Mijn kick-ASS meiden
Tom
Autisme hoort sinds 8 jaar bij ons leven. Toen we het nieuws te horen kregen bij onze eerste dochter, stortte even de wereld in. Je wil immers niet dat er iets mis is met je kind. Na een periode van aanvaarding en met de juiste begeleiding die we kregen vanuit Tanderuis is dat gevoel beginnen keren. Je leert om veel uit te leggen, te verduidelijken en om onnoemelijk veel geduld te hebben. Je leert ook dat je leven aan een trager tempo gaat en je leert om van kleine dingen te genieten.
We zijn het beste als we gewoon met ons gezin samen zijn. Niet te veel mensen om ons heen, gewoon op ons gemak en de dingen doen die we graag doen. Het is ook mooi om te zien hoe de meisjes van die momenten kunnen genieten. Maar ook dat was een enorme zoektocht.
Los van de dingen die soms eens moeilijk gaan, merken we ook dat ze enorme talenten hebben. De oudste klimt bijvoorbeeld zeer graag. En zo ga ik dan met haar iedere zaterdagochtend op een rustig moment naar de klimzaal. Het is prachtig om te zien hoe ze naar de muur kijkt en nadenkt over de te nemen stappen. Lukt het niet, hup terug wat afstand, kijken naar de muur en opnieuw proberen. Soms vraagt ze dan ook wel eens om hulp.
De jongste is dan weer een meisje die zeer beweeglijk is. Bij de minste noot die door de boxen gaat, gaan haar heupen alle kanten uit. Ballet zou ze graag doen, maar niet in een school. Wel thuis.
Ik probeer om van iedere dag de meest positieve dag te maken
Als papa ben ik zelf door een burn-out gegaan omdat ik merkte dat de combinatie tussen mijn werk en de nodige zorgen opnemen binnen mijn gezin en de zorgen van de kindjes niet zo evident was. Ik was voordien al van opleiding maatschappelijk werker en vrijwilliger bij Tanderuis als bezoekouder. En de combinatie van autisme, vrijwilligerservaring en het juiste diploma hebben me tijdens die periode ook in een richting geduwd dat ik als professionele gestart ben binnen Tanderuis. Daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Te meer omdat ik vanuit mijn eigen ervaring als papa een zeer goed luisterend oor kan zijn voor ouders, soms eens de moeilijkere vragen durf stellen en door mijn eigen rugzak ervaringen kan delen. Ik ben, ondanks dat het soms zeer confronterend kan zijn, nog geen enkele dag tegen mijn zin gaan werken.
We botsen binnen ons gezin wel eens op momenten dat we als ouders eens achter onze oren krabben en denken: “hoe moeten we hier nu mee verder?” Maar telkens opnieuw proberen we van iedere situatie het beste te maken. We kunnen ook niet anders.
Ik spreek dan voor mezelf en ben die houding wel zeer dankbaar, maar ik probeer om van iedere dag de meest positieve dag te maken. Ik probeer vanuit iedere tegenslag opnieuw dingen te leren. En soms lukt dat, soms lukt dat niet. Maar morgen is het opnieuw een nieuwe dag.
Of zoals de fotograaf van de eerste pasfoto’s van de kinderen ooit tegen me zei, toen een van de meisjes een crisis kreeg: “Meneer, met geduld en boterhammen…”
