd al op een ander niveau. Ik sprak dan ook nooit over wat er écht allemaal in mijn binnenwereld omging.
De burn-out
Brenin haar integratie hier in België verliep vanwege haar achtergrond erg moeizaam. Ik moest enorm veel energie in haar steken, terwijl ik er toen eigenlijk zelf al doorheen zat. Toch moest en zou ik er voor zorgen dat zij hier gelukkig zou worden. Dat was mijn plan en zo begon ons verhaal samen.
Ondanks mijn eigen moeilijkheden, ging ik volop met haar aan de slag. Op een relatief korte tijd, werden zij en ik een eenheid. Wij deden alles samen en gingen bijna overal samen naartoe.
Enkele jaren later kwam ik vanwege de aanhoudende hoge werkdruk in een burn-out terecht. Ik belandde in ziekteverlof en plots kwam er een zee van tijd vrij waarin niets moest. Ik had de ruimte om enkel met mezelf en mijn hond bezig te zijn. Ik kon eindelijk ademen en mijn eigen ontspannen gemoedstoestand werd ook zichtbaar bij haar. Ik wist toen wat ik moest doen zodat zij gelukkiger kon worden. Ik moest namelijk bij mezelf op zoek gaan naar de oorzaak van mijn eigen moeilijkheden. Alleen zo kon ik een beter baasje zijn voor haar.
Na de diagnose
Ik ben nu vijfenveertig. Het is inmiddels vier maanden geleden dat ik mijn diagnose ASS heb gekregen. De manier waarop dit mijn leven nú al heeft beïnvloed, is opmerkelijk. Naar aanloop van het onderzoek begon ik al meer en meer het vermoeden te krijgen. De diagnose kwam voor mij dan ook niet meer echt als een donderslag bij heldere hemel. Ik was voorbereid, maar na de diagnose was ik zó opgelucht om eindelijk te weten dat het niet mijn eigen schuld was. Vanaf dat moment rolde ik vanzelf in een proces waarin ik mezelf stilaan begon te aanvaarden zoals ik ben. Ik moest mezelf plots niet meer constant aanpassen aan die buitenwereld die dingen van mij verwachtte die ik gewoonweg niet aankon.
Zelfs als mijn hond niet bij mij is, ben ik in gedachten bij haar en helpt zij me onrechtstreeks door moeilijke momenten heen.
Ik ben er ook van overtuigd dat de bijzondere band die ik met Brenin heb, te danken is aan mijn autisme. Zij is misschien wel de enige die begrijpt hoe overweldigend de buitenwereld kan zijn voor iemand die vooral veel nood heeft aan rust, structuur en de ruimte om de buitenwereld op haar eigen tempo te ontdekken. Het moment dat mijn hond en ik samen begonnen te vertragen, is ons groeiproces met reuzesprongen vooruit gegaan.
Zij helpt me om rustig te blijven in moeilijke situaties, omdat ik haar niet wil overprikkelen. Zij helpt me om de focus te verleggen, wanneer ik overstuur dreig te geraken. Het is daarbij al voldoende om haar geruststellende snoetje tegen mijn wang te voelen wanneer ik overspannen de auto weer instap na een bezoekje aan het postkantoor of de supermarkt. Zelfs als zij niet bij mij is, ben ik in gedachten bij haar en helpt zij me onrechtstreeks door moeilijke momenten heen.
Ik ben er wel trots op hoe mijn hond en ik dapper onze hindernissen trotseren. In een poging om een goede leider te kunnen zijn voor haar, werd zij op haar beurt de gids die ík nodig had. Dankzij haar weet ik nu wie ik ben en vond ik de kracht om mijn diagnose autisme te verwerken. We versterken elkaar.
De diagnose heeft me ook doen beseffen hoe belangrijk het is om mezelf en mijn eigen noden te beschermen. Ik wéét nu ook gewoon beter wat ik nodig heb. Werken doe ik enkel nog parttime, waarbij ik halverwege de week een dag rust neem. Op die vrije dag plan ik niets anders dan wandelingen maken met Brenin in de natuur, tekenen, schrijven, lezen of piano spelen. Zo kan ik mezelf even helemaal loskoppelen van de buitenwereld en ben ik voldoende opgeladen om de volgende twee werkdagen weer aan te kunnen. Ik heb ook geleerd om me op het werk tijdig af te zonderen, als ik voel dat ik overprikkeld begin te geraken. Zelfs het gepraat van collega’s, een achtergrondmuziekje of nog maar een deur die open en dicht gaat kunnen op drukke dagen al teveel zijn. Gelukkig heb ik daar de mogelijkheid om me te kunnen verplaatsen naar een rustigere locatie als dat nodig is.
Slot
Mijn kleine witte dwerg en ik, wij zijn twee verschillende entiteiten, maar onlosmakelijk met mekaar verbonden en samen sterker dan alleen, net zoals dubbelster Sirius.
Zij is op het juiste moment in mijn leven gekomen, net zoals de burn-out, waar ik nu gek genoeg dankbaar voor ben. Het heeft dingen in gang gezet die ik nodig had om eindelijk te ontdekken wie ik echt ben. Dankzij beiden heb ik nu ook geleerd om autisme te zien als een kracht. Het zorgt er voor dat ik in staat ben om ook de mooie dingen veel intenser te kunnen beleven en dat is erg waardevol.
Wij staan klaar om te stralen!
Martine
