Femke
Femke zit in het vierde jaar economie/talen. Ze heeft in haar schoolcarrière een jaartje overgeslagen.
Femke is gestart in het secundair onderwijs met GON-begeleiding. Dit was een groot pluspunt en de eerste twee jaren verliepen vrij vlot. We konden steeds met problemen of vragen terecht bij de GON-begeleiding. Zij vormden de tussenpersoon tussen ons en de school. De GON nam bvb. bij uitstappen het programma samen met haar door, zodat ze goed op voorhand wist wat er ging gebeuren. Bij problemen in de klas kon de GON aan Femke uitleggen en
verduidelijken waarom sommige mensen op zo een manier reageerden. Femke denkt namelijk heel zwart-wit en kan grapjes moeilijk onderscheiden van waarheid. Dit zorgt in een klas vol pubers wel eens voor miscommunicatie.
Toen ze naar het derde ging, kon ze niet meer van GON-begeleiding genieten. Het contact met haar klasgenoten begon meer en meer stroef te verlopen, vooral met de jongens. Ze voelde zich niet begrepen en dat had een grote impact. Het gaf haar enorme stress waardoor ze thuis regelmatig uitbarstingen kreeg. We namen zelf contact op met de school om het probleem aan te pakken. Onze psycholoog stond de klastitularis hierin bij: ze bereidde een klasgesprek op papier voor, hoe ze het gesprek kon aanpakken en wat ze zeker allemaal moest vermelden. Er verstreek echter ruim 2 maanden vooraleer het klasgesprek plaats vond en het probleem bespreekbaar werd gemaakt. We hadden wel het gevoel er alleen voor te staan. We stapten echter niet naar het CLB. Enerzijds omdat we ervan uitgingen dat het opgelost zou geraken. Anderzijds omdat Femke niet graag heeft dat we ons veel bemoeien. Het klasgesprek en de opvolging ervan heeft uiteindelijk wel gewerkt en het contact met de klas is verbeterd.
Groepswerken blijven voor haar wel een struikelblok. Ze wil alles perfect doen, waardoor ze heel veel taken op zich neemt en er soms van haar ‘geprofiteerd’ wordt. Ook hierover hadden we een gesprek met de school met de vraag om hieromtrent een aanpassing voor haar te doen: bvb. een vaste partner bij het groepswerk en kleine groepjes. Ondanks de initiële intentie van de school, werd het probleem niet aangepakt en hebben we uiteindelijk het CLB ingeschakeld. Jammer genoeg zonder resultaat. We hopen dat ze dit jaar weinig tot geen groepswerken krijgt.
De recente start in het vierde jaar verliep opnieuw niet zo vlot. De leerkracht wiskunde is van Poolse origine. Haar accent zorgt ervoor dat Femke heel veel aandacht moet geven om de mevrouw te verstaan, waardoor het noteren tijdens de les niet lukt. Bovendien houdt de leerkracht een hoog tempo aan in haar les, wat voor Femke sowieso een uitdaging vormt. Na overleg met CLB en school verlopen de lessen momenteel rustiger en wordt er meer uitleg gegeven.
Op deze momenten missen we de GON-begeleiding, de ‘moderator’ tussen Femke en school met een mandaat. Als ouder word je al vlug benaderd als de overbezorgde ouder. De school en het CLB doen wel hun best om alles in goede banen te leiden. Maar spijtig genoeg nemen sommige leerkrachten het niet zo nauw met de aanpassingen die Femke nodig heeft. Bij toetsen krijgt ze extra tijd (sticordi-maatregel) maar niet elke leerkracht houdt hier rekening mee en dat brengt bij haar verwarring en druk.
Femke staat opnieuw op een wachtlijst om terug begeleiding te krijgen op school maar vanuit het nieuw systeem, ondersteuningsnetwerk. Meer concrete informatie en hoe of wanneer de begeleiding zal gebeuren weten we niet.
Maaike
Maaike zit in het tweede jaar kunsthumaniora: klassieke zang. Ze zit zoals haar zus ook een jaartje voorop.
In het zesde leerjaar wist Maaike perfect wat ze wou, kunsthumaniora. We waren in het begin erg afhoudend, omdat dit een hele grote stap was voor Maaike: iedere dag alleen met het openbaar vervoer naar school, elke dag 8 uur les ook op woensdag. De kunstschool is bovendien heel chaotisch en verwacht een vrij zelfstandige houding van de leerlingen. Maar haar keuze stond vast.
De eerste 14 dagen heeft opa samen met Maaike de heen- en terugreis met de bus afgelegd. Daarna lukte haar dat aardig om de trip alleen te doen. Maaike heeft het schema met de uren van de bus op haar GSM. Enkel bij vertragingen belt ze naar ons om de geruststelling te horen dat er wel een volgende bus komt.
Op school vlogen de eerste weken voorbij. Ze kreeg GON-begeleiding, die haar vooral ondersteunde bij de overstap naar het middelbaar. Maaike draagt in de klas een hoofdtelefoon en was bang om uitgelachen te worden. De GON begeleider heeft dit super aangepakt: hij heeft uitgelegd in de klas dat Maaike autisme heeft en haar hoofdtelefoon gebruikt om het geluid te dimmen. Door deze openheid is Maaike onmiddellijk geaccepteerd in de klas.
Even werd Maaike in het eerst jaar gepest door een klasgenoot via sociale media. Reeds de dag dat we dit meldden aan de schooldirectie en GON-begeleiding, werden maatregelen getroffen voor de desbetreffende klasgenoot. Het was super om te ervaren hoe snel dit probleem werd aangepakt en gelukkig is dit sindsdien nooit meer voorgevallen.
De eerste examenperiode was een stressmoment voor Maaike. Ze panikeerde op de grote hoeveelheden leerstof. Als oplossing heeft ze samen met de GON-begeleider de leerstof in ‘stukken’ gedeeld en een schema opgesteld wanneer ze wat ging leren. De volgende twee examenperiodes lukte het haar om deze indeling en planning zelf te maken.
We zagen Maaike in het eerste jaar volledig openbloeien naar een vrij zelfstandige jonge dame. Het schoolteam heeft over het algemeen een heel open houding en biedt graag hulp waar nodig. De school is niet groot (een 300-tal leerlingen), iedereen kent iedereen en iedereen mag zijn wie hij is. Dat had Maaike nodig._
Nu zit ze in haar tweede jaar en hebben we nog geen moment spijt van de schoolkeuze.
De start verliep wel wat moeilijk omdat Maaike plots, door een computerfout, in de parallelle klasgroep terecht kwam. Dit was een stresserende periode voor haar, want deze klasgenoten wisten niet van haar autisme, hoofdtelefoon en ze voelde zich een buitenbeentje. Gelukkig heeft de school dit snel rechtgezet en zit ze nu opnieuw in de klas van vorig jaar.
Ook haar recht op GON-begeleiding was onduidelijk. Maar aangezien Maaike nog recht had op 1 jaar GON in het oude systeem, heeft ze haar GON-begeleider van vorig jaar kunnen houden. Gelukkig maar, want mocht dit iemand anders zijn, dan zou dit heel moeilijk zijn voor haar. Maaike houdt van de constantheid van mensen rondom haar.
Momenteel loopt alles op wieltjes in de klas, maar met de leerkracht Engels wil het al eens botsen. Hij houdt ervan om ongepaste opmerkingen en grapjes te maken. Zo noemde hij voor de grap een ander meisje in de klas ‘autist’, wetende dat er twee mensen met autisme in de klas zitten. Dit kwam heel hard aan bij Maaike. Ze kwam heel overstuur thuis. We hebben dan samen contact genomen met haar GON-begeleider, die op zijn beurt contact nam met de schooldirectie en de leerlingenbegeleiding. Ze bevestigden dat zo’n opmerkingen niet door de beugel kunnen en de leerkracht werd op het matje geroepen.
We zijn heel tevreden over de GON-begeleiding en de hulp van de school die we krijgen. Niets te weinig, niets te veel.
Kelly: VVA magazine herfst 2017
