Wil je even binnenkijken in ons kot? “Ons” dat is zoonlief (17 met ASS), dochterlief (20), manlief en moederlief. Wij mogen absoluut niet klagen: we wonen in een klein dorp, hebben een tuin, een gezellig huis met elk een eigen kot en computer om te werken, en elke dag lekker eten (dat laten die 3 de moeder toch geloven).
Al is het hier natuurlijk niet elke dag rozegeur en maneschijn. Papa zit voor het werk elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in videovergaderingen. Heel vermoeiend voor hem! Mama werkt ook van thuis uit, al hebben haar klanten (woonzorgcentra en ziekenhuizen) momenteel andere zorgen aan hun hoofd. Dochterlief heeft een bachelorproef in te dienen, dus dat is bij tijden ook spannend. Zoonlief heeft elke dag een taak in te leveren, nadat hij een stuk nieuwe leerstof heeft verwerkt (of zou moeten verwerkt hebben).
Af en toe krijgen we een berichtje van een leerkracht die checkt of het gelukt is om een taak te maken, en zoja, of het zou kunnen dat deze nog niet is ingeleverd.
Dus af en toe krijgen we hier een berichtje van een leerkracht die op vriendelijke wijze checkt of het zoonlief wel gelukt is om de taak te maken, en zoja, of het dan misschien zou kunnen dat deze nog niet is ingeleverd. Het antwoord is in eerste instantie steevast: jazeker dat die ingediend is! Om dan, op basis van de feiten in de mailbox, toch te constateren dat die taak ergens in het proces is blijven hangen... en niet aan de kant van de leerkracht. Aan taken verbeteren heeft zoonlief sowieso een broertje dood. En nu er met zekerheid geen eindexamens zullen zijn, is de druk op dat vlak nog veel minder geworden.
Door ons schoolwerk ‘zitten’ we natuurlijk ook vaak op Smartschool. Dat is een alwetende bron van informatie en wijsheid, met voorstellen om te blijven bewegen, om een goede planning te maken en je vooral aan de deadlines te houden. Over dat bewegen heb ik het straks nog. Planning en deadlines zijn helaas niet onze beste kant. Dat heeft er ook mee te maken dat die PC niet alleen Smartschool etaleert, doch ook een oneindige grot van Alibaba is waarin je je uren en uren kan verliezen.
Ware daar niet die vervelende moederkloek die zoonlief steeds wil controleren op zijn schermtijd. Schermtijd! Wie heeft dàt uitgevonden?! En maar 4 uur per dag, hoe belachelijk weinig is dat?! Daar moet toch meer uit te halen vallen. Deze taak van aardrijkskunde gaat wel héél vlot vooruit, mmmm, dan kan zoonlief nog wel even een game opstarten, niet? Verdorie, ze roepen weer om te komen eten. Toch nog even deze aanval afwerken. Dorie, ze roepen alweer! Nog héél even, dan zijn alle levens in het spel opgebruikt. Tiens, waarom zijn die 3 anderen nu zo zuur aan tafel?
Aan tafel is het voor de rest meestal wel fijn. We luisteren naar het nieuws, geven commentaar, vervloeken Trump (tot in den treure) en andere regeringsleiders die deze hele coronacrisis willen afdoen als een gewoon griepje en daarmee hun hele bevolking in gevaar brengen. We genieten van lekker en meestal gezond eten, en we brengen die moeder nog wat extra feiten over Wereldoorlog I en II bij. En ze lijkt het nog interessant te vinden ook!
Deze week is zoonlief dan voor de eerste keer terug naar school gegaan. Eén dag per week, niet veel, wel veel beter dan niets.
Als diezelfde moeder weer eens haar zin heeft gekregen, en de computer staat toch uit, zijn er gelukkig nog andere dingen om te doen tijdens deze lockdown. Om oma en opa te beschermen, doen we voor hen de boodschappen: bakker, apotheek, groentekraam, ... Zoonlief spring op zijn fiets en brengt het naar hen toe. Alleen in supermarkten wil hij écht niet komen.
Ondertussen werd er in de niet-schermtijd ook al een oude speeltoren afgebroken en in stukken verzaagd. Daarmee is er aan de taak voor turnen ook weer zo goed als voldaan. Motoriek kan verder verfijnd worden door die grote berg legoblokken eindelijk eens te beginnen sorteren. Een huzarenwerk! Samen met papa werd er een groentetuin aangelegd. Superlekkere babyspinazie!
En dan is er Warhammer 40K, naast de scouts - die momenteel helemaal stil ligt - de belangrijkste hobby van zoonlief. Oorlog en veldslagen alom! Een hele living vol. Al begint het altijd zeer vreedzaam met het zorgvuldig in elkaar steken van de kleine (5 à 8 cm?) niet bepaald schattige vechtersbazen en hun wapenarsenaal. Verlijmen, en dan tot in het kleinste detail schilderen, van een manchetknop tot een snorretje. Daarmee zijn er alvast weer een paar dagen gepasseerd. Boeken, extra verf en levensnoodzakelijke codexen, wanneer komen die pakjes nu toch eindelijk aan?
Het Warhammer ‘table top game’ ook effectief spelen is lastiger, bij gebrek aan een waardige tegenstander. Dan maar die moeder inschakelen. Ze snapt er niet altijd alles van, toch is het beter dan helemaal geen gevecht. Één dezer dagen zal de zoon haar toch eens alle regels moeten uitleggen, dan gaat het spel misschien toch iets sneller gaan dan de huidige slakkengang.
En deze week is zoonlief dan voor de eerste keer terug naar school gegaan. 3 leerlingen in de klas. 1 dag per week tot het einde van het schooljaar. Niet veel, wel veel beter dan niks. Het internaat is nu wat overkill, zeker omwille van de schrik om daar iets op te lopen. Beetje onwennig wel, met dat mondmasker een hele dag. ’s Ochtends weggevoerd met de auto, ’s avonds de volle 30 kilometer terug met de fiets. Dat leek hem alvast veel veiliger dan met trein en bus.
Gedurende héél deze lange lange lange periode, is er echter één onvoorstelbaar belangrijke vraag die elke dag weer ter sprake komt: “Mama, wanneer zal ik mijn liefje terug mogen knuffelen?” De moeder weet het helaas niet. Net zoals al die andere en veel slimmere mannen en vrouwen het ook niet lijken te weten. Moederlief kan alleen maar hopen dat - nadat de overheid de kappers, de restauranthouders, de kledingszaken, de marktkramers, de schoonheidsspecialisten, de bouwvakkers, de schilders, de café-uitbaters, de meubelzaken en de tweede-verblijvers heeft gered – ze met z’n allen ook eens even gaan nadenken over hoe het nu verder moet met die jongeren en hun liefjes...
Hartelijke groeten uit ons kot,
Ilse
