De facetten van mijn kleurpalet
Dries
Ik meen te denken dat ik zo waarlijk de kracht put uit mijn talenten, waarvan de een al redelijk vroeg zichtbaar was en de ander pas veel later tot uiting kwam.
Al op jonge leeftijd haalde ik de verkleedkleren uit de koffer van oma en gaf op die manier misschien wel kleur aan mijn bestaan. Eigenlijk probeerde ik mij toen al te camoufleren voor de werkelijke situaties rondom mijn autisme die zich voordeden. Natuurlijk lukte dit niet echt… Maar ik was ook nog te jong om er al dan niet bewust of onbewust vat op te hebben. Ergens school de fantasie wel al in mijn binnenste en borrelde het stelselmatig naar boven, om zich dan ook daadwerkelijk te ontspruiten in de ware gedaante van een eigen gecreëerde figuur.
Die fantasiewereld trekt zich door naar de jaren die daarop volgden en nog zullen volgen. Het is ergens ook wel mijn houvast. Die eigen gecreëerde wereld heb ik nodig om overeind te kunnen blijven in die mallemolen van een wereld, dit soms wel harde bestaan.
Vandaag sta ik intussen een goede tien jaar op de planken binnen het amateurtoneelgezelschap. Want al snel bleek dat ik een zekere aanleg had om toneel te spelen, te acteren, op het podium in een andere rol te kruipen. Het is een bepaalde uitlaatklep voor mij, een vorm waarmee ik me kan uiten. Wanneer ik op het podium kruip, ben ik ook daadwerkelijk die rol en bloei ik helemaal open. Weg van dat ongestructureerde, die ongemakkelijke sociale situaties. Als ik mijn toneelscript voor het eerst in handen krijg, dan geraak ik meteen verslaafd aan de tekst, de rol… De ene rol heeft natuurlijk meer te bieden dan de andere, doch ik ben altijd ontzettend benieuwd naar wat ik straks zal moeten zeggen op scène, in een andere gedaante weliswaar; de ene rol staat natuurlijk al wat verder van je af dan de andere. Ik heb al verscheidene keren mogen aanhoren dat ik talent heb en zo geef ik misschien ook mee kleur aan het leven van anderen door mij op die manier te ontplooien.
Wanneer ik op het podium kruip, ben ik ook daadwerkelijk die rol en bloei ik helemaal open
Sinds een tweetal jaar geef ik ook poëzie voordrachten. Na mijn laatste poëzieoptreden kwam er een vrouw naar me toe en die zei dat ze telkens echt geniet om mij zo bezig te zien, ook met mijn mimiek. Dit brengt me naadloos bij dat andere facet van mijn kleurenpalet.
Tijdens mijn schoolperiode bleek al dat ik uitblonk in taal, dat ik er ergens beter in was dan rekenen, wat totaal niet goed ging. Meerbepaald de Nederlandse taal. Uiteraard. Zelf heb ik wel lang niet kunnen lezen, omdat ik niet overweg kon met de technische aspecten van het begrijpend lezen en dergelijke. De eerste boeken die ik heb ‘gelezen’ zijn er van Marc de Bel. Nu lees ik allerhande boeken, zelfs literaire werken, en kan ik niet meer zonder. Ik houd van boeken, lezen, verhalen,… Het feit is wel dat ik eerst ben beginnen schrijven vooraleer dat ik echt boeken kon lezen. Ik wilde de situaties die zich voordeden omtrent mijn autisme ergens vastklemmen op papier. Dit was het in eerste instantie… Maar met mijn eigen fantasiebrein erbij kon het niet anders dan dat ik mijn eigen leventje zowaar verpak nu in een fictief verhaal. Ik schrijf dus ook boeken/verhalen/gedichten. Naast acteren die andere uitingsvorm, waar ook anderen van kunnen meegenieten.
Mijn eigenste ikje is geen optimist, ook geen pessimist, doch een samensmelting van beiden. Wanneer anderen dan weer te realistisch naar de wereld kijken, probeer ik alsmaar ook letterlijke en figuurlijke kleuren te zien in de natuur en de aankleding in huis. Kijken naar de kleine dingen… Ook al begeef je je op groot terrein.
