Lieve zus
Jolien
Opgroeien met jou was niet zoals de meeste kinderen opgegroeid zijn. Als kind was ik best bang voor jou. Jij moest de heel dag op de tippen van je tenen lopen waardoor je ‘s avonds je frustraties kwijt moest. Vaak was een klein iets genoeg om de opgekropte frustraties van heel de dag eruit te doen komen. Toch nam ik het op de speelplaats voor je op. Ik weet nu dat jij het niet makkelijk had omdat je je vaak onbegrepen voelde maar als je zus had ik het ook niet makkelijk.
In onze tienerjaren werd het niet veel beter. Ik herinner me vooral dat ik jou niet begreep en jij mij niet. Als jij thuiskwam van je kot, ging ik naar vriendinnen. Het voelde voor mij alsof er niet genoeg ruimte was voor ons beiden. Nu begrijp ik dat je moest ventileren na een hele week met een masker op lopen. Toch heb ik ook een aantal leuke herinneringen aan onze puberjaren. Zo kwam je soms om raad als je iets van het uitgaansleven niet begreep en voelde ik me tijdens de wekelijkse fuiven verantwoordelijk voor jou. Tot ’s morgens, want als jij wakker was, was iedereen wakker. Ik weet nu dat je dit helemaal niet bewust deed.
Ik bewonder hoe jij, ondanks zoveel moeilijkheden, steeds weer motivatie vindt en vecht voor wat je wil. En hoe je dit meestal ook bereikt.
Wij konden pas echt naar elkaar toe groeien toen je zelf op zoek ging naar antwoorden. Je voelde dat je anders was en ik zag ook als puber dat je het hier heel moeilijk mee had. Toen je de diagnose autisme kreeg, viel zowel voor jou als voor mij alles op zijn plaats. Gelukkig hebben wij ouders die praten zo belangrijk vinden. Hun motto: ‘Alles mag gezegd worden, enkel de manier waarop is belangrijk.’ En gelukkig ook! Hierdoor kregen wij de kans om alles te bespreken. We hebben onze schuldgevoelens ten opzichte van elkaar uitgepraat, veel misverstanden kunnen rechtzetten, ontdekt wie er verstopt zat achter het gedrag en dit langs beide kanten. Ik heb het geluk dat jij heel goed kan uitleggen hoe je hoofd werkt. Hierdoor heb ik veel inzicht gekregen in hoe autisme kan werken en daarmee ook heel veel respect voor jou. Sindsdien kunnen wij gewoon onszelf zijn -met onze talenten én onze valkuilen- en dat is oké!
Ik bewonder hoe jij, ondanks zoveel moeilijkheden, steeds weer motivatie vindt en vecht voor wat je wil. En hoe je dit meestal ook bereikt. Tijdens elke infoavond die we samen geven, slaag je er steeds in om minstens één voorbeeld te geven dat ik nog niet kende. Met dat ene voorbeeld groeit mijn bewondering voor jou weer. Ik hou van je eerlijkheid, loyaliteit en oprechtheid. Je spreekt zonder dubbelzinnigheden en kan je 100% ergens achter zetten. Ik zou willen dat ik daar wat meer van had… Omdat we dicht bij elkaar staan zie ik natuulijk ook de dingen waar jij het moeilijk mee hebt. Maar ook omdat ik dicht bij je sta, weet je dat je steeds op me mag en kan rekenen. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat wij nu als twee handen op één buik zijn en geen geheimen hebben voor elkaar. Daar ben ik trots op.
Opgroeien met jou heeft me ongetwijfeld mee gevormd tot wie ik ben en wat ik doe. Onbewust -en misschien ook een beetje bewust- heeft dit mijn keuze mee bepaald om me te verdiepen in autisme en auticoach te worden. Maar het heeft me zeker ook rijker gemaakt als persoon.
Dankjewel omdat je mijn zus bent!
